Şeyh Bedrettin kimdir?

A- Şeyhin Doğuşu

1935 yılına gelinceyedek, Şeyh Bedrettin 'in gerek dedeleri, gerekse doğduğu yer ve tarih üzerine açık hiçbir şey bilinmiyor gibiydi. O yıl "İnkılâp Müzesi"nde Şeyhin torunu hafız Molla Halil'in manzum elyazma "MENAKIB"ı ansızın elimize geçti. (1) Orada olduğu gibi anlatılan Şeyhin kendisi kadar soyu da çok ilgi çekiciydi. Osmanlıların doğuşunda, Rumeli'ye geçişinde İslâm öncüsü olarak büyük Haçlılar seferini bozuşunda, Şeyh'in soyu olağanüstü önemli, öncü rolünü oynamıştı. Bu rol aydınlanmadıkça, Osmanlılığın pek çok sırları karanlıkta kalırdı.1939 yılı, Menâkıp esas tutularak Şeyhin hayatı yeni baştan yazıldı: Bu kitap, 27 yıl önce yazılmıştı, yalnız dilini az düzeltip temize çekerek yayınlıyoruz.
Kişi olarak Şeyhin soyu ve oluşu üç ayrımda toplandı :
1- Şeyhin dedesinin dedeleri;
2- Şeyhin yakın akrabaları;
3- Şeyhin dünyaya gelişi.

I- Şeyhin Dedesinin Dedeleri

"Simavna Kadısı İsrâil'in oğlu" diye ün alan Şeylı Bedrettin Mahmut Rûmî üzerine, l939 yılına dek, Cumhuriyet Türkiyesi'nde Türkçe bir tek bilim eseri yayınlanmıştı. (2) Onda Şeyhin yalnız İsrail adlı babasından konu açılır. Kimi "Terâcüm" yazarları Şeyhin dedesinin Abdülaziz olduğunu bildiriyorlardı (3). Abdülaziz'in kim olduğu, ne yaptığı bilinmezdi.
Değerli düşünürümüz Bay Bezmi Nusret Kaygusuz Menâkıp'tan yararlandığı eserini yaymakta bizden çevik davrandı. Himmeti var olsun: Kendi açısından ve "Vâridât" tercümesiyle daha derinleşmiş olan eserinde (4) Şeyhin açık şeceresini koydu. Ona göre : "Mevzuât'i Ülûm" da Şeyh, Selçuk Sultanı Alâeddinin kardeşi oğlu, dedeleri Selçuk vezirleridir : "Tâc'üt Tevârih" te Şeyhin büyük dedesi Sultan Alâeddinin yakın akrabası ve vezirlerindendir : "Kısası Enbiya" da Şeyh, "Alâeddin'in amcası oğludur: "Şakaayık'ı Nûmâniye" ve "Lûgat'ı Tarihiyye ve Coğrafiyye"de Bedreddin, Sultan Alâeddin'in öz yeğenidir. (Üçüncü Alâeddin'in) : "Hayrullah Efendi" Tarihi ile "Vâridât" önsözünde, Şeyh Feramürz oğlu III Alâeddin oğlu Abdülaziz oğlu İsrail'in oğludur.
Bay Kaygusuz : "Bedreddin'in dedesi Abdülaziz, kardeşi III.Alâeddin Keykubâd'ın vezirliğinde bulunmuştur."(5) der. Abdülaziz'in atalarıyla uğraşmaz. Özetlemeye önem vermiştir. Oysa Menâkıb Şeyhin en canlı trajedisini verdiği gibi Abdülaziz'in dedeleri üzerine de açıklama yapar :
"Ceddi ânın Bağdat ilinde, ey said
"Oldu Cengiz hân elinde Şehid" (Me, 7) der. Cengiz 1224 (göç: 621) yıllarında Batı'ya döndüğü vakit Bağdat Halifesiyle müttefikti. Yalnız Moğol tüccarlarını öldüren Hvarzim şahı Alâeddin'den öc almak üzere: Maverâünnehr, Hvarzim, Horasan, Kafkas ülkelerini hallaç pamuğuna çevirdi. Ama, Bağdat'a inmedi. Molla Halil'in durup dururken yalan söylemeyeceğine, belki tarih yanlışı yapmış olacağına göre : Abdülaziz'in dedesi Bağdat 'a ne vakit gelmiştir ? Orada niçin öldürülmüştür ?
Herkesten daha yetkili olarak Menâkıb şunu anlatır :
Nesi idi Sultan Alâiddine bil
Şüphe yoktur bu söze ey zinde dil
"Şâh Alâeddin nesliydi özü..." (Me, 7)
Bu şah Selçuklardan hangi Alâeddin idi? Şeyhin ataları onunla nasıl kuşaklanıyordu?
Al'i Selçûkilere neslen vezir
"Hem çü Al'i Bermeki Abbas mir." (Me, 7) deniliyor. Cengiz Kâşgarı 1219 yılı, Semerkand'ı 1220 yılı ele geçirmiştı. O sıralar (G. 617, İS : 1220) Rum (Anadolu) Selçuk Sultanı Alâeddin Keykubad İbn’î Gıyasüddin Keyhusrev (ölümü : 635, Kaamûs âlâma göre 636, İs.1237) idi: Bu kişi Cengiz'le birlikte Hvarzim şahı Mehmed Alâeddin'e saldırmıştı. Menâkıb, hangi Selçukluları konu ettiğini belirtmiyorsa da, Rum Selçuklularını anlattığı besbellidir. Alâeddin adını taşıyan üç Selçuk Hânı yalnız Rum (Anadolu) ülkesinde saltanat sürdü. Bu Selçuklu Hânların dölünden gelen Şeyhin ataları, o hânedana soyca "Neslen" vezir olmakta, tıpkı "Bermek" oğullarının Abbâsilere soyca vezir oluşlarına benzermiş. Bir mecûsi ateşgede hizmetçisi olan Bermek acem bezirgân muhalefeti üzerine barbar kollektif aksiyon geleneğini temsil eden Horasanlı Ebâ Müslim ile birlikte Irak'ta küçük bir tarihsel devrim yapıp "Abbâsiye" halifeliğini kuranlardandı. Bermek oğulları 750 ilâ 788 (G. 132 ilâ 171) yıllarında, sıra ile babadan oğula geçmek üzere, 40 yıl Abbâsiler ister istemez "neslen vezir" olmuşlardı.
Bu kadar ayrıntılı anlatılan bir olay uydurma olamaz.Öyleyse işin aslı nedir ?

II- Şeyhin Dedesinin Dedesi Bağdat'ta

Şeyhin dedesinin dedesi Moğol saldırıları sırasında Bağdat'a niçin gitmiş ? Menâkıba göre :
Emmisi şah olduğu vakte anın
"Kaçup Abbâsilere gitmişti anın."
Eski Türkler'de, Babahânlı göçebe geleneğince, Hân'ın büyük oğlu, veziri "Beşe" veya Paşa'sı olurdu (11). Abdülâziz'in dedesi, anlaşılan Selçuk Şahının hem büyük oğlu, hem veziri imiş. Hangi Şâhın ? Söylenmiyor. (12) Selçuk Şah ölünce yerine büyük oğlu geçmeliydi. Burada, çocuğun amcası açıkgöz davranıp tahta konmuş olacak: O zaman, baba mirası Şahlıktan yoksun kalan büyük oğlu, yâni Abdülâziz'in dedesi Bağdat'a kaçmış bulunabilir. Menâkıb'ın anlattığı böyle yorumlanabilir.Bu yoruma hak verdiren başka olaylar da eksik değil.
İlkin, Menâkıb dahi Şah Alaeddin'le soydaş olan Bedreddindir, diyor. Cengiz ile, işbirliği yapan Alâeddin birincisidir.Abdülâziz'in dedesinin Bağdat'a kaçışı besbelli çok sonlara gelir. Cengiz hengâmesinden yüzyıl önce İran Selçukları devletinde Hasan Sabbab'ın "Haşisi Partisi", Rum Selçukları devletinde "İsmâilî" Partisi gibi tanrısız devrim örgütleri türemişti.Demek her iki Selçuk düzeni çıkmaz çağın kapısını çalıyorlardı.Halk içinde yaman etkiler yapan devrimci partiler kimi saray ve hanedan üyeleri arasında bile hoşnutsuz taraftarlar bulmuşlardı.(13) İlkel sosyalizm geleneklerini büsbütün yitirmemiş bulunan hanedan üyeleri halktan yana, saray entrikalarına kapılanlar halk düşmanlığına dönünce, arada ister istemez çekişme ve çarpışmalar başgösterdi. Çarpışmalardan halkın kendisine pek bir rahmet yağmazdı. Kimi Bizans İmparatorları, kimi onların karşı kutbu olan Bağdat halifeleri, entrika çevirip yararlanmaya çalıştılar."(14)
Böylece, birbirinden çıkma üç kördüğüm ilmeklendi :
1- İç kargaşalıklar, 2- Hanedan kavgaları, 3- Dış karıştırma ve karıştırmalar. Bu şartlar ortasında Bağdat'a kaçış olayı kendiliğınden anlaşılır. Abdülâziz'in dedesi Bağdat'a kaçarken, Selçuk Sarayında ve ülkesinde besbelli kargaşalıktan geçilmiyordu: Ancak bu kaçış hangi zamanda olmuş olabilir ? İlkin, Abdülâziz'in dedesi Cengiz zamanı Bağdat'a kaçmış olması gerektir. Menâkıb'ın verdiği başka konkret olaylar o tarihle bağdaşamaz: Alim etti Mu'tesim - billâh ani
"Şeyhülislâm eylemişti ey ganî" (Me, 7) deniyor. Bağdata gidip, Şehülislâmlık derecesine dek bilgini yetişmek için, önce kaçanın öğrenim çağında bir genç olması gerekir. Amcası zoruyla tahtı elinden alınmış gencin durumu buna uygundur. Sonra, aynı gencin, en az yirmi otuz yıl bilim alanında seçkinleşmesi gerekir, ki Şeyhülislâmlığa çıkabilsin. Şeyhülislâmın Bağdat Fethi'nde trajediye uğradığı, Bağdat'ın Moğollarca ele geçirilmesi ise 1258 yılına düştüğü düşünülsün. O tarihten 23 yıl öncesi 1215 yılı gerçekten Rum Selçukları sarayında bir başka trajedi oynanır.Bizans adamı Gıyasüddin Keyhusrev, savaş sırasında öldürülünce, tahta geçen İzzeddin Keykâvus, hem amcasını, hem küçük kardeşini boğdurup kumandanlarını yaktırır!
Abdülâzızin dedesi (Şeyh Bedreddin'in dedesinin dedesi) her kim olursa olsun, Bizans yanlı olan o Sultan İzzeddin şerrinden yakasını kurtarıp, amcası elinden İslâm halifeliğine sığınabilir. Her zaman ve her yerde "Ruhani" rol görünmez eliyle kaçanı kendine bağlar. Batı Ortaçağında barbar kralları dama taşı gibi kullanan Papalıktır; Doğu Ortaçağında, komşu devlet saraylarına parmağını sokan İslâm papalığı Abbasî Halifeliği, kendisine sığınan genci, bir gün yeri gelince kullanmak üzere yetiştirip, zekâsına göre en yüce bilginliğe çıkarmış olabilir.Menâkıbin sözleri birbirini tutar.

III- Şeyhin Dedesinin Dedesi Nasıl Öldürüldü?

Menâkıb, Abdülazizin dedesi için "Cengiz Han İLİNDE şehit oldu" diyor; Cengiz zamanında demiyor. Sözünün anlamını aşağıda biraz daha açıyor. Öldürülme sebebi, tam Şeyh Bedrettin'in şânına uygun bır ülkü ve düşünce yiğitliğidir :
"Nâsır î Tûsiye oldem arbede
"Eyliyen ol idi muhkem, ey dede
"İbn'î Hâcib'le ikisi, ey hümâm
"Idicek ilzâm ani beynel enâm
"Kaakıyıp ibn'î Hülâgûy'i lâiyn
"Itti anları Şehid anda hemiyn." (Me, 7)
Burada anılan adlar, elyazmalarında çok görüldüğü gibi, Arapça harflerin kötü imlâ yanlışına kurban gitmiş görünüyorlar.Bedreddin’in babası "İsrail" iken, Câmiülfusûleyn ile Brockelmann’da "İsmail" olmuştu... Yanlışları ayıklamalıyız. Bir yol, anılan Abbas Halifesi Mu'tasanı olamaz : Müsta’sim olacak.Bağdat Moğollar eline geçtiği gün, Abbasi halifesi Mürtâ’sim- billâh idi. Ondan sonra, Abdülaziz'in dedesiyle "Arbede" (kapışma) yapan kişi de Nâsır Tûsi olamaz. Besbelli ünlü bilgin Nâsivrüddin'i Tûsi ile acem folklorcu ozanı Nâsır Tûsi birbirine karıştırılıyor. Hattâ, İbn'î Hacib'in birlikte öldürülmüş olduğu bile epey şüphelidir. (15).
Abdülazizin dedesiyle Nasivrüddin neden kapıştılar ?
Hülâgû oğlu niçin kızdı ?
Bağdad'ın Moğollarca ele geçirilmesi trajedisinde bütün tarihsel devrim trajedilerinde barbarların çağırılışına benzer büyük tarihsel ihanetlerden biri yatar. Halife Müsta'sım : Şiilere eğginlik gösteriyordu. Bir Şiî olan Müeyvedüd-din İbn'î Alkami'yi kendisine vezir yapmıştı. Bu vezir ile, gene Müstâ'sımın yakınlarından ve çağın bilgini sayılan Nasivrüddin Tûsi gizlice birleştiler. Cengiz oğullarından Hülâgû Hânı, gelerek Bağdat'ı alması için çağırdılar. Herşeyden habersiz Halife, Bağdat dışında Moğollara yenilince, dönüp kaleye kapandı.Kuşkulanmadığı veziri İbn'î Alkami ile Nasivrüddin Tûsi, Halifelere, görünüşte haklı bir teklif yaptılar. Kaleden dışarıya çıkıp Hülâgû karşılanır ise, vaktiyle Selçuk, oğlu Tuğrul Bey için Doğu'da, Atillâ'ya karşı Papaca Batı'da yapıldığı gibi, kan dökülmeden gelenler elde edilmiş olacaktı.
Halife, kurulan tuzağa düştü : "Devlet adamlarını ve kent ileri gelenlerini yanına alıp, mağrur Hânı karşılamaya çıkan Halife, bütün maiyyetiyle Tatarlar tarafından öldürüldü.". (16).Menâkıb'ın anlattığı olay budur. Besbelli, Şeyh Bedrettin'in dedesinin dedesi de iki yüzlülüğe dayanamamıştı. Belki İbn'î Hâcib'le birlikte dönek Şü Nasivrüddin Tûsi'yi Hanefilik veya Mâlikilik adına "ilzam" (hapt) etmişler. Buna içerleyen Hülâgû oğlu da, safi düşmanlarını kılıçtan geçirtmişti.
"Meyyitini ehl'i sünnet aldılar
"Ebu Hanife iline kaldırdılar
"İkisinden gayri hem, ey din eri
"Vardı bin mikdar âlim, key çeri
"Cümlesi maktû oluptur bigünah
"Oldular fenâ fülâtünde tebah" (Me. 7)
Binlerce bilgin ve asker ölüsü arasından, İbn'î Hâcib sağ kalmış olabilir.

