Werther Şiirleri

gecenin bir yarısı,
öcünü alır gibiydi benden her soluğum.
cinayetten aranıyorum yıllardır üstelik.
sığındığım her harabede tanıdık bir sima.
aynalardan alacaklıyım da oysa.
nedendir bilmem zulme gebeydi heybemdeki günler.
ızdırab değildi ama beterdi bir ötekinden.
zaten acı dediğin böyle çekilmeliydi.
ben doldurdum mahpustaki günlerimi.
ama bir kere sinmiş içimize o zindanın rutubeti.
avluların sidik kokusu yerine parfüm kokuları ağır geliyor insana.
işkence görmemiştim ömrümde,
işitmiştim lakin bir tecridin çığlıklarını.
bu yüzden neden geldin diyemedim sana.
gelmiştin bir kere
ve ıslah yüzü görmemişti hala yüreğim.
neden gittin diyemem sana.
gidecektin elbet.
yaşamı anımsatmayacaktın lakin...

Çığlık atarak büyümedik biz bu sokaklarda.
Korkuya alışmadığımızdan mı bilmem,
Ürpertmez bu gecenin kara kasveti.
Kan gördük evvelinde ömrün.
Gülmeyi öğrenmeden daha çocukça
Yanı başımızdakini toprağa gömdük.
Sevmede usta değildik,ölmek kadar.
Acemice düşlerdik gözlerini.
Gözleri her birimiz için her defasında,
Şafakta söylenecek türkülere benzerdi.
Evlatlarımız doğardı düşlediğimiz o günlere.
Adları ya Umut’tu
Yüreklerimiz solmasın diye.
Ya da eylül derdik adına
vurulup düşene yoldaş olsun diye.

Ağlayarak büyümedik biz bu yangında.
Yaşamak dediklerine alışmadığımızdan mı bilmem,
Yaşamak hep ağrı kaldı sol yanımızda…

ŞİZOFREN BU UYKUSUZLUK

gülmeden anlat dedim.
sustu.
biraz şaşkındı bakışları.
ne demişti sahi,
anımsamıyorum şimdi.
umursamıyorum belki,
en kötü ihtimal dinlememiştim kendimi.

ağlamaya başladı birden.
tuttum kolundan,
ne vakit kovmuştun beni dedim.
sen ne vakit vazgeçtin sevmekten dedi.
sustum.
şaşkındı bakışlarım biraz.
en iyi ihtimal içim tedirgindi.

tuttum ensesinden attım sokağa.
bu kez it gibi titriyordu kaldırımda.
ardından baktım,
ardına bakıyordu.
büyük bir hınçla döndüm geri.
o hala dönmüyordu.

sokağın başından dönüp geceyi,
okkalı bir küfür salladım.
kovulacağın belliydi madem,
ne diye inat edersin meramını anlatmaya.
kabahat sende de değil üstelik.
yine tahammül edemedi aksi şeytan sana.

her neyse.
biraz yağmurda yürümeli.
yalvaracak değilim kendime bunca olandan sonra...

buz gibi uzanmıştık orada,
haziran ayının bilmem kaçıncı gününde,
ayaz vaktinde,
ovitin karlı kucağına.
çıt çıkmıyordu,
ne bir ses ne bir seda.
sen bana bakıyordun,
ben baktığın yerde bir ağrıyı resmediyordum yalnızca.
tükeniyordun biliyordum,
sol yanımda omuz başımda.
ki vurulmuştum ben sol yanımdan defalarca.
biliyordun,
bir öyküyü yarım kalmışlığından kurtarasıya savaşıyordum oysa ben
yine de ölüyordum her beklenen sonun son hecesinde.
biliyordun,
susuyordun.
konuşursan kal demekten korkuyordun umutsuzca.
bense umudun ağıdına tanıklığımı asmıştım,
o gece bir kız çocuğunun çığlıklarında.
biliyordum.
o geceden sonra,
bir daha asla,
doğmayacaktı yüreğimizde bir çocuk.
biliyordun.
bir daha ölümü anmayacak,
ve kaçacaktık sürgünden bile öteye.

o gece bir cinayet işleyecektik seninle.
bir tek sözcüğe dilimiz varmadı diye,
biliyorduk...

sözlerimden sakınıyorum kendimi.
içimde dünya değişsin diye ölenlerin gözleri,
bir de gülüşü dünyaya bedel bir çocuk var.
dilimde hapsolmuş bunca isyan,
yüreğimde zehrolmuş onca suskunlukta,
ölmeye dair sözler verip de tutamadığım sevdalar var.
umutsuzluk değil ama,
umuda küskünlüğümü inkar edemem bir daha.
yüreğim el verse;
anlatırdım sana munzur'un kan kızılı serüvenini.
dilim varsa;
adlarına ağıt yakardım serüvencilerin.
korkabilseydim eğer ölümden,
korkusuzca söylerdim belki sana,
gözlerini yaktığımı geceden.
bir hain olabilseydi cümlelerim;
ele verirlerdi belki beni hiç düşünmeden.
çözülürdü gülüşünün işkence hanesinde ellerim,
ve tereddüt etmeden verirdi adımı "aşk" denen o cellada.
belki bir namlu ayazında saklıydı tenin,
belki de bir hücre karanlığında.
bilemezdin...
belli ki ömründe hiç tanık olmamıştın,
bir maktülün masumiyetine.
belli ki hiç bir cinayete kurban gitmemiş
ve faili meçhul vakitlerde donup kalmamıştı bakışların.
hiç sürgün edilmemiştin belki yaşamaya,
belki yaşamı dinlememiştin hiç bir idamlıktan,
bir cigara vakti kadar,avluda.
bilemezdim...
ıslıklara sakladığımız yoksul küfürlerle
sabaha tedirgin uyanışlarımız,
bir de o acemice devrim düşlerimizdi seninle.
iki duvar arası kadar voltalarda,
tek bildiğim...

çocukken biz;
gecenin bir yarısı karanlıklardan,
yedi diyar öteden gelecek karabasanlardan değil,
iki sokak ötedeki üniformalardan korkardık.
mahşer kalabalığı yabancı değildi bize.
mahşer yeriydi sanki bu şehir,
ölüler yürüyordu caddelerde.
öyle ya;
ölüler işitemezlerdi hiç bir şeyi,
zaten söylenen ne varsa,
üç beş mermi çığlığında tükenmekteydi.
hiç bir isyan vakti kadar kısa sürmezdi korkular,
uzunca anlatılırdı vurulup düşenlerin öyküleri.
sabahın ilk ışığına dek yeşermekteydi,
o insanca yaşamanın özlemi.
şafak sökerdi,
ağır metallerin koca gövdeleri geçerdi
çocuk penceremizin önünden.
eli kanlı bir cellat çocuk gözlerimize,
"devlet"i öğretirdi o vakitlerde.
öğrendikçe yasal kalleşliği,
sorgulardık hüvviyetlerimizi.
büyüdükçe biz bu topraklarda,
"zulüm" dedik adımızı sorana.
bugün vurulursak elbet bu sokaklarda,
"umut" desin diyedir çocuklar,
adları sorulduğunda...