sorun bütünün açıklanması değil bütünün anlaşşılmasıdır. bütünü tanımlayamayan ve parçalar üzerinden insanı tanımlamaya çalışan bilimler unutmayalım ki günümüz kaosunun yaratıcılarıdır. felsefenin ve ideolojinin ölümünü ilan edip tek tanrılı dinlerin çıkışına benzer yeni bir din yaratımına kalkan pozitif bilimciler maalesef genelin anlamına ulaşılmazlığı kanıtlamaya çalışıyorlar. bizleri her şeyi bilen biziz cevaplar bizde gizli diyerek umutsuzluğu sevk etmeye çalışıyorlar. inanıyorum tolstoy şimdi yaşşasaydı bu tanımında bazı değişikliklere giderdi.
Forumumuza Hoş Geldiniz
Hoşgeldiniz. Ücretsiz içerikler ve özel hizmetler sizi bekliyor. Hemen üye olun!
- 23 Ara 2008
- 99
- 2
- 8
Ölüm; asil ruhlar için hapis hayatının sona ermesi,
Tüm mutluluklarını maddeye bağlayanlar için ise bir felakettir.
Petrarqe
Biz ölürüz ama sözlerimiz kıyamete kadar yankılanır.
Hakan YILDIZ
Velhasılı, ölüm korkmamız gereken birşey olduğu için dikkatli olmamalıyız.
Biz sürekli dikkatli olursak, ölüme kadar yapacağımız herşey zaten anlam kazanacaktır ve korkmamız gereken hiçbirşey olmayacaktır.
Tüm mutluluklarını maddeye bağlayanlar için ise bir felakettir.
Petrarqe
Biz ölürüz ama sözlerimiz kıyamete kadar yankılanır.
Hakan YILDIZ
Velhasılı, ölüm korkmamız gereken birşey olduğu için dikkatli olmamalıyız.
Biz sürekli dikkatli olursak, ölüme kadar yapacağımız herşey zaten anlam kazanacaktır ve korkmamız gereken hiçbirşey olmayacaktır.
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
Anlamanın yaşamın amacı oluşundan sözetmeniz aklıma Metin Altıok'un bir cümlesini getirdi. "Aydın kişi acı duyarak güzelliğin, inceliğin kefaretini öder."
ölümde ki amacı arastırmaktan başlarsak sonrasına ve öncesine daha rahat gecebiliriz..
Ölümsüzlük insana bir lütuf mu yoksa bir ceza mıdır?
"Her günü bütünüyle, dolu dolu, yeni bir güzellikmiş gibi yaşayabilmek düne ait her şey karşısında bir ölü gibi tepkisiz olunca mümkündür" demiş Krishnamurti.
Yani ölüm de hayata benziyor aslında. Psikolojik anlamda ölmeden yaşanmıyor.
K
kuzeys
Ziyaretçi
ben varken ölüm , ölüm varkende ben yokum diyor düşünür. o biliminyen ülke buradan ne kadar korkutucu ve ürpertici. ah o bilinmezliğin verdiği rahatsızlık tanrılara şirk koyduğumuz bilmişlik. Ben nazım usta gibi düşünüyorum, "işte geldik gidiyoruz, biraz çakılından aldık, biraz da masmavi tuzundan sonsuzluğundan da biraz, ışığından da birazcık...." ana rahminin karanlığından ruhumun ışıldadığı maviliklere dek yaşadıklarımla o bilinmeyene korku ve kaygıların yanı sıra büyük bir merak, arzu ve istemle gidiyorum..üstelik yaşayarak..çünkü tek bilip bilebilceğim budur ötesi yok!
- 13 Eki 2009
- 498
- 0
- 16
- 42
kanser, tek sebebi kanserdir herhalde kazalar dışında. Kanser hücreleri ölümsüz olabiliyorlar ve bu ölümsüzlükleri bulundukları organizmanın ölümüne neden oluyor. insan kanser olmamak için yaşlanıyor diye okumuştum bir yerde. ve sırf kansere yenik düşmemek için,, beden neredeyse bütün hücrelerini feda edebilir duruma geliyor. çok garip.