IV- Fetret Ve Konya'ya Dönüş

Menâkıb bir şey daha söylüyor :
"Fetret oldu ol arada ki, azim
"Cümle Rum'a nâzil oldular zebim" (Me. 7)
"Fetret" : Antika tarihte patlak veren her tarihsel devrimden sonraki devletsiz anarşi zamanlarına denir. Bu hangi fetretti ?
Uzak Doğunun Çin ve Hint medeniyetleriyle Yakın Doğunun Irak, Mısır ve Akdeniz medeniyetleri arasında en istikrarlı geçit İran yaylâsıdır. Çin ve Hintten kalkacak kervan, Akdeniz kıyılarına inmek için, İran yaylâsından aşıp gelirdi. Bu tarihsel karayolunun en işlek kuzey kestirmeleri üstünde Horasan ve Hvarzim ülkeleri gelişmişti. İslâmlıktan az önce, bitmez tükenmez Bizans - Acem savaşlarıyla tıkanmıştı. O zaman, Umman denizi üzerinden güney yolunu deneyen İslâmlık sahneyi tuttu. Tarihsel orta karayolunu açar açmaz, iç zıtlıklarla parçalandı. Bir sürü "Tavâlfülmülûk" bin başlı müslüman derebeylikleri orta yolu gene tıkadı. Bu sefer, Ortaasya yollarının eski bekçileri ve kervancıları işe elkoymak zorunda kaldılar. Cengiz ve oğulları, Takakifül-mülûk devletçikleriyle yaptıkları ticaret andlaşmalarının para etmediğini görünce kılıca sarıldılar. Daha doğrusu gerek Çin, gerekse İslâm medeniyetlerince elaltından saldırmâya kışkırtıldılar. Cengiz, Hvarzime karşı Bağdât Halifeliği ile Rum Selçukluları tarafından çağırılır. Hülâgû, bizzat Bağdat Halifesinin vezirleri tarafından çağırıldı.
Orta Barbarlığın tâze vurucu gücü, büyük Orta kervan yolunu kanla, demirle açtı. Zengin ticaret ve İslâmlık merkezleri : Buhara, Semerkand, Belli, Merv, Hcerat kentleri yakılıp yıkıldı. Çevrelerde ilişen yığınla kabile ve aşiretler, Batıya doğru ürkütüldüler. Cengiz zamanı 17 yıl süren Fetret çağında göçmen kuşlar gibi bilgin katarları akıntıyla Batıya sürüklendiler. Mevlânâ Celâleddin Rumî'nin babası Buharalı Emir Sultan, Şemseddin Tebrizi, Sadreddin Konevî, Burkhaneddin Mehmet Tebrizi, Ermiyeli Hüssameddin, Şehabeddin Süherversi, İdrisi, Cenâbî ve ilk, ve ilh... bunlardandı. (17). Anlaşılan, Abdülazizin babası da, bilgin katliâmı yapan Hülâgû oğullarından, aynı mekanizma ile yakayı kurtarınca yeniden Batıya kaçıp Konya'ya sığınmıştır. Ve Abdülâziz :
"Geldi Konya'da vücuda kendüzi
"Salı Alâeddin nesliydi özi" (Me. 7)
Bir nokta kalıyor : Âbdülâzizin dedesi Konya'dan kaçmışken, şimdi babası Konyaya dönebilir miydi ? Aradan yüz yıl geçmiş, kendisinden kaçılan İzzeddin Keykâvus çoktan ölmüştü. İzzeddin’in torunu II. Gıyasüddin'le birlikte Rum Selçuklar Moğol oyuncağı olmuşlardı. II. İzzeddin Mısır’la andlaştığı için azledildi. Kırım’da öldü. Üç oğlundan Mesud’u Abaka kovar, Mahmut Gaazân, Doğuya hükümdar yapar. II. İzzeddin'in üçüncü oğlu Feramürz'ün de üç oğlu vardır. Konya hükümdan II. Alâeddin, Şeyhin dedesi Abdülâziz ve Abdülmümin.
Bu kısa geçmiş Şeyhin alınyazısı olmuştur : 1-FETRET : Şeyhin soyunu yeriden oynatıyor. Dört kuşak yukarıdaki dede Cengiz akını sonuçlarıyla öldürülüyor. Aynı Uzak ve Yakın Doğular arası kervan yolunu, aynı ticaret amacıyla aynı Tatarlar 13. yüzyıl başında Cengiz,14. yüzyıl sonunda Timur adı altında açıyorlar. Bu "Aziym Fetret" in ikincisinde Şeyh Timur "Afet"ini gözüyle görmek için Tebrize dek koşacaktır. 2- Devrimcilik : Şeyhin atalarını ve halkçı geleneği Selçuklularda kazıyan İzzeddin Keykâvus'un Sivas’taki mezarına şöyle yazılmıştır. "Saltanat tahtından mezar evine indi. Hazineleri, gücü kalmadı. Gezisini yaşayışiyle birlikte bitirdi. İşte her şey böyle zevâl bulur." (18). Demek Şeyhin soyu böyle kişilere karşı, halka yakındı. Onun için, o sarayları titreten yaman İslâmiyye devrimciliği, Şeyhin ruhunda parlayacaktır. 3- Ülkücülük; Şeyhin ataları inançları yolunda ölmeyi bilmiş, büyük fikir şehidi olmanın yüceliğine ermişlerdir. Abdülâziz'in dedesi : Medeniyetin biricik ölmez değeri bilim uğruna ilk büyük bayrağı çekmiştir. Şeyh o bayrağı dedelerinin elinden alıp, dünya saltanatı peşinde insanları ezenlere karşı çıkacaktır.

B - Osmanlılık Ve Şeyhgil

Şeyhin ataları, Rum Selçukluları sarayından uzaklaşınca, Bağdat'ta bir çeşit bilim hânedanı kurmuş oldular. Ancak, zamanın yaman kargaşalıkları ortasında kılıç ve baş kesin rolü oynuyordu. Her sahici müslüman, bilimi kılıç gibi kullanmak zorundaydı: Göçebe geleneğinin medeniyet ülkücülüğü kişileri ister istemez hem EVLİYA (Hâvâri, hem MÜCAHİD (kutsal asker) demek olan GAAZİ (Şövalye) yapıyordu. Şeyhgil de soyca yarı bilgin, yarı mücahit kesildiler.

I - Osmanlı Kuruluşu Ve Şeyhgilin Gaazileri

Adil oğlu Oruç'un yazdığı "Tevârih'i Al'i Osman’a göre,Osman henüz adsız binlerce gaaziden biri iken, yeğeni Aktimur ile Selçuk Sultanı Alâeddinden (şeyhin dedesinin kardeşinden) silâh yardımı alarak Karahisarı ele geçirdi. Bunun üzerine Alâeddin, veziri Abdülazizle (şeyhin dedesi ile) Osman Gaazi'ye : "Mısır hükûmdarlarından gelmiş Hz. Peygamberin ak sancağı ile tuğ ve alem ve değerli başka hediyeler gönderdi.
Osman Gaazi:
Gönder üzerindeki hilâli çıkartıp, büyük bir saygı ile otağı üzerine koydurdu." Bay Kaygusuz : "Abdülaziz'in ve kimi hısımlarının sonradan Osmanlılara geçmesi, mutlaka bu ilk tanışmanın tesiriyledir" (Keza, 31) diyor. Demek Osman Gaazi'nin tarihe ilk girişi, Şeyhgilin eliyle olmuştur. Öyleyken, Şeyhgilin en ufak mevki hırsı gözetmediler. Din düşmanı saydıkları hristiyanlığa karşı savaşmak onlara yetiyordu. Saltanatın ne olduğunu öğrenmişlerdi. Batıya karşı Osman oğullarına kavga yoldaşı olmaktan başka amaç akıllarına gelmedi.
Osmanlılığın kuruluşu gibi, en cesur fetihlerinde de Şeyhgilin payı hiç bir tarihte yazılmadık kertede büyük oldu. Osmanlı akıncısı olarak Çanakkale önüne geldikleri vakit, Şeyhin dedesi Abdülâziz yüz yaşını aşkın bir pirdi. Çoğu gaaziler gibi hem derviş, hem kılıç eriydi. Önce Mevlâna Celâleddin Rumi'nin has haremine emin oldu.
"Pire hizmete itmiş idi ol emir
"Şâhlar halinden olmuştu habir
"Hazret'i Mevlâna'ya ermişti ol
"Eşiğine nice yıl olmuştu kul." (Me, 6)
Mevlânâ ölünce, Hüsameddin Rumî Çelebi'nin "Şamda'nına mum" olmakla yetindi. Saltanatı dervişlikle seve seve değişmiş, fukaralıkla kendisini hiçe saymaktan daha yücelik bulamamıştı: "İhtiyar etmiş idi fakr'ü fenâ-âna vird olmuş idi hamd'ü senâ" (Me, 6). Gaazinin anladığı "Fenâ : Yokolma" tekkede fodla öğütülüp, yasla da ölmek değildi. Olumlu işler görüp, yaratırken yitmekti. Hangi gün "Gazâ kapısı açılsa" Abdülâziz "Fiy sebil'il -lâh" (Tanrı yolunda) elde kılıç o kapıdan er meydanına ilk çıkan olurdu. Savaşta uğuru denenmişti.Beyoğulları (şehzadeler) Abdülâziz'siz kavgaya girmezlerdi.Yiğitliği yazılmakla tükenmezdi : "Önüne düşerler idi Gaaziler - Konsa dolardı oyalar, yazılar - Her gazâda bile olsa idi ol-Cümleye nusratla hak açardı yol" yüzyılı aşan tecrübesiyle hep ileriyi görürdü. Her dediğinin çıktığı denenmişti: "Bir sözü söylerdi ol günde ayân - Ertesi vaaki olurdu ol heman" (Me,6)
Altay, oymak öğütlerinden beri, Osmanlı yiğitlik geleneğinde: Üçler, Yediler, Kırklar vardır. Abdülâziz tayfası YEDİLERdendi: "Yedi kimse idi bunlar, ey civan –Heft encümveş yere taban olan.". (Me, 7) Yeryüzüne ışık saçan bu yedi yıldızın başı Abdülazizden sonra, iki kardeşi gelir; biri Abdulmumin. Yürekli çeridir; Abdülâzizin bilgin oğlu (Şeyhin babası) İsrail (19)dir. Genç İsrail hem Şeriat hem Cenk yiğitiydi : "Buyruğunu tutardı Allahın tamam - Hükm'ü Şer'a olmuş idi kalbi râm Dirler içli ana İsrail'i vakt - Cenge oldugu içün Azrail'i vakt" (Me, 8).
Şeyhgilden tarih denizinin yüzeyine çıkan beşinci baş :Abdülâziz'in kızkardeşi oğlu Tülbentli İlyas'tır. O sıra, her çeri "börk" denilen keçekülâhı giyerken o ak sarığı ile tanınırdı:"Kimse tülbent giymez idi ol zaman - Doğru börkler giyer idi her civan - Ak amâme sarıyor ol gördüler Lâkabın Dülbendli İlyas verdiler."
En sonra gelmekle birlikte, adlarını güçleriyle Osmanlı tarihine sokmuş olan Şeyhgilin iki Türk şövalyesi: Hacı İlbeyi ile Gaazi Ece'dir. Bunlar Abdülâziz'in kızkardeşi kızının oğullarıdırlar. Babaları, hiç de Selçuk hanedanından gelmiyordu Menâkıb'da yalan yok : "Lik, nesli Âl'i Selçûki değil Gürgen tohumu dürerlerdi; öyle bil" (Me, 8). Bu gürgen tohumu çocukların atları vardı (20). Kılıçları hakkına "Nâmdâr ve küfre lâyık kimselerdi." Tarihte değme Osman oğullarıyla atbaşı birlik ün bırakacaklardı.

