Uçan Kuşlar, Lanetli Yazılar!

Dilimden çıkanlar kalbimden çıkmıyor. Kalbim bir başka söylüyor; insanlar dillerine değil kalplerine bağlıdırlar. Bu bağ o kadar sıkıdır ki, insan istese de koparamaz. Kalplerinde olmayan şeyleri söyleyip dururlar, davranışları ele verir. Ben üşümem, titrerken, ellerimi ovuşturup üflerken inandırıcı gelmez. Bir sorun, söyledikleri sözlerin ağırlığının farkında değiller. Sözüm ona imanları, hasletleri sandıkları gibi değil. Sözlere değil, davranışlara bakılsın, o zaman tanınırlar. Bir insan diğerini böyle tanır.

Elleri tutuyor, kendisi yapmalı, neden başkalarından istiyor? Çünkü, çünküsü şu, adi birisi olduğundan değil, iyilerde isteyebilir, yorgun olduğundan da değil. Bu kişi başkalarına, ihtiyacı olmayanlara da veriyor, iki yüzlü de değil. Adetler, alışkanlıklar, görev bilinenler. Adetler yıkılmalı, fesada yol açıyor. Kolaysa kolay değil, namazınız, sözüm ona ibadetleriniz, pazar günleri kiliseye gitmeniz, sözüm ona kolay değil. Değerli olan zor, zor olan her zaman değerli değil. Basit olanlar değersiz, her zaman değil. Dininiz sizi daha iyi kılmıyorsa değersizdir. Sözüm ona en iyisiniz.

Yobaz ve de rezil. Yobaz dine kendini kaptırmış ve de rezil, rezalet, kam yağıyor, kam. Yaptıkları kendisinde, evirmiş çevirmiş kendine uydurmuş. Biri de diyor, din budur. Herkes dilediğini görüyor, sözüm ona islamofobi içimizden, bir gruba bakıp herkesi ona dahil görmek, önce kendi içlerine baksınlar, hristiyanlık adı altında yapılan zulümlere, orta çağda olanlar geçmiş, unutulmuş. Ne hristiyanlık, ne müslümanlık iyi insanların elinde zarara götürmez.

Ağızlarıyla kuş tuttular, yaranamadılar
Önüne koydular en güzelleri, anlatamadılar,
Hüzünlüydü kalbi, bağımlıydı çünki,
Kalp gözüyle gör diye öğüt verdiler, o göremedi.
Görüyorum dedi, gördüm bir şeye büründüm.
Niceleri, ah niceleri, tutmazki birini.
Aşk mı dediler, aşk dedi, canlı veya cansız dedi.

Basiretim bağlandı, yardım edin,
Güzelini getirdim daha ne edim.
Dünyalara kadirdi, ne o getirebildi, ne diğerleri.
Medet yok ondan, şundan.
O yoksa ya keder, ya da bir müddet zaman.

Anı yaşadığı için,
Kırıldı kalbi o an için.
Diğerleri değildi bendim kıran, için,

Ne düşünür hakkımda, uzak mı durur bana.
İster yakın ister uzak, kırıldı kalbim, için.

Mutluluk ve de hüzün, daha çok hüzün,
Bu anlatılanlar dara düşenlerin feryadı,
Evet, evet şarkılarda şiirlerde hep bunu anlatmalı.

Kedersiz biri yazamaz mı,
Hayatı rutine bağlamış mutlu olan birisi,
Yazar elbet, işte Sükunet!

NuriKara' Alıntı:

Gece oldu. Bir gün daha solmadı, sadece son buldu. Alnım ak, işlerimi bitirdim. Bu sefer son, ne bir kandırmaca, ne bir gizlilik, sadece gerçeklik. Uzandım, muzaffer olmuş biri gibi. Elime aldım sigaramı, ne o tadı bayat mı, yok derdim yokmuş, sigara dertsiz için toymuş.

Genişletmek için tıkla ...

