Werther Şiirleri

karadenizin dağlarından vuruyor ağıt sesleri yüreğimi
ikizderede yıkayıp göğe asarak güneşte kuruttum sevincimi
uzak diyarlardaydı tulum sesleri
şimdi ruhumun en ücra köşesinde
bedenimi hüzün sarmışken yanıbaşımda içli
kederli yüzümü sararcasına samimi
hey gidi karadeniz
ağırdı sevdam,ayrılık kadar değil
lakin kendimi vurdum maçkanın yoluna
caşan derelerin yanında yorgun ve bitkin
ağladım bir kayaya yaslayıp başımı manastırda
tanrı görürmü dersin yürek yangınımı
söndürürmü dersin bu ateşi avuçlarında
oysa nefesim tükeniyor
isterdimki al beni dalgalarına
uzak bir ülkenin kıyısında ölümü bulsunlar
isterdimki bu kış beni dağlarında vursunlar...

ne yana baksam aynı hüzün
ne yandan baksam düş karanlığı gözlerin
oysa aydınlıktı dağlar,gün çoktan ışımıştı
ve sabahın gebe oluşu saklandı,
şimdi kan ve figan giyinmiş çiçekler dallarında yaralarını besler,
umut onlar için doğum sancılarıyla gelecekti,
lakin ölü doğmuş şafak,mezarı taşsız ve silikti.
ey hicran azad et ömrümü.
benim umudum aydınlık olmalıydı
kara gecede eşkiyalar marsiste göğsümden vurmalıydı.
haziranda yanmalıydı tenim karlı ovitte.
yıkanıp arınmalıydım yaylaların sularında.
güneş yalnızca yüreğimi yakmalı ve öylece yokolmalıydım...

ağladığını bil yeter
hayatı anlamak istiyorsan
şimdi burdan,yangının ortasından
bağırabildiğin kadar bağır acılarını
duyulmadığını bil yeter
yalnızca konuş konuşabiliyorsan
şimdi şurdan mezarlığın toprağından
bir avuç koy cebine varlığını
hadi şimdi gül,gülebiliyorsan...

Günden öte bir zamanda
Yüreğimin yangınını körükler sevdan
Gece gibi düşer ömrüme ayrılık
Yollar perişan hasretimi taşımaktan
Oysa gözlerim varlığına alışık

Geceden öte bir karanlıkta
Kuşatır beni özlemin
Göğsümden vurur yokluğunun mermisi
Bedenim perişan yaralı ruhumu taşımaktan
Bir dağ başında ölümü anımsatır gözlerin

Sevdadan öte bir çatışmadayım şimdi
Oysa munzurda ağıdım yakılacaktı
Ömrüm perişan yaşamın zulmünü taşımaktan
Oysa huzurum beni kollarınla saracaktı...

Bu bir yanılsamadır
Çünkü gerçek avuçlarımızda tutsak
En büyük yanılgı günlük çıkıyor yüreklerimizden
Nefessiz yaşadığımızın farkında oluşumuzdan
Acıları doğurmaktan çekiniyor insanlık
Oysa içimizde ölüyor bir çocuk
Zehri karışıyor kanımıza

Bu bir hatadır
Çünkü doğruları katletmişiz arka sokaklarda
En büyük hata tam karşımızda sırıtıyor yüzlerimize
Gurursuz yaşadığımızın farkında oluşumuzdan
Zihnini büyütmekten korkuyor insanlık
Oysa kötürüm kalıyor düşlerimiz
Tüm ağırlığı üzerimizde,tükenmekteyiz

Şimdi sona gelmişken
Başını hatırlayamadığımız bir kargaşada
Ağlarken katran karası ruhlarımız
Bedenlerimiz en iyi ihtimal yanıyor caddelerde
Kaçaklığına muhtaç eşkıyalar
Oysa bu kez yıkılmakta dağlarımız
Onlarca yıldır katil oluşumuzdan azaptayız….

GÖÇEBE

Göç başlıyor
Baştan sona doğru bir yolculuk
Son yakın
Başı gelmez artık
Kervandaki bedenler kanıyor
Omuzları başsız
Çığlığı basıyor bir çocuk
Çocuk aç,susuz,onursuz
Çocuk iyilikten habersiz
Kara bilgeliği kusursuz

Kıyım başlıyor
Simalar birbirine karışmış
Hengame yakın
Huzur uzakta artık
Yüzler bir korku pususu
Tuzakları anlamsız
Ağlıyor bir çocuk
Çocuk yorgun,sefil,uykusuz
Çocuk umuttan habersiz
Çaresizliği kusursuz…