II- Rumeliye Geçiş

Osmanlının Rumeliye geçişi, doğrudan doğruya Şeyhgil "Yediler" inin eseridir. Bir gün "Beşe Süleyman ile bu yedi acar" deniz kıyısında buluştular. Nasıl etsek te : "Rumeli İslâm ile bayındır olsa diye düşündüler. O gece "Şeyh Süleyman" bir rüyâ gördü: Bütün erler toplaşmışken, görünmez eller :
"Diktiler önüne bir kâfur mum
"Şûlesinde görünür aksây'i Rum
"Noş minâreler yapılmış ol zaman
"Okunur savt'ı bülend ile ezan." (Me, 9).
Görüyoruz, Rumelinin fethi Osmanoğullarının rüyalarına Şeyhgil Yedilerinin baskısıyla girmiştir. O altbilinç karanlığında enerji kazanan ülküyü, bomba gibi Osmanlı bilincine çıkaranlar da gene Yedilerin başı olur. "Beğe"liği, sonradan "Paşa"lığa çevrilen Orhan Gaazi oğlu Süleyman "Kâfur mumu ışığıyla tüm Rum ilinde "Hoş minarelerden avaz avaz ezanlar okunur görüşünü yoldaşı Gaaziye anlatır anlatmaz o : "Dedi bir fethe işarettir, tamam! - Himmet idinüz geçelüm cümlemiz – Din uğruna yeğdür anda ölmemüz Yediler'in dinamizmi zincirinden boşandı. Abdülâziz'in yorumu üzerine : Beşe Süleyman, Gaazi Ece, Gaazi İsrail, Gaazi Abdülmümin, Hacı İlbeği ve arkadaşları, gemi ile karşıya geçtiler. Beşe Süleyman : "Az zamanda çok etti fütûh - Sonra attan düşüp teslim etti ruh." (Me, 9) Süleyman'ı "Bolayırda kodular". Türbesini yapıp, ertesi gün sağ kalanlarla gazâya çıktılar. Her davranış öylesine basitti. İş yapıldığı için, kişi tapıncı ile adam aldatmaya kimse kalkmıyordu.
Osmanlının Rumeliye geçişinde Şeyhgil'in oynadığı önemli rolü, resmî tarih de gizleyemez. Cihannümâ (21) daha çok ayrıntılar verir: Süleyman Beşe ilkin Ece Bey ve Gaazi Fazıl'la sözleşir.Bu adamlar Virancahisar denilen yerde Güğercinliğin aşağısından Çinihisar yanlarına geçerler. Orada canlı bir esir yakalarlar. Öldürmek şöyle dursun, esire "Hil'at" giydirirler. Gönlünü alarak, Hisar'a girilecek yeri öğrenirler. Onun üzerine, 80 kişi toplanıp, sallarla karşıya atlarlar. Hisar'ı ele geçirirler. Burada adıgeçen Fâzıl bey Şeyhin amcası, Gaazi Ece halasının torunudur.
(Kâtip Çelebi : Cihannümâ, Elyazması, No. 170, s. 682. Köprülü Meh. Pş. Kütüphane.)
Hikmet KIVILCIMLI



(1) Molla Hafız Halil (Şeyhin torunu) : "Menakıb'ı Şeyh Bedreddin İbn'i Kadi İsrail", yazılışı Fatih çağına çıkan manzum elyazması.1935 yılına gelinceyedek hiç bir yerde adını işitmediğimiz bu çok zengin eser başlıca kaynağımız olduğu için, oradan aldığımız pasajları yalnız parantez içinde rakam yazarak işaretleyeceğiz : Örneğin (Me, 7) : Menâkıbın yedinci sayfası demektir. Değerli düşünürümüz Bay Bezmi Nusret Kaygusuz.
(2) M. Şerafettin (Darülfünun İlâhiyat Fakültesi Tarih'i Kelâm Müderrisi) "Simavna Kadısı Oğlu Şeyh Bedreddin", s. 4. 5. Evkaf Matbaası. 1341-1925. İstanbul. Yazar "Menâkıb"ı bilmediği için, Şeyh üzerine pek seyrek olarak ileriye sürdüğü kanılarında yanılır. Gene de Şeyhi ilk defa karanlıktan kurtardığı için emeğine teşekkür borçluyuz. Eseri için (M.Ş.) rumuzunu kullanacağız.
(11) Osman Gaazi'nin büyük oğlu Alâeddin, Orhan Gaazi'nin büyük oğlu Süleyman Paşalar, vezir idiler. Türkçede Paşa sözcüğü, Padişahınoğlu anlamına gelir. (Hamma c. I, Abdürrahman Şeref: "Tarih'i Osmâni", c. I, s.103)
(12) Selçuk Alâeddin'lerinden birisi 10 uncu Selçuk Şahı "Gıyasüddıin Keyhusrevin oğlu Alâeddin Keykubat 1:1220 ilâ 1237 (D. 617-536) dir; ötekisi : "Alâeddin Keykubad oğlu Gıyasüddin Keyhusrev oğlu İzzeddin Keykâvus"un oğlu Alâeddin Keykubad II dir. Bu 1393 ilâ 1401 (D. 697-700) yıllarında saltanat süren 15 inci Selçuk hükümdarıdır. Anlatılan olaylara yakın olanı, birinci Alâeddin'dir.
(13) 1193 ilâ 1202 (D. 589-599) yılları Selçuk Şahlığı yapan "Rükneddin, gizlice, dinsiz İsmailiye Partisi’nin taraftarı idi. Bir gün bir filozof (Hakim), ile bir derviş, hükümdarın sarayında ve huzurunda çekişiyorlardı. Derviş Hakimin kıyaslarına yenilince ona bir tokat atma kertesinedek içerledi. "Rükneddin ise bu çekişmeye hiç karışmadı. Derviş geri dönünce, Hakim, kendi huzurunda böyle kötü işlemlere uğradığından dolayı Rükneddine gocundu." Hükümdar, ona şu karşılığı verdi; "Eğer ben filozofların doktrinini açıktan açığa savunacak olursam, halk hepimizi yokeder." Aynı Hükümdar bir yaşlı kadının yoğurdunu çaldığı için, Nedimi güzel Ayaz'ın karnını deştirmiştir." (Hammer : Osmanlı Devleti Tarihi" Tercüme'den Mehmet Atâ c. I. s. 71. Bedrosyan matbaası, İstanbul,1329).
(14) Örnek;1202 de Şah Rükneddin öldü. Yerine geçen oğlu İzzeddin Kılıçaslan Hammerce 5 ay Saltanât süremedi. Konstantiniyye (Bizans)tan gelme Gıyasüddin Keyhusrev tarafından yenildi (1203 G. 600) O da 7 yıl sonra Savaşta öldürüldü (1211 G. 607) ve ilh.
(15) Abbasî halifelerinden Mu'tasam adını alan 2 kişi vardır. Biri Zekeriyâ bin İbrahim; Cengiz 'den 200 yıl sonra Mısır'da görülmüştür. Ötekisi, Bağdat'ta hüküm süren : Mu'tesim-billâh: Rum Selçuklularından 2 ve Cengiz olayından 4 yüz yıl önce yaşamıştır. Nâsır' ı Tûsi : Kadim Fars folklorunu 30 yıl uğraşıp 60 binden aşırı beyitle derleyerek "Şehname" anıt eserini yazan, büyük acem Homerosu sayılacak Firdevsi'dir. Firdevsi'nin Bağdat'la ilişiği yoktur. Kendisi de Hûlagû'dan 2 yüzyıl önce yaşamıştır. İbn'î Hacib'e gelince :Babası, Emir İzzeddin Salâhi'nin "Hâcip"liğini (kapıcılığını) yapan bir kürttü. Kendisi, mâliki fakiyhlerindendi. Mısır'ın Kons eyâleti, Esnâ kasabasında 1175 (d. 570) yılı doğmuş,1248 (D. 646) yılı İskenderiye'de ölmüştür. Menâkıb İbn'î Hacib'in Hülâgû oğlu elinde öldürüldüğünü yazıyor. Belki o sıra Bağdattaydı. Öldü sanılıp kaçmıştır.
(16) İbrahim Hakkı : "Tarih'i Umumi", c.11, s. 8 - 9 - Karabet matbaası, İstanbul 1305.
(17) Hammer : c. I. s. 76, l.14, c.lll, s. 83
(18) Hammer : Keza
(19) Şeyhin babasının İsrail adı, Selçuklularla ilişiğini gösterir. Osmanlı Türklerinde İsrail yoktur. Adlarını torunlarına vermek eski barbar geleneğidir. İlk Selçuk'un kardeşi İsrail idi. Hammer cl. s. 65, 70)
(20) Menâkıb yazarı, Şeyhi Selçuk hânedanına bağlamakla öğünmeye düşseydi. Yediler arasına gürgen tohumu derlemekle geçinenleri katmazdı, hiç değilse o noktada susardı. Menâkıb'ı olağanüstü gerçek belgeliği kuşku götürmez. "Bu menâkıb içre ne kim söyledim - Şeyhten işitileri nakleyledim - Niceler Şeyhe menâkıb yazdılar- Yazdılar amma, havada gezdiler, derken Halil kuru "İddia" yapmaz.




Simavna Kadısı Oğlu Şeyh Bedrettin Mahmud :




15. yüzyıl düşünürü ve eylem adamı.



Edirne civarındaki Simavna'da 1365'da doğan Şeyh Bedrettin, Bursa, Konya, Kahire gibi devrin en büyük ilim ve kültür merkezlerinde eğitim gördü. Mısır’da Muhammed Bin Ekmeleddin, sonradan ünlü bir tıp bilgini olan Hacı Paşa, ozan Ahmedi, Şemsettin Fenari gibi islam düşüncesinin o çağda önemli aydınları arasında yer alıp ilk tasavvuf eğitimini alır. Şeyh Hüseyin Ahlati de bu bilginlerden birisidir. Şeyh Ahlati Alevidir. Şeyh Bedreddin ise, aldığı eğitim çerçevesinde sünnidir. Ancak aradan geçen zaman Şeyh Bedreddin’i Alevi anlayışa doğru sürüklemiştir. Şeyh Hüseyin Ahlati öldükten sonra onun yerine geçer. Bu görevi fazla uzun sürmez. Şam, Halep, Karaman, Konya, Aydın, Tire ve İzmir’e uğrar ve 1406 yılında Edirne’ye gelir.

Bu zamanlar Osmanlı’nın taht kavgaları yaşanmaktadır. Musa Çelebi bu kavgadan “galip” çıkarak Edirne’yi ele geçirir. Şeyh Bedreddin kazaskerdir artık. 1413 yılında bu görevi son bulur. Musa Çelebi’nin kardeşi Çelebi Mehmet tahtı ele geçirir ve Şeyh Bedreddin’i İznik’e sürgüne gönderir. Şeyh Bedreddin burada örgütlenme faaliyetlerini artırır. İnsanlar daha önce de söylediğimiz gibi, taht kavgalarından dolayı huzursuzdur. Bu huzursuzluğunun yanında Osmanlının baskıları da eklenince bıkkınlık artar.

Şeyh Bedrettin; Torlak Kemal ve Börklüce Mustafa gibi yakın arkadaşlarıyla birlikte İznik'te kurdukları, bir tarikatla, Anadolu ve Rumeli'de fikirlerini yaymaya başladılar.

Bu görüşler Anadolu’ya yayılır. Bunda en önemli rol de Şeyh Bedreddin’in müritlerinden özellikle Börklüce Mustafa ve Torlak Kemal’dir. Anadolu’nun değişik kentlerinde örgütlenme çalışmaları yapan bu insanlar Şeyh Bedreddin’e oldukça insan kazandırmıştır. Börklüce Mustafa Aydın’da, Torlak Kemal ise, Manisa’da Osmanlı ordusuna karşı direnişler gerçekleştirmektedir.

Bu direnişler Osmanlı tahtı için tehlikeli görülür. Çelebi Mehmet direnişi bastırmak için askeri gücünü seferber eder. Karaburun’da Börklüce Mustafa işkence edilerek öldürülür. Bu direnişlerde Osmanlı ordusu kayıplar vermektedir. Fakat, direniş bastırılır. Börklüce Mustafa ve Torlak Kemal işkencelerden geçirilir. Bu işkencelere karşı kahramanca direnilir, teslim olunmaz. Bu yenilgiden sonra Şeyh Bedreddin, Rumeli’de önce Eflak, oradan da kendisini sevenlerin çok olduğu Deliorman’a gider. Burada Osmanlı Ordusuna esir düşer ve Serez Çarşısı’nda, 1420’de idam edilir.

Şeyh Bedreddin’in müritlerinden Börklüce Mustafa, bazı kaynaklara göre, Sakız Adası yörelerinde Hıristiyanlar ve keşişlerle ilişki kurup, onlara Şeyhin görüşlerini açıklamış, böylece belki de o güne kadar dini farklılıkların üstünü örttüğü “hak edilmiş bir ortak yaşantı” kurmak amacıyla ortak davranma yollarını araştırmıştı.

Bedreddin'in ve yoldaşlarının Fetret devrinde Osmanlı'ya karşı giriştiği ayaklanma Türkiye'de toplumsal sosyalist hareketin beslendiği kültürel damarlardan birisidir Orhan Asena 'nın bir tiyatro oyununa, Radi Fis 'in ve Erol Tay' un birer romanına ve Nazim Hikmet 'in bir şiirine konu olmuştur bu ayaklanma.

Felsefesi
Bedreddin sevgiyi, insanın bütün kötülüklerden kurtulması, yücelmesi ve Tanrı katına yükselmesi olarak anlar. Eşitlik ve kardeşlik düşüncesini hep ön planda tutar. Bu anlamıyla döneminin komünar önderlerindendir. Bu önderlik Anadolu topraklarında bir kesişme noktası olmuştur.

Şeyh Bedrettin, 1200'lü yıllar Anadolu'sunda geliştirilen felsefe sistemini, 1400'lü yılların ilk çeyreğinde bir devrim meşalesine dönüştürerek taşımaya çalışmıştır. Doğa ve insan olanaklarının gerçek kapsamları ve gerçek boyutları içinde değerlendirilmesi gerektiğini savunmuştur. Onun savunduğu düşüncenin özünü ifade eden "ünlü söylemi" şudur:

"İlahi irade dahi, bir nesnenin (ancak) yeteneğinde olanı Allah'ın dilemesi demektir; yoksa, o nesnenin yeteneğinde olmayanı, Allah'ın istemeye yetkisi yoktur".

Bedrettin, hemen her şeyin insanlar arasında ortak, paylaşabilir ve mubah olmasını bir eşitlik ilkesi olarak görmüştür. Osmanlı toprağında yaşayan halklar arasında, din farkının kaldırılmasını ve Müslüman olmayanların da ülke topraklarından yararlanması gerektiğini ileri sürmüştür. Bu çerçevede "bir toprak reformu ve buna koşut olarak dinsel bir reform" yapılmasını savunmuştur. Bedrettin her ne kadar dini bilimler okumuş olsa da, kendisi daha çok toplumun ekonomik ve sosyal yönüyle ilgilenmiştir. Öbür dünya yerine bu dünyaya yönelmiştir. Her şeyin insanda bulunduğunu, doğa ile insanın bütünlüğünü vurgularken, emeğin doğayla ilişkilerini açıklamaya çalışmıştır. Bu nedenle üretim-tüketim sorunlarıyla da yakından ilgilenmiştir. “Tanrı malı, Padişah malı” düşüncesine de karşı çıkmıştır. “yarin yanağından gayrı her şey ortak” tezini geliştirmiştir. Böylece Şeyh Bedrettin’de, üretim araçlarının mülkiyeti açısından, çok ciddi bir sosyalist düşünce anlayışının filizlenmiş olduğu ortaya çıkmaktadır.