Anı yaşadım, sahteydi mutluluğum, coşkuluydum elime kalem alıp yazdım, yazmaz olaydım. Anı yaşadım, bağırdım küfrettim, coşkuluydum, nefretle doluydum, elime almadım içimde tuttum. Şimdi mi; bir coşkum yok, ne huzurla doluyum, ne öfke. Sigaramı içiyorum işte. Yarınlara olan umudum, bir gün kırıp attım, kendimi zorlamadım, elime aldım sigaramı, ne o tadı bayat mı, yok derdim yokmuş, sigara dertsize çok ihtiyaç yokmuş.

NuriKara' Alıntı:

Soruyorum, bir sözü değerli kılan nedir? Merak etmeyin siz vermeyin, veremezsiniz. Ben cevabını vereceğim. Ben övünmüyorum, olanı söylüyorum. Olan buysa biçare ben anlatıyorum. İki şey değerli kılar, birincisi yüzeysel, seversiniz, ikincisi ve de derin ben severim. Sözlerin uyumu, ahenk. Bir de o sözlerin anlattığıdır değerli kılan, ifade ettiğinin güzelliği, hayata etkisi. Soruyorum öyleyse, kim benim gibi yazabilir. Sadece ben. Ah, bunları yazabilmek için neler çektim. Şimdi kalemim ve müziğim bırakırım kendimi, kendiliğinden yazar kalemim.

Genişletmek için tıkla ...

Suspus. Şöyle derim, ben mi, nereden bileyim. Ağzımdan çıkanı beğense, ben mi, tebessüm ile değerli ise al işte, ben mi, konuşuyorum senin için, ben mi, beni iyi bil kendin için. Herşey bir yana dizilirdi boğazımda, yersiz konuşmak isterdim, ben mi, bak ben bilirim. Eh zaman geçti gayretle biraz geliştim, boğazım temiz, yutkundum içimde rahatlığı hissettim. O bir yana iyi bil beni, diplomasızda olsam kendimi az çok bilirim, bakarsın sana uzanıverir ellerim.

Dün annemin kollarında, derdim, anne tuvaletim geldi, tuvalette bile yalnız değildim, şairane bile olsa tuvalette şiir olmaz derler, her yerde şair yine de şair derken suspus oluverdim. Şiir benim işim değil dedim, benim yaptığım karalama, boş bir kağıdın ziyanı, ben israfçı... iyi de işe girdim, kağıdı aldım kalemi aldım, ister yakar ister bölerim. Benim hikayem böyle gitti, kendime kaldım. Değer bilirim, beni severler bilirim, küçük bir çocuk gibi, ben büyüdüm anne, belki küçüğüm hala senin gözünde. Okumuş olsaydım büyümüş olurdum, kendi çabalarım bana kaldı, kalakaldı. Ağlama halime gel beraber gülelim, böyle olsun istedim oldu işte ben muzaffer değilmiyimtt?

Kinaye edip de zaatımı bir mesele haline sokup, zuhur edecekmiş gibi beklerken, gün gelince şanım ziyadesiyle tanınacakmış gibi, yek kizbi zaatıma itham edip, bekle ki göresin. Özüme bakıp da sanki ihtiyacım varmış gibi. İnanan ben miyim, inandırıldım mı, tabiplere çare sormaya yollandığım gibi. Hasta mıydımtta?

Ölmüş biriydi, ah rahmetli iyiydi;
Güldü, güldürdü, sevdi, sevdirdi, öptü, öptürdü...;

Ah rahmetli, bir gün acıları çok geldi;
Gülmedi, güldürmedi, sevdi, kendini sevdirmedi.

Bakışlarını gizleyemedi, acındırdı kendini.
Yaydı etrafına laneti, mutsuzluğu, kasveti.
Ben duyurdum namını.

Heyelanlar, depremler, seller, haydutlar. Başınıza gelir haktan. Yaradan niye vermiş, acı çekmemizi istemiş. Medet isteyelim haktan, kurtarsın bizi bundan. Bir çocuk gibi bizi döven annemize sarılalım, yine onunla avunalım. Cennetin kapıları aralansın, seyre dalınsın. Rab şöyle buyursun, ben seni bu yüzden kırdım, dağıttım, örseledim, ağlattım, yıprattım. Cenneti gören insan şöyle desin, ya Rab sen beni arındır, ben seni bildim anladım. Barışsın Rabbiyle insan mutlu mesut sonsuza dek beraber yaşadılar.