Sanki bir şeyler eksik
Gülüşün olabilirmi dersin

Sanki bir şeyler öldürüyor beni
Bu gidişin olabilirmi dersin

Sanki bir şeyler delirtiyor zamanı
Saatlerin çıldırışına sebep bizmiyiz dersin

Sanki bir şeyler dönüyor burda
Artık paranoyaklaştım mı dersin

Ama sanki bir şeyler
Üstelik çok ta tazeler
Yani gidişinden sonra
Yüzleri asıldı,can verdiler

Ve sanki bir şeyler
Hayattan usanmışcasına
ölüme sürükledikleri zamanı
Terkettiler bir vakit kaçarcasına

Sanki ben yine
Yanıma her yaklaşan katilimmişcesine
Hatta ıpıssızken ortalık
Şüphe ediyorum kendimden bile

Yani
sanki sen geride kalmışsın gibi acı çekmeteyim
oysa arta kalan bendim
aklını yitiren zamanın yanında ölmekteyim…

Çöl
kavurur
kum zerresi ile
kaplar her yanı

Bir vahadır bakışın
damlasında biriken....

werther' Alıntı:

bugünün ötesinde bir gün olmayacak,
güneş yeniden doğmayacak
ve hiç bir dalga vurmayacak kıyıya,
buluttan düşen tek bir damla bile ıslatmayacak yüzünü,
hatta sevdiğinin gözlerinde çakılı kalacak hüznü
ve türkülere aç kalacak ruhun yerin yedi kat dibinde...
yinede ölümdür istediğim bu çağda yaşamak yerine...

Genişletmek için tıkla ...

OPUS MAGN MU PROVALARI

WERTHER'İN YOLUNU TUTUP
KANLAR İÇİNDE İNLEYEREK ÖLMEK
yahut
KAYS'ın YOLUNU TUTUP
ANLAR İÇİNDE DİNLEYEREK OLMAK

ya da

İNSANLAR

şair: ah muhsin ünlü

Kederli bu gece karadenizi seyrim
Nedenleri boy sırasında kovdum dilimden
İkisi hariç
Biri sen biri memleketim
Memleketimde dolaşıyor satılık ruhlar
Şeytan tezgah kurmuş köşe başlarına
Ondan arta kalanı kuşatmış eşkiyalar
Öyle bir şey ki karanlık ateşle besliyor kendini
Şeytanın yaktığı ruhlar büyütüyor alevi
Yüzlerinde yangın isi,korkutuyor elleri
Öyle bir şey ki bu cehennem
Şeytanın düşlediğinin daha sefili
Eşkiyalarsa son kanı akıttılar bugün
Son duyduğum bir çocuk çığlığıydı
Dağbaşlarında uçmuyor kuşlar hergün
Son gördüğüm bir güvercinin azraile yalvarışıydı
Sokaklara ölüm sinmiş yaşamak dururken
En son bir cinayete tanıklık ettim
Korku dolmuş gözlerimi kargaşadan kaçırırken
Zindan gibi bir gökyüzünden
Katran yağıyor yeryüzüne
Çağlayanlardan akan kan sürülmüyor yüze
Yaktığımız dünlerin isi silinmiyor bedenlerimizden
Damga yemiş gibi seçiliyor memleketimin insanı
Sürüklenen zincirlerin sesi yankılanıyor gözlerinden
Şimdi sen ben diyeceksen deme
Sen memleketimin en güzel yarınıydın dün
Oysa ölüme acıyan memleketim intihar ediyor bugün…

Aynı dili konuşuyor insan oğlu
Ölüm üzerine heceler sarmış etrafımızı
Ağzımızdan çıkan her sözcük
Kendine bile düşman
Kan kırmızı tanıklığa mahkum gözlerimiz
Ya doğuştan sefil yada doğuştan esiriz
Boğazımıza düğümlenen karanlıktan kurtulmak için
Kıyımların yurduna sığınıp boğazımızı sıksak mı dersiniz

Dediniz ,der demez
Sıktık boğazlarımızı
Kan düğümlendi bedenimize
Halbuki karanlık bile terk etmiş bizi çoktan
Tanıklığımızdan yargılanarak asılmışız boynumuzdan
Suskunluğumuz korkumuzdan
Tarih dolusu nefretten almışız nasibimizi
İnsanoğlu aynı dille öldürüyor kendini…

Aynı dili konuşuyor insan oğlu
Ölüm üzerine heceler sarmış etrafımızı
Ağzımızdan çıkan her sözcük
Kendine bile düşman
Kan kırmızı tanıklığa mahkum gözlerimiz
Ya doğuştan sefil yada doğuştan esiriz
Boğazımıza düğümlenen karanlıktan kurtulmak için
Kıyımların yurduna sığınıp boğazımızı sıksak mı dersiniz

Dediniz ,der demez
Sıktık boğazlarımızı
Kan düğümlendi bedenimize
Halbuki karanlık bile terk etmiş bizi çoktan
Tanıklığımızdan yargılanarak asılmışız boynumuzdan
Suskunluğumuz korkumuzdan
Tarih dolusu nefretten almışız nasibimizi
İnsanoğlu aynı dille öldürüyor kendini…