Bedreddin’e göre, dünyanın toprağı ve bu toprağın bütün ürünleri insanların ortak malıdır. Bedreddin bu bağlamda derki “Ben senin evinde kendi evim gibi oturabilmeliyim, sen benim eşyamı kendi eşyan gibi kullanabilmelisin. Çünkü bütün bunlar hepimiz içindir ve hepimizin malıdır.”

O, bilginin önemi açısından bilgisiz kişilerde sezginin de olmayacağını öne sürer. Yanılmanın esasen bilgisizlikten kaynaklandığını, oysa bilgi ve akıl ile yanlışa düşmenin mümkün olamayacağını söyler.

Bedrettin, varlık birliği denilen “Vahdet-i vücut”ta insanın tanrıyla birliği düşüncesine inanır. Bunun dışında Tanrı’nın kavranmasının güçlüğünü anlatır.

Ona göre insan, özellikleri bakımından Tanrıdan bir parçadır. İnsanların yaradılışında tanrı bir yönüyle kendisini örneklemiştir. İnsanların tanrının güzelliklerini, iyiliklerini taşımaları gayet doğaldır, ve bunda hiç bir sakınca aranmamalıdır. İnsan yaradılışında, diğer varlıklardan üstün tutulmuştur. Bu nedenle insanoğlu düşünce gücü ve yetenekleri bakımından Tanrı’nın kendisine aktardığı üstün niteliklerin değerini bilmelidir, ona göre davranmalıdır.

Bedrettin akıl konusunda başka bir yaklaşım getirerek, aklın tanrıyı kavrayamayacağını ileri sürer. “Tanrı’nın kavranması aklın sınırlarını aşar. İnsanın akıl gücü Tanrının büyüklüğünü, kudretini kavramak için yeterli değildir. “

“Tanrı’nın varlığı tüm evreni tamamlar. Evrenin varlığı yine Tanrı ile varoluşundandır. İbadetin koşulu ve kuralı yoktur. Tanrı her türlü ibadeti kabul eder.”


Hep bir ağızdan türkü söyleyip
hep beraber sulardan çekmek ağı,
demiri oya gibi işleyip hep beraber
hep beraber sürebilmek toprağı
ballı incirleri yiyebilmek hep beraber
yarin yanağından gayri her şeyde
her yerde
hep beraber
diyebilmek için
on binler verdi sekiz binini..."


Olup Mansur, bu yolda verdi bâşın
"Hüdâ aşkında hiç çatmâdı kaaşın
"Münafıklar atarlar tain taaşın
"Bizim mürşidimiz Şeyh Bedreddindir."

(Menâkıb, s. l38)
Molla Hafız Halil
(Şeyh Bedreddin'in torunu)


Siyasi faaliyetleri

Osmanlı devleti 1402 Ankara savaşıyla birlikte tarihte fetret devri diye anılan tam 13 yıl sürecek olan büyük bir bunalım ve buhran devresine girmişti. I. Bayezid’in Osmanlı devletine tabi olan Türk beyliklerini ve yabancı tabi devletleri tek bir merkez etrafında birleştirme çabası kendisi de bir Müslüman-Türk devleti olan Timur Devleti’nin Anadolu’daki hâkimiyetini tehdit eder hale gelmişti. Anadolu’daki bu hâkimiyet mücadelesi neticesinden 1402’de Osmanlı-Timur Devletiyle Ankara savaşı vücut bulmuş ve savaş neticesinde I. Bayezid mağlup olup esir olmuştur. Bu tarihten sonra Osmanlı tahtı boşlukta kalmış ve Yıldırım Bayezid’in 4 oğlu olan İsa, Musa, Mehmet ve Süleyman şehzadeler arasında amansız bir taht mücadelesi başlamıştı. Şehzadelerin bu taht mücadeleleri esnasında Musa Çelebi kardeşi Süleyman’ı ortadan kaldırarak Edirne’ye geçmiş ve burada hükümdarlığını ilan etmiştir. Musa’nın ilk faaliyeti devlet kadrolarındaki kendisine muhalif olan eski bürokratları temizleyip yerine kendi mahiyetindekileri getirmek olmuştur. Bu atalardan en mühimlerinden biri de Şeyh Bedreddin’in Musa Çelebi’nin ısrarı yahut emriyle 1411’de kazaskerliğe getirilişidir. Ancak Bedreddin’in aktif meşru siyasi hayatı Mehmet Çelebi’nin Musa Çelebi’yi ortadan kaldırmasına yani 2 yıl kadar devam edebilmiştir.

Mehmet Çelebi, Musa ve etrafındakileri ortadan kaldırmakla birlikte şeyh Bedreddin’in üstün ilim hünerine hürmeten onu öldürtmemiş ve ailesiyle birlikte İznik’e sürmüştür. Ayrıca kendisine Çelebi Mehmet tarafından aylık 1000 akçe de ulufe tahsis edilmiştir.<!--[if !supportFootnotes]-->[xi]<!--[endif]--> İznik’te eserlerini yazmakla meşgul olan Şeyh Mısır’dan gelen davet üzerine hacca gitmek için Çelebi Mehmet’ten müsaade istemiş fakat bu arzusu kabul edilmemiştir. Tam bu esnada Kahire’de Edirne’ye avdeti sırasında Tire’de tanıştığı ve daha sonra Kazaskerliği esnasında Kethüdalık vazifesine tayin ettiği ele avuca sığmaz müridi Börklüce Osmanlı devletinin içinde bulunduğu buhran ve iç karışıklıktan istifade ederek büyük bir isyan hareketini ateşlemiştir. <!--[if !supportFootnotes]-->[xii]<!--[endif]-->

Börklüce Aydın’da üç bin kadar taraftar toplamayı başarmıştı. Bu esnada Şeyhin yine Kahire dönüşünde Kütahya’da tanıştığı Torlak Kemal Manisa civarında Börklüce gibi iki bin kişiyi etrafına toplamayı başarmış halkı isyana teşvik etmişti. Hadisenin kaynaklara yansıyan en ilginç yönlerinden birisi de devrin çağdaşı Bizans tarihçisi Dukas’ın tarihinde yer almaktadır. Dukas olayı naklederken ilginçtir ki Torlak Kemal ve Şeyh Bedreddin’den hiç bahsetmez. İsyanı tamamen Börklüce Mustafa’nın adı altında aktarır. Aynı şekilde Fatih devri müverrihlerinden Şükrullah da Behçetü’t-tevarih adlı eserinde Şeyh Bedreddin’den hiç bahsetmeden Börklüce Mustafa isyanını anlatır. Kaynakların verdiği bu bilgiler bizim isyanın şeyh kaynaklı olup olmadığı hususundaki şüphelerimizi arttırmaktadır. Çünkü Şeyh’e atfedilen sözlerin fikirlerin neredeyse tamamı Börklüce Mustafa’nın halk içindeki propagandalarının olduğu açık görünmektedir. “Yarin yanağından gayri her şey ortaktır. “ gibi İslam şeriatına müsait olmayan sözlerin Börklüce Mustafa’ya ait olduğu anlaşılıyor. Osmanlı kaynaklarında umumen Börklüce Mustafa’nın peygamberlik iddiasıyla (şeyhlikten şahlığa temayül) ortaya çıktığı ve ortalığı yakıp yıkıp yağmalayarak isyan ettiği fikri öne çıkmaktadır.

Çelebi Mehmet isyanı bastırmak üzere İzmir sancak beyi Aleksandır’ı görevlendirir. Ancak Aleksandır isyanı bastırmaya muvaffak olamamıştır. Bunun üzerinde Çelebi Mehmet işin ehemmiyetini anladı ve Saruhan beylerbeyi Timurtaşpaşazade Ali Bey’i bu işle görevlendirdi. Ancak Ali Bey dahi mağlup oldu. Kendisini zor kurtarıp Manisa’ya kaçtı. İyice ehemmiyet kazanan isyana büyük bir tedbir alınması gerekmekteydi ve Çelebi Mehmet bu işi kökünden halletmek üzere Veziriazam ve Beylerbeyi olan Bayezid paşayla beraber mahdumu şehzade Murad’ı daha büyük bir kuvvetle Börklüce kuvvetleri üstüne gönderdi. Bayezid Paşa evvela yoldaki asi grupları temizledikten sonra isyancıların sığındığı dağa ulaşmayı başardı. Bu sefer isyancılar Bayezid Paşa’nın kuvvetleri karşısında mukavemet edemeyip teslim oldular. Bayezid Paşa asileri sorguladıktan sonra işin başının Börklüce olduğunu anladı ve asileri onun gözünün önünde boğazladı. Asiler “dede sultan eriş” nidalarıyla can verdiler.<!--[if !supportFootnotes]-->[xiii]<!--[endif]--> Börklüce elleri tahtaya mıhlanmak suretiyle çarmıha gerildi ve bir deve üstünde şehirde teşhir edildikten sonra katledildi. Manisa taraflarındaki Torlak Kemal isyanı Börklüce’nin başlattığı Karaburun isyanı kadar büyük olmayıp bastırılması daha ziyade kolay olmuştur. Bayezid Paşa ve Şehzade Murad Torlak Kemal ve mahiyetindeki asileri astırmak suretiyle isyanın Aydıneli kısmını bastırmışlardır.

Şeyh Bedreddin’in yakalanarak idam edilmesi
Müridleri tarafından çıkarılan bu halka ayaklanmalarının başını ağrıtacağını düşünen şeyh tahminen 1416 Temmuzunda Kastamonu’ya geçmiş ve Musa Çelebi ve Cüneyt’in müttefiki olan İsfendiyer Bey’den kendisini Tatar illerine, Şahruh’a göndermesini talep etmiştir. Ancak Çelebi Mehmet’ten ziyadesiyle çekinen İsfendiyar Bey bu teklifi reddetmiş ve şeyhi Kırım’a göndermiştir. Bu sırada Eflak ve Boğdan arasında süren savaş yüzünden Kırım’a gitmekten vazgeçen Şeyh sonucu ne olursa olsun Edirne’ye dönmeye karar vermiştir. Zağra’dan Silistre ve Dobruca’ya oradan da Deliorman’a geçen şeyh Kazaskerliği döneminde buralarda çok sevildiği ve bir Şeyh olarak da kabul gördüğünden dolayı olsa gerek ki çevresinde geniş halk tabakaları toplanmaya ve ona eşlik etmeye başlamışlardır. Fakat halkın bu eşlik edişini bazı kesimler kötüye yormuş ve şeyhin isyan için hazırlandığı rivayetlerini yaymaya başlamışlardır. Mehmet Çelebi’nin de kulağına giden şikâyetler sonucu padişah onun isyan arefesinde olduğu hükmüne varmış ve Bayezid Paşa’yı Bedreddin’in üzerine göndermiştir. Bu noktadan sonra isyan Deliorman’da fiilen başlamıştır. Ancak daha isyanın ilk safhasında Börklüce ve Torlak’ın idam edildikleri haberi gelince şeyhin yanındakilerin kısm-ı azamı dağılmıştır.<!--[if !supportFootnotes]-->[xiv]<!--[endif]--> Bayezid Paşa Deliorman’a ulaşınca zaten büyük kısmı dağılmış olan isyancıları dağıtmış ve Şeyh Bedreddin’i yakalayarak Serez’de bulunan Çelebi Mehmet’in yanına götürmüştür.

Sultan Mehmet şeyhin ilmine ve tasavvuf erbabı olmasına binaen ona verilecek ceza hakkındaki fetvanın ulema tarafından verilmesini istemiştir. Şeyh dini telakkilerinin şer’an şuç unsuru taşıması ve devlete karşı ayaklanma ile suçlanıyordu. Bedreddin bu suçların ikisini de kabul etmedi. O dönemde İran’dan yeni gelmiş olan Heratlı Mevlana Haydar adlı âlim Şeyh Bedreddin’i sorgulamak üzere Sultan Mehmet tarafından görevlendirildi. Mevlana Haydar şeyhle giriştiği münazara neticesinde şeyhin dini telakkileriyle alakalı müdafaasını beratı için yeterli buldu ancak devlete karşı ayaklanma suçunu sabit bularak “şer’an katlinin helal malının haram”<!--[if !supportFootnotes]-->[xv]<!--[endif]--> olduğuna hükmetti. Menakıpnameye göreyse Mevlana Haydar Şeyhi suçlu telakki etmeyip serbest bırakılmasını istemiş ancak Bayezid Paşa’yla şeyhe düşmanlık eden çevresindeki diğer münafıkları ikna etmeyi başaramamıştır.<!--[if !supportFootnotes]-->[xvi]<!--[endif]--> İdam kararını şeyhin eski dostlarından olan ama şimdi ona ihanet eden yine bir İran kökenli âlim Fahredddin-i Acemi vermiştir. Rivayete göre Şeyh Bedreddin’in kendisi de bu hükmü haklı bulmuş ve İbn Arabşah’ın nakline göre Mehmet Çelebi şeyhten suçuyla alakalı hükmü bizzat kendisinin vermesini istemiş, Şeyh de bunun üzerine kendi idamına hükmetmiştir. 18 Aralık 1416 tarihinde Serez pazarında bir dükkân önünde asılarak idam edildi ve buraya defnedildi ve malları varislerine verildi.

Sonuç

Üstünden yüzyıllar geçmesine rağmen hala çok tartışılan bir konu olan Şeyh Bedreddin İsyanı meselesi hem zamanının kaynaklarının hem bu dönemin kaynaklarının kapalı bakış açıları nedeniyle hala aydınlatılmamış ve tarihsel bir incelemesi henüz yapılamamıştır. Bunun en büyük sebeplerinden birisi Bedreddin’in fikirlerinin tam manasıyla anlaşılmadan sadece çeşitli malumatlarla ve varsayımlarla hareket edilerek yazılmaya çalışılmış olmasından kaynaklanmaktadır.