çürütülmüş bir fikrin kanseri başka bir başka bir fikir.
sonra o fikrin kanseri başka bir fikir...
çürütülmüş bir fikrin kanseri başka bir başka bir fikir.
sonra o fikrin kanseri başka bir fikir...
- 19 Ağu 2008
- 3,589
- 179
- 63
- 61
sayın naz,
ölüm aslında yoktur ve bu bir lütuf değil kanısındayım. bu nedenle ölümsüzlüğün dirimselliği olumsuz etkilemeyeceğinden söz ediyorum. ölüm neden mi ve nasıl mı yok diyecek olursam; tüm canlı/cansız varlıklar sürekli değişir ve dönüşürler; biyolojik dönüşüm kaçınılmazdır, engellenemez; insan bu dönüşüme ölüm adını veriyor. biyolojik dönüşümün şeklini değiştirmek bir gün olanaklı olursa eğer bu durum insanın yapısında/duruşunda/bakış ve değerlendirmelerinde de değişikliğe neden olacaktır; ancak yaşam yine de anlamsız olmayacaktır; anlam ve içerik değişse de...
ölüm aslında yoktur ve bu bir lütuf değil kanısındayım. bu nedenle ölümsüzlüğün dirimselliği olumsuz etkilemeyeceğinden söz ediyorum. ölüm neden mi ve nasıl mı yok diyecek olursam; tüm canlı/cansız varlıklar sürekli değişir ve dönüşürler; biyolojik dönüşüm kaçınılmazdır, engellenemez; insan bu dönüşüme ölüm adını veriyor. biyolojik dönüşümün şeklini değiştirmek bir gün olanaklı olursa eğer bu durum insanın yapısında/duruşunda/bakış ve değerlendirmelerinde de değişikliğe neden olacaktır; ancak yaşam yine de anlamsız olmayacaktır; anlam ve içerik değişse de...
Cevabınız için teşekkürler. Haklısınız, yokolmuyor dönüşüyoruz. Fakat bilinç olmazsa "ben"den sözetmek mümkün mü?
- 19 Ağu 2008
- 3,589
- 179
- 63
- 61
bilinç olmadan "ben" den söz edemeyeceğiz. buna katılıyorum. ancak "sen" ve "o" olmadan da "ben"den söz edilemeyecektir ki, bilinç toplumsal bir fenomendir; bilinç te "ben" gibi sosyal dokuda oluşur.
ben teşekkür ediyorum.
ben teşekkür ediyorum.
- 12 Kas 2009
- 22
- 0
- 0
- 40
bekli de gerçek olan tek şeydir ölüm
Geçenlerde ben de bu yargıya vardım
Tabi bu dünya içinde belki gerçek olan tek şey ölümdür diye Ölüm bir son olmasa gerek,son olduğuna duyulan inanç anlamsızlaştırır herşeyi ,belki anlamsız olmadığına kanmak için yaşamın ,ölümün bir sonsuzluk için başlangıç olduğuna inanıyoruz .Sonsuzluk mümkün mü bilmiyorum...Ölümü açıklayabilmekten ziyade anlayabilir insan kişisel olarak ,sezebilir ,anladığı şeyi açıkllaması da güç sanırım ,en azından benim için böyle...
- 19 Ağu 2008
- 3,589
- 179
- 63
- 61
ölüm hep yaşamın zıttı olarak değerlendirilmiştir; oysa ki zıt olan olgular aynı anda var-olabilirler; ne ki, yaşam ve ölüm aynı anda var-olamazlar. buradan şu sonucu çıkartabiliriz: ölümün kendisi yaşamayı anlamlandıran olgu değildir. O zaman yaşamı anlamlı yapan olgu nedir sorusu ortada yanıtlanma gereksinimi duyacaktır.