Kör gözlerime mil çekmek faydasız
Görmedim zamanın katlini
Konuşamam,dilimi kesmek faydasız
Demedim düşlerin katilini

Dokunamam,elimi kesmek faydasız
Değmedim kardeş canına
Kaçamam,kötürüm bırakmak faydasız
Dönmedim soysuzluk yoluna

Şimdi sen
Gözlerin kalsın bende dersen
Susma konuş
Dokun ve yürü sevdamız boyunca desen

Söz veremem
yüreğim eksik,bedenim yarım
toprağında dikende olsam bitemem
mecalim yok,ömrüm yarım…

günün adını değiştirmiş tanrı.
demiş ki;
gün bundan sonra gece olacak.
gecede doğmuş güneş,gecede aydınlanmış yeryüzü.
günde dönmüş ay dolunaya,günde gülümsemiş yüzü.
lakin,güneş yine güneş,ay yine ay.
sevda dediğin her şafakta,
sevda dediğin her günbatımında var.
yar bildiğin hep yürekte,
yarim dediğin ömürde yar...

Gözlerinde midir keder
Oysa gözlerin yarım bir düşle uyandırırdı beni
Gecenin bir vakti vakitsizlikti yoran sevdamı
Oysa sevdam yarım bir düş gibi sersemdi
Serseriydi ayrılık
Issızlığımdan geçerken savunmasız
Köşe başında saplardı bıçağı göğsüme
Gasp edilen duygularımı geri veremezdi kimse
Yinede yeniden dirilmekti yoran beni

Ellerinde miydi ölüm
Nasılda yaklaşırdı sinsi,hain
Nasılda korkardım ben ölümden
Halbuki korkum sensizlikten
Gitmelerde suskundum bilmem sebebini
Gelmelerinde çocuksu bir sevinçle dolardı gözlerim
Sebebi yaşamaktı nihayet ki
Yaşayabilmek anlamlıydı gözlerine bakarken
Yaşamı barındırmazdı yüreğim sen giderken…

Zamandan sonra vursun dakikalar

Günden sonra,tamda gece inerken

Doğsun güneş

Yalın ayak koşarcasına

Ömrüm kovulsun başkalarının ömründen

Ruhum gün ışığı özlemiyle çürüsün

Zifiri karanlık zindanlarda.

O zindan ki biraz vicdan,biraz var olmak telaşı

Biraz ölümdür sevdam,biraz nefes alma amacı

Tamda dağ başında eşkıya olmanın onuruyla vurulurken

Bir yandan aksın gözümün yaşı tükenmekten

Biraz öfkelidir başım doğduğumdan olsa gerek

Biraz uysaldır içim yarin hasretinden olsa gerek

Oysa ne gerek bu karmaşa

Bu hengameden kaçarken bu hüzün niye

Yalnızlık kurtuluşken ana kucağını anımsamak

Yarin gözlerine çakılı kalmak ölüm suskunluğuyla,niye…

Tamda ölürken bu yaşam arzusu niye…

hepsini okuyamadım , 5 tanesini okudum şimdilik ve 5ide çok etkileyici şiirler...yüreğinize sağlık hocam.

teşekkür ederim,güzellik görülenin değil görenin yüreğindedir.sağlıcakla....

İnsan niçin yaşar?
Yaşamak için.
İnsan niçin ölür?
Öldüremediği için.
İnsan niçin mutsuz olur?
Gülmeyi öğrenemediği için.
İnsan niçin aşık olur?
Kendini sevmeyi beceremediği için.
İnsan niçin büyütür ayrılıkları?
Kendini sevebildiği kadar sevilmediği için.
İnsan niçin karanlıktadır?
Ömrünü yakamadığı için.
İnsan niçin korkar aydınlıktan?
Saklandığı belli olacak diye korktuğu için.
İnsan niçin insandır?
Kendine ihanet ettiği için…
İnsan koca bir yanılgıdır
Her seferinde kendine sığındığı için….

zaman zaman vurur ayrılık saati
kaçış yoktur artık vakit çoktan gelmiş
kurulmuş kadife tahtına.
ömrün ya isyan eder ya boğun eğer
ya giyotinde kalır kellen
ya da ruhunun yağlı urganında sallanır bedenin
bahar gelmez artık yurduna
amansız bir kış zorbaca yerleşir sokaklarına
gözlerin ya isyan eder ya boğun eğer
ya göz yaşlarındır celladın
ya da boğacaktır seni yalnızlığında boş,donuk bakışların
kaçış yok
vakit çoktan gelmiş
ölüm kuşatmış etrafını namlusu üzerinde
ne ömrün yeter çekip gitmeye
ne de gözlerin aman dilemeye...