Bedreddin gerçekten isyan etti mi ya da o günün tabirleriyle iştirakçi bir hayat tarzını tavsiye eden görüşleri var mıydı? Bu konuda açıkçası söylenebilecek çok fazla şey görülmemektedir. Olayı yakından inceleyen bütün kaynaklarda Bedreddin’e atfedilen fikirlerin neredeyse tamamının müridi Börklüce tarafından ortaya atıldığı görülmekte ve kimi Osmanlı tarihlerinde olayla ilgili Şeyh’in ismi dahi geçmemektedir. Hala gizemin korumaya devam eden bu konu ancak Şeyh’in yazmış olduğu diğer eserleri de incelendikten sonra açıklığa kavuşturulabilir kanısındayız.

Esasen Şeyh’in yazmış olduğu ve günümüzde birçok incelemesi yapılmış olan eseri Varidat’ında dahi Şeyh’e atfedilen fikirlerden hiçbirine rastlamamaktayız. Ancak Şeyh bu eserinde çok özgün dini açıklamalar yapmakta ve sanırız bu yüzden tepki görmektedir. Şöyle ki Şeyh eserinde Cennet ve Cehennem’in bu dünyaya içkin olduğunu ve onları ötelerde aramamızın yersiz olduğunu ve o ötelerde kurduğumuz dünyayı değil bu dünyayı düzenlememiz gerektiğini savunmaktadır. İşte bu noktada devrinin neredeyse bütün İslam âlimleriyle ihtilafa düşmüş olmasından dolayıdır ki ona bir takım yakıştırmaların yapıldığını düşünmekteyiz. Onun bu dünyanın bir eğlence mekânı olduğunu söylediği ve kadınlı kızlı meşk sofralarında yaşadığı iddia edilmiştir. Bütün bunların devrinde yaşayan ve onu rakip olarak gören yahut tam manasıyla anlamadan hüküm veren kişilerin yargıları olduğunu düşünmekteyiz. Biz Şeyh’in Varidat’ın da bu ithamlarla örtüşen bir yaşam tarzını tasvip edici bir görüşe rastlamadık.

İşin ilginç olan kesimi günümüz sol ideolojik yapılanması pek itibar etmemesine rağmen Osmanlı müverrihlerinin bu ithamlarını sanki gerçekmiş gibi kabul etmeleri ve Şeyh’i kutsamalarıdır. Şeyh’in daha Varidat’ın da verdiği bilgilerle bu zümre tarafından dışlanması gerekirken sanırız tarihsel bir zemin arayışlarından kaynaklanan bir iştiyakla Şeyh’e dört elle sarılmaktadırlar. Bu tür yaklaşımlar anakronik bir bakış açısı teşkil etmekte ve pekte muteber görülmemektedirler.

Sonuç olarak Şeyh Bedrettin Vaka’sı hala esrarengizliğini korumakta ve tarihsel-metodolojik bir çalışma sonrasında gün yüzüne çıkmayı beklemektedir.


Uzunçarşılı, Ord. Prof. İ. Hakkı; Büyük Osmanlı Tarihi, C. I, sf. 360
Michel Balivet; Şeyh Bedreddin, Tasavvuf ve İsyan, sf. 39

A.g.e; sf. 40

Severcan, Şefaettin; Şeyh Bedreddin Olayı, Türkler Ansiklopedisi. C. 9, sf. 265

A.g.e; sf. 266

Baba İlyas ve talebesi Baba İshak Kefersudî'nin ortaya attığı bir Türk mezhebidir. Gerçekte ise bütün dinleri birleştirme iddiasıyla ortaya atılan bir dindir. Bütün dünyaya yayılarak genelleşmiştir. Şamanizm'den izler taşıyan bu Babailik mezhebi Anadolu Türkleri arasında taraftar bulmuştur. Babailer, Baba veya resul olarak andıkları Baba İshak'ın peygamber olduğuna inanırlardı. 13. yüzyılda Selçuklu Devleti'ni haylî uğraştıran Baba İshak asılarak idam edilmiştir. Babailiğin, Vefailik, Kalenderilik, Haydarilik ve Yesevilik olmak üzere dört heterodoks tarikatın mensuplarını örgütleyip yönettiği, büyük çoğunluğuyla Türkmen zümrelerini içine alan, senkretik bir dini ideoloji kullanmasına rağmen, dini değil, sosyal-siyasi bir hareket olduğunu kabul etmek daha doğru görünüyor. Bektaşiliğin bu mezhepten türediği söylenebilir. Abdallık, Alevîlik, Çepnilik, Haydarilik, Kalenderilik, Kızılbaşlık, Tahtacılık üzerinde de tesirleri görülen Babaîlik sonunda Bektaşîlik içinde erimiştir.

Hacı Bayram-ı Veli tarafından 14. yüzyılın sonlarında Ankara'da kurulan bir tarikattır.

Michel Balivet; Şeyh Bedreddin, Tasavvuf ve İsyan, sf. 55

A.g.e; sf. 59

Severcan, Şefaettin; Şeyh Bedreddin Olayı, Türkler Ansiklopedisi. C. 9, sf. 267
Aşıkpaşazade Tarihi; Atsız, Nihal, M.E.B 1992, sf. 73

Dindar, Bilal; Bedreddin Simavi, D.İ.A, C. I, sf. 332

Uzunçarşılı, Ord. Prof. İ. Hakkı; Büyük Osmanlı Tarihi, C. I, sf. 363-364

Severcan, Şefaettin; Şeyh Bedreddin Olayı, Türkler Ansiklopedisi. C. 9, sf. 269

Aşıkpaşazade Tarihi; Atsız, Nihal, M.E.B 1992, sf. 75

Severcan, Şefaettin; Şeyh Bedreddin Olayı, Türkler Ansiklopedisi. C. 9, sf. 270

Şeyh Bedrettin Destanı

[SIZE=+1]SİMAVNE KADISI OĞLU[/SIZE]
[SIZE=+1]ŞEYH BEDRETTİN DESTANI[/SIZE] Darülfünün İlâhiyat Fakültesi tarihi kelâm müderrisi Mehemmed Şerefeddin Efendinin 1925-1341 senesinde Evkafı İslâmiye Matbaasında basılan «Simavne Kadısı oğlu Bedreddin» isimli risalesini okuyordum. Risalenin altmış beşinci sayfasına gelmiştim. Cenevizlilere sırkâtip olarak hizmet eden Dukas, tarihi kelâm müderrisinin bu altmış beşinci sayfasında diyordu ki:
«O zamanlarda İyonyen körfezi medhalinde kâin ve avam lisanında Stilaryum - Karaburun tesmiye edilen dağlık bir memlekette âdi bir Türk köylüsü meydana çıktı. Stilaryum Sakız adası karşısında kâindir. Mezkûr köylü Türklere vaiz ve nesayihte bulunuyor ve kadınlar müstesna olmak üzere erzak, melbûsat, mevaşi ve arâzi gibi şeylerin kâffesinin umumun mâli müştereki addedilmesini tavsiye ediyor idi.»
Stilaryumdaki âdi Türk köylüsüsün vaız ve nasihatlarını bu kadar vuzuhla anlatan Cenevizlilerin sırkâtibi, siyah kadife elbisesi, sivri sakalı, sarı uzun merasimli yüzüyle gözümün önüne geldi. Simavne Kadısı oğlu Bedreddinin en büyük müridine, Börklüce Mustafaya «âdi» demesi, her iki manasında da, beni güldürdü. Sonra birdenbire risalenin müellifi Mehemmed Şerefeddin Efendiyi düşündüm. Risalesinde Bedreddinin gayesinden bahsederken, «Erzak, mevâşi ve arâzi gibi şeylerin umumî mali müşterek addedilmesini tavsiye eden Börklücenin kadınları bundan istisna etmesi bizce efkârı umumiyyeye karşı ihtiyar etmiş olduğu bir takiyye ve tesettürdür. Zira vahdeti mevcûda kail olan şeyhinin Mustafaya bunu istisna ettirecek bir dersi hususiyet vermediği muhakkaktır,» diyen bu tarihi kelâm müderrisini asırların üstüne remil atıp insanların zamirini keşfetmekte yedi tulâ sahibi buldum. Ve Marksla Engelsten iki cümle geldi aklıma: «Burjuva için karısı alelâde bir istihsal âletidir. Burjuvazi, istihsal âletlerinin içtimaileştirileceğini duyunca tabiatiyle bundan içtimaileştirilmenin kadınlara da teşmil edileceği neticesini çıkarıyor.»
Burjuvazinin modern amele sosyalizmi için düşündüğünü, Darülfünün İlâhiyat Fakültesi müderrisi de Bedreddinin kurunu vüstaî köylü sosyalizmi için neden düşünmesin? İlâhiyat bakımından kadın mal değil midir?
Risaleyi kapadım. Gözlerim yanıyordu amma uykum yoktu. Başucumdaki çiviye asılı şimendifer marka saata baktım. İkiye geliyor. Bir cıgara. Bir cıgara daha. Koğuşun sıcak, durgun, ağır kokulu bir su birikintisine benziyen havasında dolaşan sesleri dinliyorum. Benden başka yirmi sekiz insanı ve terli çimentosuyla koğuş uyuyor. Kulelerdeki jandarmalar yine bu gece düdüklerini daha sık, daha keskin öttürüyorlardı. Bu düdük sesleri ne zaman böyle deli bir sirayetle, belki de hiç sebepsiz, telaşlansalar ben kendimi karanlık bir gece batan bir gemide sanırım.
Üstümüzdeki koğuştan idamlık eşkıyaların zincir sesleri geliyordu. Evrakları temyizde. Yağmurlu bir akşam kararı giyip döndüklerinden beri hep böyle sabahlara kadar demirlerini şakırdatıp dolaşıyorlar.
Gündüzleri arka avluya çıkarıldığımız vakit kaç defa onların pencerelerine baktım. Üç insan. İkisi sağdaki pencerenin içinde oturur, birisi soldaki pencerede. İlk yakalanıp arkadaşlarını ele veren bu tek başına oturanmış. En çok cıgara içen de o.
Üçü de kollarını pencerelerin demirlerine doluyorlar. Oldukları yerden denizi, dağları çok iyi görebildikleri halde onlar hep aşağıya, avluya, bize, insanlara bakıyorlar.
Seslerini hiç işitmedim. Bütün hapishane içinde bir kerre olsun türkü söylemiyen sade onlardır. Ve hep böyle yalnız geceleri konuşan zincirleri birdenbire bir sabah karanlığında susarsa, hapishane bilecek ki, dışardaki şehrin en kalabalık meydanında göğüsleri yaftalı üç beyaz uzun gömlek sallanmıştır.
Bir aspirin olsa. Avuçlarımın içi yanıyor. Kafamda Bedreddin ve Börklüce Mustafa. Kendimi biraz daha zorlıyabilsem, başım böyle gözlerimi bulandıracak kadar ağrımasa, çok uzak yılların kılıç şakırtıları, at kişnemeleri, kırbaç sesleri, kadın ve çocuk çığlıkları içinde iki ışıklı ümit sözü gibi Bedreddinle Mustafanın yüzlerini görebileceğim.
Gözüme, demin kapatıp çimentoya bıraktığım risale ilişti. Yarısı güneşten solmuş vişne çürüğü bir kapağı var. Kapakta, üstünlü esreli sülüs bir yazıyla risalenin adı bir tuğra gibi yazılı. Kapağın içinden sararmış sayfa yapraklarının yırtık kenarları çıkıyor. Bu İlâhiyat Fakültesi müderrisinin sülüs yazısından, kamış kaleminden, dividinden ve rıhından Bedreddinimi kurtarmak lâzım, diye düşünüyorum. Aklımda İbni Arabşahtan, Âşıkpaşazâdeden, Neşriden, İdrisi Bitlisiden, Dukastan ve hattâ Şerefeddin Efendiden okuya okuya ezberlediğim satırlar var:
«Şeyh Bedreddinin tevellüdü 770 etrafında olmak lâzım geleceğini kuvvetle tahmin etmek mümkündür.»
«Tahsilini Mısırda ikmâl etmiş olan Şeyh Bedreddin senelerce burada kalmış ve hiç şüphesiz bu muhitte büyük bir kuvveti ilmiyeye mazhar olmuş idi.»
«Mısırdan Edirneye avdetinde ebeveynini burada berhayat bulmuş idi.»
«Kendisinin buraya vürudu peder ve validesini ziyaret maksadile olabileceği gibi bu şehirde tasaltun etmiş olan Musa Çelebinin daveti vakıasile olmak ihtimali de vardır.»
«Çelebi Sultan Mehmet kardeşlerine galebe ile vaziyete hâkim olunca Şeyh Bedreddini İznikte ikamete memur eylemiş idi.»
«Şeyh burada itmam etmiş olduğu Teshil mukaddemesinde "...Kalbimin içindeki ateş tutuşuyor. Ve günden güne artıyor, o surette ki kalbim demir de olsa selâbetine rağmen eriyecek..." demektedir.»
«Şeyhi İznike serdiklerinde kethüdası Börklüce Mustafa Aydın eline vardı. Andan göçtü Karaburuna vardı.»
«Diyordu ki: "Ben senin emlâkine tasarruf edebildiğim gibi sen de benim emlâkime aynı suretle tasarruf edebilirsin." Köylü avam halkı bu nevi sözlerle kendi tarafına celp ve cezb ettikten sonra hırıstiyanlar ile dostluk tesisine çalıştı. Çelebi Sultan Mehmedin Sarohan valisi Sisman bu sahte rahibe karşı hareket ettiyse de Stilaryumun dar geçitlerinden ileriye geçmeğe muvaffak olamadı.»
«Simavne kadısı oğlu işitti kim Börklücenin hali terakki etti, o dahi İznikten kaçtı. İsfendiyara vardı. İsfendiyardan bir gemiye binip Eflak eline geçti. Andan gelip Ağaçdenizine girdi.
«Bu esnada müşarünileyhin halifesi Mustafanın Aydın elinde avazeyi huruç ve fesat ve ilhadı Sultan Mehemmed'in kulağına vâsıl oldu. Derhal Rumiyei suğra ve Amesye Padişahı olan Şehzade Sultan Muradın ismine hükmü hümayün sadır oldu ki Anadolu askerlerini cem ile mülhid Mustafanın def'ine kıyam eyliye. Ve mükemmel asker ve teçhizat ile Aydın elinde anın başına ine...»
«Mustafa, on bine yakın müfsit ve mülhid müritlerinden olan asker ile şehzadeye mükabeleye kıyam eylediler.»
«Mübalega cenk olundu.»
«Bir çok kan döküldükten sonra tevfiki ilâhi ile o leşkeri ilhad mağlub oldu.»
«Sağ kalanlar Ayasluğa getirildiler. Börklüceye tatbik olunan en müthiş işkenceler bile onu fikri sabitinden çeviremedi. Mustafa bir deve üzerinde çarmıha gerildi. Kolları yekdiğerinden ayrı olarak bir tahta üzerine çivilendikten sonra büyük bir alay ile şehirde gezdirildi. Kendisine sadık kalan mahremanı Mustafanın gözü önünde katledildi. Bunlar "Dede Sultan iriş" nidalarile mütevekkilâne ölüme tevdii nefs ettiler.»
«Ahir Börklüceyi paraladılar ve on vilâyeti teftiş ettiler, gideceklerin giderdiler bey kullarına timar verdiler. Bayezid Paşa yine Manisaya geldi Torlak Kemali anda buldu. Anı dahi anda astı.»
«Bu esnada Ağaçdenizindeki Bedreddinin hali terakkide idi. Her taraftan birçok halk yanına toplandılar. Bilumum halkın kendisiyle birleşmesine remak kalmış idi. Bundan dolayı Sultan Mehemmedin bizzat hareketi icab etti.
«Ve Bayezid Paşanın teklifiyle bazı kimseler Kadı Bedreddinin silki mütabaatına ve müritliğine dahil oldular. Ve birkaç tedbir ile orman içinde derdest edip bağladılar...
«Sirozda Sultan Mehemmede getirdiler. Acemden henüz gelmiş bir danişmend var idi. Mevlâna Hayder derlerdi. Sultan Mehemmed yanında olurdu. Mevlâna Hayder etti "şeran bunun katli helâl amma mali haramdır."
«Andan Simavne Kadısı oğlunu pazara iletip bir dükkân önünde berdar ettiler. Bir nice günden sonra cünüb müritlerinden birkaçı gelip anı andan aldılar. Şimdi dahi ol diyarda müritleri vardır.»
Başım çatlıyacak gibi. Saate baktım. Durmuş. Yukardakilerin zincir şakırtıları biraz yavaşladı. Yalnız birisi dolaşıyor. Herhalde o tek başına soldaki pencerede oturandır.
İçimde bir Anadolu türküsü dinlemek ihtiyacı var. Bana öyle geliyor ki, şimdi yolparacılar koğuşundan yine o yayla türküsünü söylemeğe başlasalar başımın ağrısı bir anda diniverecektir.
Bir cıgara daha yaktım. Eğildim. Çimentonun üstünden Mehemmed Şerefeddin Efendinin risalesini aldım. Dışarda rüzgâr çıktı. Penceremizin altındaki deniz, zincir ve düdük seslerini kapatarak homurdanıyor. Penceremizin altı kayalık olacak.