- Konbuyu başlatan
- #38
sevgili nejdet..
yaşamı anlamlı kılan ölümün kendisidir,ölümün zıttının yaşam olmadığı hususunda sana katılıyorum,bir olguyu anlamlı kılan onun zıttı diye anlamlandırılan olgu da değildir nitekim,üstelik bir olgunun zıttının varlığını isbat etmek imkansızdır,insanevlatları burada yanlış yapmışlardır;evrende harşey tek başına anlamlıdır,çünkü var olmak demek anlamlı hale gelmek demektir..fakat ölüm ve yaşam konusu biraz daha özel bir çerçevede düşnülmeli,irdelenmelidir.Ölüm ve yaşam içiçe geçmiş iki olgudur esasen;ölüm yaşamın şekil değiştirmesi demektir,bu yönüyle ölüm yaşamın devamı için bir geçiş noktasıdır,yaşam dönüştüğü müddetçe anlamlıdır ve ölüm buna giden yoldur diye düşünüyorum.
yaşamı anlamlı kılan ölümün kendisidir,ölümün zıttının yaşam olmadığı hususunda sana katılıyorum,bir olguyu anlamlı kılan onun zıttı diye anlamlandırılan olgu da değildir nitekim,üstelik bir olgunun zıttının varlığını isbat etmek imkansızdır,insanevlatları burada yanlış yapmışlardır;evrende harşey tek başına anlamlıdır,çünkü var olmak demek anlamlı hale gelmek demektir..fakat ölüm ve yaşam konusu biraz daha özel bir çerçevede düşnülmeli,irdelenmelidir.Ölüm ve yaşam içiçe geçmiş iki olgudur esasen;ölüm yaşamın şekil değiştirmesi demektir,bu yönüyle ölüm yaşamın devamı için bir geçiş noktasıdır,yaşam dönüştüğü müddetçe anlamlıdır ve ölüm buna giden yoldur diye düşünüyorum.
- 19 Ağu 2008
- 3,589
- 179
- 63
- 61
sevgili Sümeyra,
söylediklerini değerlendiriyorum/anlıyorum. ancak, bir soruya kesin yanıt almak istiyorum; diyelim ki, beyin hücreleri ve sinir dokuları da üretilebilse ve ölüm denilen süreç yok edilse - bu mümkündür- o zaman hayatın anlamı ne olacak? yaşamak anlanmını yitirecek mi? bu noktada diyorum ki, yaşam anlamını yitirmeyecektir; insan tür olarak doğal besin zincirinde olmasa da olan bir türdür ki, buna rağmen yaşmaktan dolayı bir anlam bulabiliyor ise ölüm olmadan da bir anlam bulabilecektir; başka bir anlatımla insan denilen bu tür hayatı anlamlandırırken ölümle alay eden tek canlı türüdür. insan için yaşamak ve ölmek arasında fazla bir fark yoktur. önemli olan ne için yaşadığı ve ne için öldüğüdür. yaşam kadar ölüm de anlamlıdır. ki bu konuda "şiddetin kökeni" nde insanın kendine karşı uygulayabileceği en büyük şidddetin kendini öldürmek -şekli önemli değil- olduğunu tartışmış bulunuyorum.
yaşamaya kim karar veriyor?
ölmeye kim?
söylediklerini değerlendiriyorum/anlıyorum. ancak, bir soruya kesin yanıt almak istiyorum; diyelim ki, beyin hücreleri ve sinir dokuları da üretilebilse ve ölüm denilen süreç yok edilse - bu mümkündür- o zaman hayatın anlamı ne olacak? yaşamak anlanmını yitirecek mi? bu noktada diyorum ki, yaşam anlamını yitirmeyecektir; insan tür olarak doğal besin zincirinde olmasa da olan bir türdür ki, buna rağmen yaşmaktan dolayı bir anlam bulabiliyor ise ölüm olmadan da bir anlam bulabilecektir; başka bir anlatımla insan denilen bu tür hayatı anlamlandırırken ölümle alay eden tek canlı türüdür. insan için yaşamak ve ölmek arasında fazla bir fark yoktur. önemli olan ne için yaşadığı ve ne için öldüğüdür. yaşam kadar ölüm de anlamlıdır. ki bu konuda "şiddetin kökeni" nde insanın kendine karşı uygulayabileceği en büyük şidddetin kendini öldürmek -şekli önemli değil- olduğunu tartışmış bulunuyorum.
yaşamaya kim karar veriyor?
ölmeye kim?