Kaç defa oraya, denizle duvarımızın birleştiği yere bakmak istedik. Fakat imkânı yok. Pencerenin demir çubukları çok dar. İnsan başını dışarı çıkaramıyor. Ve biz burada denizi ancak ufuk halinde görebiliyoruz.
Benim yatağımın yanında tornacı Şefiğin yatağı vardı. Şefik bir şeyler mırıldanarak uykusunda döndü. Karısının gönderdiği gelinlik yorganı kaydı. Örttüm.
İlâhiyat Fakültesi tarihi kelâm müderrisinin altmış beşinci sayfasını açtım yine.. Cenevizlilerin sırkâtibinden bir iki satır ancak okumuştum ki başımın ağrıları içinde kulağıma bir ses geldi. Bu ses:
— Gürültü etmeksizin denizin dalgalarını aşarak senin yanında bulunuyorum, diyordu.
Döndüm. Denizin üstündeki pencerenin arkasında birisi var. Konuşan o:
«— Cenevizlilerin sırkâtibi Dukasın yazdıklarını unuttun mu? Sakız adasında Turlut tesmiye olunan manastırda ikamet eden Giritli bir keşişten bahsettiğini hatırlamıyor musun? Ben, yani Börklüce Mustafanın "dervişlerinden biri" bu Giritli keşişe de böyle baş açık, ayaklarım çıplak ve yekpare bir libasa bürünmüş olarak denizin dalgalarını aşıp gelmez miydim?»
Pencerenin demirleri dışında hiçbir yere tutunmasına imkân olmadan böyle boylu boyunca durup bu sözleri söyleyene baktım. Gerçekten de dediği gibiydi. Yekpare libası aktı.
Şimdi, yıllarca sonra, ben bu satırları yazarken İlâhiyat Fakültesi müderrisini düşünüyorum. Şerefeddin Efendi öldü mü, sağ mı, bilmiyorum. Fakat eğer sağsa ve bu yazdıklarımı okursa benim için: «Gidi hain, diyecektir, hem maddiyundan olduğunu iddia eder, hem de Giritli keşiş gibi, üstüne üstlük aradan asırlar geçmiş iken, Börklücenin denizleri sessizce aşan müridiyle konuştuğundan dem vurur.»
Tarihi kelâm üstadının bu sözleri söyledikten sonra atacağı ilâhi kahkakayı da duyar gibi oluyorum.
Fakat zarar yok. Hazret kahkahasını atadursun. Ben maceramı anlatayım.
Başımın ağrısı birdenbire dindi. Yataktan çıktım. Penceredekine doğru yürüdüm. Elimden tuttu. Benden başka yirmi sekiz insanı ve terli çimentosuyla uyuyan koğuşu bıraktık. Birdenbire kendimi o bir türlü göremediğimiz, denizle duvarımızın birleştiği yerde, kayaların üstünde buldum. Börklücenin müridiyle yan yana karanlık denizin dalgalarını sessizce aşarak yılların arkasına, asırlarca geriye, sultan Gıyaseddin Ebülfeth Mehemmed bin ibni Yezidülkirişçi, yahut sadece Çelebi Sultan Mehmet devrine gittik.
Ve işte size anlatmak istediğim macera bu yolculuktur. Bu yolculukta gördüğüm ses, renk, hareket, şekil manzaralarını parça parça ve çoğunu — eski bir itiyat yüzünden —- bir çeşit uzunlu kısalı satırlar ve arasıra kafiyelerle tesbit etmeğe çalışacağım. Şöyle ki:

[SIZE=+3]1.[/SIZE]
Sedirde al yeşil, dal dal Bursa ipeklisi,
duvarda mavi bir bahçe gibi Kütahyalı çiniler,
gümüş ibriklerde şarap,
bakır lengerlerde kızarmış kuzular nar idi.
Öz kardeşi Musayı ok kirişiyle boğup
yani bir altın leğende kardeş kanıyla aptest alarak
Çelebi Sultan Memet tahta çıkmış hünkâr idi.
Çelebi hünkâr idi amma
Âl Osman ülkesinde esen
bir kısırlık çığlığı, bir ölüm türküsü rüzgâr idi.
Köylünün göz nuru zeamet
alın teri timar idi.
Kırık testiler susuz
su başarında bıyık buran sipahiler var idi.
Yolcu, yollarda topraksız insanın
ve insansız toprağın feryadını duyar idi.
Ve yolların sonu kale kapısında kılıçlar şakırdar
köpüklü atlar kişner iken
çarşıda her lonca kesmiş kendi pirinden ümidi
tarumar idi.
Velhasıl hünkâr idi, timar idi, rüzgâr idi,
ahüzar idi.


[SIZE=+3]2.[/SIZE]
Bu göl İznik gölüdür.
Durgundur.
Karanlıktır.
Derindir.
Bir kuyu suyu gibi
içindedir dağların.
Bizim burada göller
dumanlıdırlar.
Balıklarının eti yavan olur,
sazlıklarından ısıtma gelir,
ve göl insanı
sakalına ak düşmeden ölür.
Bu göl İznik gölüdür.
Yanında İznik kasabası.
İznik kasabasında
kırık bir yürek gibidir demircilerin örsü.
Çocuklar açtır.
Kurutulmuş balığa benzer kadınların memesi.
Ve delikanlılar türkü söylemez.
Bu kasaba İznik kasabası.
Bu ev esnaf mahallesinde bir ev.
Bu evde
bir ihtiyar vardır Bedreddin adında.
Boyu küçük
sakalı büyük
sakalı ak.
Çekik çocuk gözleri kurnaz
ve sarı parmakları saz gibi.
Bedreddin
ak bir koyun postu üstüne
oturmuş.
Hattı talik ile yazıyor
«Teshil»i.
Karşısında diz çökmüşler
ve karşıdan
bir dağa bakar gibi bakıyorlar ona.
Bakıyor:
Başı tıraşlı
kalın kaşlı
ince uzun boylu Börklüce Mustafa.
Bakıyor:
kartal gagalı Torlak Kemâl..
Bakmaktan bıkıp usanmayıp
bakmağa doymıyarak
İznik sürgünü Bedreddine bakıyorlar..


[SIZE=+3]3.[/SIZE]
Kıyıda çıplak ayaklı bir kadın ağlamaktadır.
Ve gölde ipi kopmuş
boş bir balıkçı kayığı
bir kuş ölüsü gibi
suyun üstünde yüzüyor.
Gidiyor suyun götürdüğü yere,
gidiyor parçalanmak için karşı dağlara.
İznik gölünde akşam oldu.
Dağ başlarının kalın sesli sipahileri
güneşin boynunu vurup
kanını göle akıttılar.
Kıyıda çıplak ayaklı bir kadın ağlamaktadır,
bir sazan balığı yüzünden
kaleye zincirlenen balıkçının kadını.
İznik gölünde akşam oldu.
Bedreddin eğildi suya
avuçlayıp doğruldu.
Ve sular
parmaklarından dökülüp
tekrar göle dönerken
dedi kendi kendine:
«— O âteş ki kalbimin içindedir
tutuşmuştur
günden güne artıyor.
Dövülmüş demir olsa dayanmaz buna
eriyecek yüreğim...

Ben gayrı zuhur ve huruç edeceğim!
Toprak adamları toprağı fethe gideceğiz.
Ve kuvveti ilmi, sırrı tevhidi gerçeklendirip
biz milletlerin ve mezheplerin kanunlarını
iptâl edeceğiz...»
[SIZE=+3]•[/SIZE]
Ertesi gün
gölde kayık parçalanır
kalede bir baş kesilir
kıyıda bir kadın ağlar
ve yazarken
Simavneli «Teshil»ini
Torlak Kemâlle Mustafa
öptüler
şeyhlerinin elini.
Al atların kolanını sıktılar.
Ve İznik kapısından
dizlerinde çırılçıplak bir kılıç
heybelerinde el yazma bir kitapla çıktılar...
Kitaplarının adı:
«Varidat»dı.


[SIZE=+3]4.[/SIZE]
Börklüce Mustafa ile Torlak Kemâl, Bedreddinin elini öpüp atlarına binerek biri Aydın, biri Manisa taraflarına gittikten sonra ben de rehberimle Konya ellerine doğru yola çıktım ve bir gün Haymana ovasına ulaştığımızda
Duyduk ki Mustafa huruç eylemiş
Aydın elinde Karaburunda.
Bedreddinin kelâmını söylemiş
köylünün huzurunda.
Duyduk ki; «cümle derdinden kurtulup
piri pâk olsun diye,
on beş yaşında bir civan teni gibi, toprağın eti,
ağalar topyekün kılıçtan geçirilip
verilmiş ortaya hünkâr beylerinin timarı zeameti.»
Duyduk ki...
Bu işler duyulur da durmak olur mu?
Bir sabah erken,
Haymana ovasında bir garip kuş öterken,
sıska bir söğüt altında zeytin danesi yedik.
«Varalım,
dedik.
Görelim,
dedik.
Yapışıp
sapanın
sapına
şol kardeş toprağını biz de bir yol
sürelim, dedik.»
Düştük dağlara dağlara,
aştık dağları dağları...
Dostlar,
ben yolculuk etmem bir başıma.
Bir ikindi vakti can yoldaşıma
dedim ki: geldik.
Dedim ki: bak
başladı karşımızda bir çocuk gibi gülmeğe
bir adım geride ağlayan toprak.
Bak ki, incirler iri zümrüt gibidir,
kütükler zor taşıyor kehribar salkımları.
Saz sepetlerde oynıyan balıkları gör:
ıslak derileri pul pul, ışıl ışıldır
ve körpe kuzu eti gibi aktır
yumuşaktır etleri.
Dedim ki bak,
burda insan toprak gibi, güneş gibi, deniz gibi
bereketli.
Burda insan gibi verimli deniz, güneş ve toprak..


[SIZE=+3]5.[/SIZE]
Arkamızda hünkârın ve hünkâr beylerinin timar ve zeametli topraklarını bırakıp Börklücenin diyarına girdiğimizde bizi ilk karşılayan üç delikanlı oldu. Üçü de yanımdaki rehberim gibi yekpâre ak libaslıydılar. Birisinin kıvırcık, abanoz gibi siyah bir sakalı ve aynı renkte ihtiraslı gözleri, kemerli büyük bir burnu vardı. Vaktiyle Musanın dinindenmiş. Şimdi Börklüce yiğitlerinden.
İkincisinin çenesi kıvrık ve burnu dümdüzdü. Sakızlı Rum bir gemiciymiş. O da Börklüce müritlerinden.
Üçüncüsü orta boylu, geniş omuzlu. Şimdi düşünüyorum da, onu, yolparacılar koğuşunda yatan ve o yayla türküsünü söyliyen Hüseyine benzetiyorum. Yalnız Hüseyin Erzurumluydu. Bu Aydınlıymış.
İlk sözü söyliyen Aydınlı oldu:
— Dost musunuz düşman mı? dedi. Dost iseniz hoşgeldiniz. Düşman iseniz boynunuz kıldan incedir.
— Dostuz, dedik.
Ve o zaman öğrendik ki, Sarohan valisi Sismanın ordusunu, yani toprakları tekrar hünkâr beylerine vermek isteyenleri, bizimkiler Karaburunun dar, dağlık geçitlerinde tepelemişlerdir.
Yine, o yolparacılar koğuşunda yatan Hüseyin'e benziyeni dedi ki:
— Buradan ta Karaburunun dibindeki denize dek uzayan kardeş soframızda bu yıl incirler böyle ballı, başaklar böyle ağır ve zeytinler böyle yağlı iseler, biz onları, sırma cepken giyer haramilerin kanıyla suladık da ondandır.
Müjde büyüktü. Rehberim:
— Öyleyse tez dönelim. Haberi Bedreddine iletelim, dedi.
Yanımıza Sakızlı Rum gemici Anastası da alıp ve ancak eşiğine bastığımız kardeş toprağını bırakarak tekrar Âl Osman oğullarının karanlığına daldık.
Bedreddini İznikte, göl kıyısında bulduk. Vakit sabahtı. Hava ıslak ve kederliydi.
Bedreddin.
— Nöbet bizimdir. Rumeline geçek, dedi.
Gece İznikten çıktık. Peşimizi atlılar kovalıyordu. Karanlık, onlarla aramızda duvar gibiydi. Ve bu duvarın arkasından nal seslerini duyuyorduk. Rehberim önden gidiyor, Bedreddinin atı benim al atımla Anastasınki arasındaydı. Biz üç anaydık. Bedreddin çocuğumuz Ona bir kötülük edecekler diye içimiz titriyordu. Biz üç çocuktuk. Bedreddin babamız. Karanlığın duvarı ardındaki nal sesleri yaklaşır gibi oldukça Bedreddine sokuluyorduk.
Gün ışığında gizlenip, geceleri yol alarak İsfendiyara ulaştık. Oradan bir gemiye bindik.

[SIZE=+3]6.[/SIZE]
Bir gece bir denizde yalnız yıldızlar
ve bir yelkenli vardı.
Bir gece bir denizde bir yelkenli
yapyalnızdı yıldızlarla.
Yıldızlar sayısızdı.
Yelkenler sönüktü.
Su karanlıktı
ve göz alabildiğine dümdüzdü.
Sarı Anastasla Adalı Bekir
hamladaydılar.
Koç Salihle ben
pruvada.
Ve Bedreddin
parmakları sakalına gömülü
dinliyordu küreklerin şıpırtısını.
Ben:
— Ya! Bedreddin! dedim,
uyuklıyan yelkenlerin tepesinde
yıldızlardan başka bir şey görmüyoruz.
Fısıltılar dolaşmıyor havalarda.
Ve denizin içinden
gürültüler duymuyoruz.
Sade bir dilsiz, karanlık su,
sade onun uykusu.
Ak sakalı boyundan büyük küçük ihtiyar
güldü,
dedi:
— Sen bakma havanın durgunluğuna
derya dediğin uyur uyur uyanır.
Bir gece bir denizde yalnız yıldızlar
ve bir yelkenli vardı.
Bir gece bir yelkenli geçip Karadenizi
gidiyordu Deliormana
Ağaçdenizine...



[SIZE=+3]7.[/SIZE]
Bu orman ki Deliormandır gelip durmuşuz
demek Ağaçdenizinde çadır kurmuşuz.
«Malûm niçin geldik,
malûm derdi derunumuz» diye
her daldan her köye bir şahin uçurmuşuz.
Her şahin peşine yüz aslan takıp gelmiş.
Köylü, bey ekinini, çırak çarşıyı yakıp
reaya zinciri bırakıp gelmiş.
Yani Rumelinde bizden ne varsa tekmil
kol kol Ağaçdenizine akıp gelmiş...
Bir kızılca kıyamet!
Karışmış birbirine
at, insan, mızrak, demir, yaprak, deri,
gürgenlerin dalları, meşelerin kökleri.
Ne böyle bir âlem görmüşlüğü vardır,
ne böyle bir uğultu duymuşluğu var
Deliorman deli olalı beri....


[SIZE=+3]8.[/SIZE]
Anastası Deliormanda Bedreddinin ordugâhında bırakıp ben ve rehberim Geliboluya indik. Bizden önce buradan denizi yüzerek geçen olmuş. Galiba bir dildâde yüzünden. Biz de denizi yüzerek karşı kıyıya vardık. Lâkin bizi bir balık gibi çevik yapan şey bir kadın yüzünü ay ışığında seyretmek ihtirası değil, İzmir yoluyla Karaburuna, bu sefer şeyhinden Mustafaya haber ulaştırmak işiydi.
İzmire yakın bir kervansaraya vardığımızda, padişahın on iki yaşındaki oğlunun elinden tutan Bayezid Paşanın Anadolu askerlerini topladığını duyduk.
İzmirde çok oyalanmadık. Şehirden çıkıp Aydın yolunu tutmuştuk ki bir bağ içinde, bir ceviz ağacı altında, bir kuyuya serinlesin diye karpuz salmış dinlenen ve sohbet eden dört çelebiye rastladık. Her birinin üstünde başka çeşit libas vardı. Üçü kavukluydu, birisi fesli. Selâm verdiler. Selâm aldık. Kavuklulardan birisi Neşrî imiş. Dedi ki:
— Halkı ibahet mezhebine davet eden Börklücenin üzerine Sultan Mehemmed Bayezid Paşa'yı gönderir.
Kavuklulardan ikincisi Şükrüllah bin Şihâbiddin imiş. Dedi ki:
— Bu sofinin başına birçok kimseler toplandı. Ve bunların dahi şer'i Muhammediye muhalif nice işleri âşikâr oldu.
Kavuklulardan üçüncüsü Âşıkpaşazâde imiş. Dedi ki:
- Sual: Ahir Börklüce paralanırsa imanla mı gidecek, imansız mı?
- Cevap: Allah bilir anın çünkim biz anın mevti halini bilmezüz..
Fesli olan çelebi İlâhiyat Fakültesi tarihi kelâm müderrisiydi. Yüzümüze baktı. Gözlerini kırpıştırarak kurnaz kurnaz gülümsedi. Bir şey demedi.
Biz hemen atlarımızı mahmuzladık. Ve bir bağ içinde, bir ceviz ağacı altında, bir kuyuya saldıkları karpuzları serinletip sohbet edenleri nallarımızın tozları arkasında bırakarak Aydına, Karaburuna, Börklücenin yanına vardık.


[SIZE=+3]9.[/SIZE]
Sıcaktı.
Sıcak.
Sapı kanlı, demiri kör bir bıçaktı
sıcak.
Sıcaktı.
Bulutlar doluydular,
bulutlar boşanacak
boşanacaktı.
O, kımıldanmadan baktı,
kayalardan
iki gözü iki kartal gibi indi ovaya.
Orda en yumuşak, en sert
en tutumlu, en cömert,
en
seven,
en büyük, en güzel kadın:
TOPRAK
nerdeyse doğuracak
doğuracaktı.
Sıcaktı.
Baktı Karaburun dağlarından O
baktı bu toprağın sonundaki ufka
çatarak kaşlarını :
Kırlarda çocuk başlarını
Kanlı gelincikler gibi koparıp
çırılçıplak çığlıkları sürükleyip peşinde
beş tuğlu bir yangın geliyordu karşıdan ufku sarıp.
Bu gelen
Şehzade Murattı.
Hükmü hümâyun sâdır olmuştu ki Şehzade Muradın
ismine
Aydın eline varıp
Bedreddin halifesi mülhid Mustafanın başına ine.
Sıcaktı.
Bedreddin halifesi mülhid Mustafa baktı,
baktı köylü Mustafa.
Baktı korkmadan
kızmadan
gülmeden.
Baktı dimdik
dosdoğru.
Baktı O.
En yumuşak, en sert
en tutumlu, en cömert,
en
seven,
en büyük, en güzel kadın :
TOPRAK
nerdeyse doğuracak
doğuracaktı.
Baktı.
Bedreddin yiğitleri kayalardan ufka baktılar.
Gitgide yaklaşıyordu bu toprağın sonu
fermanlı bir ölüm kuşunun kanatlarıyla.
Oysaki onlar bu toprağı,
bu kayalardan bakanlar, onu,
üzümü, inciri, narı,
tüyleri baldan sarı,
sütleri baldan koyu davarları,
ince belli, aslan yeleli atlarıyla
duvarsız ve sınırsız
bir kardeş sofrası gibi açmıştılar.
Sıcaktı.
Baktı.
Bedreddin yiğitleri baktılar ufka...
[SIZE=+3]•[/SIZE]
En yumuşak, en sert,
en tutumlu, en cömert,
en
seven,
en büyük, en güzel kadın :
TOPRAK
nerdeyse doğuracak
doğuracaktı.
Sıcaktı.
Bulutlar doluydular.
Nerdeyse tatlı bir söz gibi ilk damla düşecekti yere.
Birden-
- bire
kayalardan dökülür
gökten yağar
yerden biter gibi,
bu toprağın verdiği en son eser gibi
Bedreddin yiğitleri şehzade ordusunun karşısına
çıktılar.
Dikişsiz ak libaslı
baş açık
yalnayak ve yalın kılıçtılar.
Mübalâğa cenk olundu.
Aydının Türk köylüleri,
Sakızlı Rum gemiciler,
Yahudi esnafları,
on bin mülhid yoldaşı Börklüce Mustafanın
düşman ormanına on bin balta gibi daldı.
Bayrakları al, yeşil,
kalkanları kakma, tolgası tunç
saflar
pâre pâre edildi ama,
boşanan yağmur içinde gün inerken akşama
on binler iki bin kaldı.
Hep bir ağızdan türkü söyleyip
hep beraber sulardan çekmek ağı,
demiri oya gibi işleyip hep beraber,
hep beraber sürebilmek toprağı,
ballı incirleri hep beraber yiyebilmek,
yârin yanağından gayrı her şeyde
her yerde
hep beraber!
diyebilmek
için
on binler verdi sekiz binini..
Yenildiler.
Yenenler, yenilenlerin
dikişsiz, ak gömleğinde sildiler
kılıçlarının kanını.
Ve hep beraber söylenen bir türkü gibi
hep beraber kardeş elleriyle işlenen toprak
Edirne sarayında damızlanmış atların
eşildi nallarıyla.
Tarihsel, sosyal, ekonomik şartların
zarurî neticesi bu!
deme, bilirim!
O dediğin nesnenin önünde kafamla eğilirim.
Ama bu yürek
o, bu dilden anlamaz pek.
O, «hey gidi kambur felek,
hey gidi kahbe devran hey,»
der.
Ve teker teker,
bir an içinde,
omuzlarında dilim dilim kırbaç izleri,
yüzleri kan içinde
geçer çıplak ayaklarıyla yüreğime basarak
geçer Aydın ellerinden Karaburun mağlûpları..*

[SIZE=+3]10.[/SIZE]
Karanlıkta durdular.
Sözü O aldı, dedi:
«— Ayasluğ, şehrinde pazar kurdular.
Yine kimin dostlar
yine kimin boynun vurdular?»
Yağmur
yağıyordu boyuna.
Sözü onlar alıp
dediler ona:
«— Daha pazar
kurulmadı
kurulacak.
Esen rüzgâr
durulmadı
durulacak.
Boynu daha
vurulmadı
vurulacak.»
Karanlık ıslanırken perde perde
belirdim onların olduğu yerde
sözü ben aldım, dedim :
«— Ayasluğ şehrinin kapısı nerde?
Göster geçeyim!
Kalesi var mı?
Söyle yıkayım.
Baç alırlar mı?
De ki vermeyim!»
Sözü O aldı, dedi:
«—Ayasluğ şehrinin kapısı dardır.
Girip çıkılmaz.
Kalesi vardır,
kolay yıkılmaz.
Var git al atlı yiğit
var git işine!..»
Dedim: «— Girip çıkarım!»
Dedim: «-—Yakıp yıkarım!»
Dedi: «—Yağış kesildi
gün ağarıyor.
Cellât Ali,
Mustafayı
çağırıyor!
Var git al atlı yiğit
var git işine!..»
Dedim: «— Dostlar
bırakın beni
bırakın beni.
Dostlar
göreyim onu
göreyim onu!
Sanmayınız
dayanamam.
Sanmayınız
yandığımı
el âleme belli etmeden yanamam!
Dostlar
"Olmaz!" demeyin,
"Olmaz!" demeyin boşuna.
Sapından kopacak armut değil bu
armut değil bu,
yaralı olsa da düşmez dalından;
bu yürek
bu yürek benzemez serçe kuşuna
serçe kuşuna!
Dostlar
biliyorum!
Dostlar
biliyorum nerde, ne haldedir O!
Biliyorum
gitti gelmez bir daha!
Biliyorum
bir deve hörgücünde
kanıyan bir çarmıha
çırılçıplak bedeni
mıhlıdır kollarından.
Dostlar
bırakın beni,
bırakın beni.
Dostlar
bir varayım göreyim
göreyim
Bedreddin kullarından
Börklüce Mustafayı
Mustafayı.»
[SIZE=+3]•[/SIZE]
Boynu vurulacak iki bin adam,
Mustafa ve çarmıhı
cellât, kütük ve satır
her şey hazır
her şey tamam.
Kızıl sırma işlemeli bir haşa
altın üzengiler
kır bir at.
Atın üstünde kalın kaşlı bir çocuk
Amasya padişahı şehzade sultan Murat.
Ve yanında onun
bilmem kaçıncı tuğuna ettiğim Bayezid Paşa!
Satırı çaldı cellât.
Çıplak boyunlar yarıldı nar gibi,
yeşil bir daldan düşen elmalar gibi
birbiri ardına düştü başlar.
Ve her baş düşerken yere
çarmıhından Mustafa
baktı son defa.
Ve her yere düşen başın
kılı depremedi:
—İriş
Dede Sultanım iriş!
dedi bir,
başka bir söz demedi..