- 13 Eki 2009
- 498
- 0
- 16
- 42
ölümün zıtdı doğumdur diye katılmak isterim konuya..
doğumun hemen öncesesinden bağımsız fakat hacimsiz bir çizgiyle ayrılır ölü olan. yani ikisinin arasında zaman
yoktur.ve ne oluyorsa bu zamansızlıkta oluyor gibi geliyor bana.
yaşamın sonundaki ölüm inancım gereği yeni bir başlangıçtır ve bu başlangıcın yaşadığım hayatı anlamlandırdığını
düşenemiyorum. öteki dünyaya hazırlık, yarın işe giderken seçeceğim elbise gibidir yani bu gün için pek bir kıymeti yoktur...
hayatımı anlamlandırırken bu dünyada olabilecekleri hesaba katıyorum, yanlış mıyım? herkes aynı
şeyi yapmıyor mu? ,,, ölümün hayatı anlamlı kılması neden?
hayatımı anlamalandıran kişiyi severken ve kabullenirken bunu öleceğim-ölme ihtimalim olduğu için mi yapıyorum,,,hayır.
doğmak-yaşamak-ölmek... doğmak ve ölmek arasında gördüğüm bu zamansızlık yaşamak ise yaşamayı anlamlı kılan şey
ölüm olamaz, olsa olsa doğum ve ölüm olur gene, e bunlar olunca yaşam da giriyor araya... kısır döngü yani yaşamı
anlamlı kılan şey gene yaşam oluyor.
ölümlerin ve doğumların üzerimizdeki etkisi bizim hayatın içini doldurmamızı sağlar,,, kendi doğumumuz ve ölümümüz
dışındaki tüm doğum ve ölümlere şahitlik ederiz... kendi doğum ve ölümümüzü ise bu olaylara bakarak sonuca bağlarız..
mezarın hemen yanındaki çam ağacı, ölümü sömürerek kozalaklarını açtığında kozalak olamayı kendimize yakıştıramayız ve
öteki dünyaya inanırız. içilen su yenilen yemek o kozolaktadır evet ama tükettilen zamanı ve benliği o kozolakta
göremeyiz...
doğumun hemen öncesesinden bağımsız fakat hacimsiz bir çizgiyle ayrılır ölü olan. yani ikisinin arasında zaman
yoktur.ve ne oluyorsa bu zamansızlıkta oluyor gibi geliyor bana.
yaşamın sonundaki ölüm inancım gereği yeni bir başlangıçtır ve bu başlangıcın yaşadığım hayatı anlamlandırdığını
düşenemiyorum. öteki dünyaya hazırlık, yarın işe giderken seçeceğim elbise gibidir yani bu gün için pek bir kıymeti yoktur...
hayatımı anlamlandırırken bu dünyada olabilecekleri hesaba katıyorum, yanlış mıyım? herkes aynı
şeyi yapmıyor mu? ,,, ölümün hayatı anlamlı kılması neden?
hayatımı anlamalandıran kişiyi severken ve kabullenirken bunu öleceğim-ölme ihtimalim olduğu için mi yapıyorum,,,hayır.
doğmak-yaşamak-ölmek... doğmak ve ölmek arasında gördüğüm bu zamansızlık yaşamak ise yaşamayı anlamlı kılan şey
ölüm olamaz, olsa olsa doğum ve ölüm olur gene, e bunlar olunca yaşam da giriyor araya... kısır döngü yani yaşamı
anlamlı kılan şey gene yaşam oluyor.
ölümlerin ve doğumların üzerimizdeki etkisi bizim hayatın içini doldurmamızı sağlar,,, kendi doğumumuz ve ölümümüz
dışındaki tüm doğum ve ölümlere şahitlik ederiz... kendi doğum ve ölümümüzü ise bu olaylara bakarak sonuca bağlarız..
mezarın hemen yanındaki çam ağacı, ölümü sömürerek kozalaklarını açtığında kozalak olamayı kendimize yakıştıramayız ve
öteki dünyaya inanırız. içilen su yenilen yemek o kozolaktadır evet ama tükettilen zamanı ve benliği o kozolakta
göremeyiz...