[SIZE=+3]11.[/SIZE]
Bayezid Paşa Manisaya gelmiş, Torlak Kemâli anda bulup anı dahi anda asmış, on vilâyet teftiş edilerek gidecekler giderilmiş ve on vilâyet betekrar bey kullarına timar verilmişti.
Rehberimle ben, bu on vilâyetten geçtik. Tepemizde akbabalar dolaşıyor ve zaman zaman acayip çığlıklar atarak karanlık derelerin içine süzülüyorlar, henüz kanları kurumamış körpe kadın ve çocuk ölülerinin üstüne iniyorlardı. Yollarda, güneşin altında, genç, ihtiyar erkek cesetleri serili olduğu halde, kuşların yalnız kadın ve çocuk etini tercih etmeleri karınlarının ne kadar tok olduğunu gösteriyordu.
Yollarda hünkâr beylerinin alaylarına rastlıyorduk.
Hünkârın bey kulları; çürümüş bir bağ havası gibi ağır ve büyük bir güçlükle kımıldanabilen rüzgârların içinden ve parçalanmış toprağın üstünden geçerek, rengârenk tuğları, davullarıyla ve çengü çigane ile timarlarına dönüp yerleşirlerken biz on vilâyeti arkada bıraktık. Gelibolu karşıdan göründü. Rehberime:
— Takatim kalmadı gayrı, dedim, denizi yüzerek geçmem mümkün değil.
Bir kayık bulduk.
Deniz dalgalıydı. Kayıkçıya baktım. Bir Almanca kitabın iç kapağından koparıp koğuşta başucuma astığım resme benziyor. Kalın bıyığı abanoz gibi siyah, sakalı geniş ve bembeyaz. Ömrümde böyle açık, böyle konuşan bir alın görmemişimdir.
Boğazın orta yerine gelmiştik, deniz durmamacasına akıyor, kurşun boyalı havanın içinde sular köpüklenerek kayığımızın altından kayıyordu ki koğuştaki resme benziyen kayıkçımız:
— Serbest insan ve esir, patriçi ve pleb, derebeyi ve toprak kölesi, usta ve çırak, bir kelime ile ezenler ve ezilenler, nihayet bulmaz bir zıddıyette birbirine karşı göğüs gererek bazen el altından, bazen açıktan açığa fasılasız bir mücadeleyi devam ettirdiler; dedi.


[SIZE=+3]12.[/SIZE]
Rumeline ayak bastığımızda Çelebi Sultan Mehemmedin Selânik kalesindeki muhasarayı kaldırarak Sereze geldiğini duyduk. Bir an önce Deliormana ulaşmak için gece gündüz yol almağa başladık.
Bir gece yol kenarında oturmuş dinleniyorduk ki, karşıdan Deliorman taraflarından gelip Serez şehrine doğru giden üç atlı, doludizgin önümüzden geçti. Atlılardan birinin terkisinde bir heybe gibi bağlanmış, insana benzer bir karaltı görmüştüm. Tüylerim diken diken oldu. Rehberime dedim ki:
Ben tanırım bu nal seslerini.
Bu köpükleri kanlı simsiyah atlar
karanlık yolun üstünden dörtnala geçip
hep böyle terkilerinde bağlı esirler götürdüler.
Ben tanırım bu nal seslerini.
Onlar
bir sabah
çadırlarımıza bir dost türküsü gibi gelmişlerdir.
Bölüşmüşüzdür ekmeğimizi onlarla.
Hava öyle güzeldir,
yürek öyle umutlu,
göz çocuklaşmış
ve hakîm dostumuz ŞÜPHE uykuda...
Ben tanırım bu nal seslerini.
Onlar
bir gece
çadırlarımızdan doludizgin uzaklaşırlar.
Nöbetçiyi sırtından bıçaklamışlardır
ve terkilerinde
en değerlimizin
arkadan bağlanmış kolları vardır.
Ben tanırım bu nal seslerini
onları Deliorman da tanır..
Filhakika bu nal seslerini Deliormanın da tanıdığını çok geçmeden öğrendik. Çünkü ormanımızın eteklerine ilk adımımızı atmıştık ki, Bayezid Paşanın diğer tedbiratı saibe ile ormana adamlar bıraktığını, bunların karargâha kadar sokulup Bedreddinin müritliğine dahil olduklarını ve bir gece şeyhimizi çadırında uykuda bastırıp kaçırdıklarını duyduk. Yani yol kenarında rastladığımız üç atlı Osmanlı tarihindeki provokatörlerin ağababası idiler ve terkilerinde götürdükleri esir de Bedreddindi.


[SIZE=+3]13.[/SIZE]
Rumeli, Serez
ve bir eski terkibi izafi:
HUZÛRU HÜMAYUN.
Ortada
yere saplı bir kılıç gibi dimdik
bizim ihtiyar.
Karşıda hünkâr.
Bakıştılar.
Hünkâr istedi ki:
bu müşahhas küfrü yere sermeden önce,
son sözü ipe vermeden önce,
biraz da şeriat eylesin ibrazı hüner
âdâb ü erkâniyle halledilsin iş.
Hazır bilmeclis
Mevlâna Hayder derler
mülkü acemden henüz gelmiş
bir ulu danişmend kişi
kınalı sakalını ilhamı ilâhiye eğip,
«Malı haramdır amma bunun
kanı helâldır» deyip
halletti işi...
Dönüldü Bedreddine.
Denildi: «Sen de konuş.»
Denildi: «Ver hesabını ilhadının.»
Bedreddin
baktı kemerlerden dışarı.
Dışarda güneş var.
Yeşermiş avluda bir ağacın dalları
ve bir akarsuyla oyulmaktadır taşlar.
Bedreddin gülümsedi.
Aydınlandı içi gözlerinin,
dedi:
— Mademki bu kerre mağlubuz
netsek, neylesek zaid.
Gayrı uzatman sözü.
Mademki fetva bize aid
verin ki basak bağrına mührümüzü..


[SIZE=+3]14.[/SIZE]
Yağmur çiseliyor,
korkarak
yavaş sesle
bir ihanet konuşması gibi.
Yağmur çiseliyor,
beyaz ve çıplak mürted ayaklarının
ıslak ve karanlık toprağın üstünde koşması gibi.
Yağmur çiseliyor,
Serezin esnaf çarşısında,
bir bakırcı dükkânının karşısında
Bedreddinim bir ağaca asılı.
Yağmur çiseliyor.
Gecenin geç ve yıldızsız bir saatidir.
Ve yağmurda ıslanan
yapraksız bir dalda sallanan şeyhimin
çırılçıplak etidir.
Yağmur çiseliyor.
Serez çarşısı dilsiz,
Serez çarşısı kör.
Havada konuşmamanın, görmemenin kahrolası hüznü
Ve Serez çarşısı kapatmış elleriyle yüzünü.
Yağmur çiseliyor.

[SIZE=-1]Lenin Külliyatı, baskı 1935, cild 18, sayfa 80, 81, 82, 83'de (Rusların millî gururu) isimli makaleyle — ki bu makale 1914 senesinde «Sosyal Demokrat»ın 35'inci numarasında çıkmıştır — Ahmed'in o gün bize hafızasından okuyup derhal tercüme ettiği satırları bilâhara karşılaştırdım. Ahmed ezbere okuyup tercüme ettiği parçaların yalnız cümle kuruluşlarında bazı değişiklikler yapmış. Fikirde hiçbir hata olmadığı için ben Ahmed'in tercümesini aynen aldım.[/SIZE]

''Yarin yanağından gayri,paylaşmak her şeyi.''
Börklüce Mustafa

biz ki sevdamızı, alaca
kıl bir heybe gibi sunduk
aba terlikle denizi yürüyenlere
şavkımız dağlara vurunca

börklüce Mustafa, yonca
ve hançerlerin piri
ölümü masmavi bir hamail
gibi boynunda taşıyıp
gözleriyle bir acıya kalebent
olmanın korkunç şiiri

dövülüp tavını bulunca

seriz çarşısına, ince
kıvrık ve celali
bir ay ışığı gibi girmek
ve sesiyle şayağa ve tunca
sancağı buğdaysı, türküsü ebruli
bir isyan diye işlenmek

ve devrilmek, birbiri ardınca

biz ki sevdamızı, alaca
kıl bir heybe gibi sunduk
aba terlikle denizi yürüyenlere
gölgemiz dağlara vurunca

hilmi yavuz

Börklüce Mustafa, 1400’lerin başında Şeyh Bedrettin önderliğinde gelişen mücadelede, Torlak Kemal ile birlikte büyük bir isyan sonrası asılarak şehit edilen önemli bir isyancı önderdir.
Şeyh Bedrettin' in eserinden anlayacağımız üzere asılarak idam edilen Torlak Kemal' di.
Börklüce Mustafa çarmıha gerilerek idam edildi.

Çünkü ilkel komünal düzenden pre-kapitalist döneme kadar tüm toplumlarda çarmıha gerilerek idam etme dinsizlere yapılan bir ölüm şekliydi.

Börklüce Mustafa, Şeyh Bedrettin’in öğrencisidir. Torlak Kemal ile Şeyh Bedrettin’in düşünceleri doğrultusunda bir devlet sistemi kurmak için isyan etmiştir. Bu isyanın sonucunda yenilmiş ve katledilmiştir.

Börklüce Mustafa aslen bir yeniçeriydi. Avusturya sınırlarına kadar gitmişti. Ve Börklüce lakabı bu savaşlar esnasında yeniçerilere dağıtılan şimdiki polar tarzı giyecekten gelmektedir.

Mustafa Şeyh Bedrettin'le tanışana kadar orduda kaldı. Taki İznik'te Bedrettinle tanışıp onun müridi olana kadar.
Bu zamandan sonra Mustafa hayatını Bedrettin' e ve onun öğretilerine adadı. "İnsan" ve "Eşitlik" kavramları üzerine çokça düşündü. Ve Bedrettin'in emriyle bugünkü Ege sınırları içinde yer alan Aydın' ya geldi.


Burada Şeyh' in öğretilerini yayarak kendine yandaşlar toplamaya başladı. Aydın'dan Yahudiler, Sakız Adasından Rum'lar ve müslümanlar, hıristiyanlar...vs. Zamanla sayıları onbinlere dayandı. Ve bu büyüyen çıbana Devlet-i Ali çözüm bulma savında iki ordu yolladı.



Eski bir asker olmanın getirileriyle Mustafa iki Osmanlı ordusunu Manisa'da yendi.

Biri Manisa valisinin komutanlığındaki ordu. Diğeri çevre illerden toplanmış ordu.
Baktı ki Osmanlı çıban acı veriyor, kendisini yolladı..

Aydın-Karaburun semalarında ak libaslı Dede Sultan haberini alır Şeyzade Mehmed'in bayrağını. Yaklaşıyordur dev bir orduyla üzerlerine.

Buradan sonrasını Nazım Hikmet anlatıyor;

sıcaktı.
bedreddin halifesi mülhid mustafa baktı,
baktı köylü mustafa.
baktı korkmadan
kızmadan
gülmeden.
baktı dimdik
dosdoğru.
baktı o.
en yumuşak, en sert
en tutumlu, en cömert,
en
seven,
en büyük, en güzel kadın :
toprak
nerdeyse doğuracak
doğuracaktı.

baktı.
bedreddin yiğitleri kayalardan ufka baktılar.
gitgide yaklaşıyordu bu toprağın sonu
fermanlı bir ölüm kuşunun kanatlarıyla.
oysaki onlar bu toprağı,
bu kayalardan bakanlar, onu,
üzümü, inciri, narı,
tüyleri baldan sarı,
sütleri baldan koyu davarları,
ince belli, aslan yeleli atlarıyla
duvarsız ve sınırsız
bir kardeş sofrası gibi açmıştılar.

(...)


sıcaktı.
bulutlar doluydular.
nerdeyse tatlı bir söz gibi ilk damla düşecekti yere.
birden-
- bire
kayalardan dökülür
gökten yağar
yerden biter gibi,
bu toprağın verdiği en son eser gibi
bedreddin yiğitleri şehzade ordusunun karşısına
çıktılar.
dikişsiz ak libaslı
baş açık
yalnayak ve yalın kılıçtılar.

mübalâğa cenk olundu.

aydının türk köylüleri,
sakızlı rum gemiciler,
yahudi esnafları,
on bin mülhid yoldaşı börklüce mustafanın
düşman ormanına on bin balta gibi daldı.
bayrakları al, yeşil,
kalkanları kakma, tolgası tunç
saflar
pâre pâre edildi ama,
boşanan yağmur içinde gün inerken akşama
on binler iki bin kaldı.

(...)

yenildiler.

(...)

yenenler, yenilenlerin
dikişsiz, ak gömleğinde sildiler
kılıçlarının kanını.
ve hep beraber söylenen bir türkü gibi
hep beraber kardeş elleriyle işlenen toprak
edirne sarayında damızlanmış atların
eşildi nallarıyla.

(...)

dostlar
biliyorum!
dostlar
biliyorum nerde, ne haldedir o!
biliyorum
gitti gelmez bir daha!
biliyorum
bir deve hörgücünde
kanıyan bir çarmıha
çırılçıplak bedeni
mıhlıdır kollarından.
dostlar
bırakın beni,
bırakın beni.
dostlar
bir varayım göreyim
göreyim
bedreddin kullarından
börklüce mustafayı
mustafayı.

“Tanrı dünyayı yarattı ve insanlara verdi. Demek ki; dünyanın toprağı ve bu toprağın bütün ürünleri insanların ortak malıdır,” diyen Şeyh Bedreddin ve ‘’Yarin yanağından gayri paylaşmak herşeyi’’ diyen müridi ve sağ kolu Börklüce Mustafa’nın yaşadığı 15 yüzyıl coğrafyanın sosyo-ekonomik ve siyasi şartları ile Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün yaşadığı 19-20 yüzyıl coğrafyasının sosyo-ekonomik ve siyasi yapısını irdeleyerek ;

“Her gerçek Marksist’in kalbinde insana inanç yatar; bu inanç olmasaydı tüm devrimci eylem anlamsız olurdu.” sözünü söyleyen Mandel’in de belirttiği bu “insan” inancı, Marx’ın öğretisinde işçi sınıfına olan inançla özdeştir.

buradan hareketle ;

Şeyh Bedrettin’den Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e giden bir yol haritası çizebilmenin asıl unsurunun İNSAN VE İNSANA OLAN İNANCIN olduğunu belirterek konuyu tartışmaya açmak önemli olur diye düşünüyorum.

Güncelleme adına yazılmıştır.

Mühendis' Alıntı:

Güncelleme adına yazılmıştır.

Genişletmek için tıkla ...

O zaman " hoşgeldin " diyelim mühendis yeniden.
Yağmurun çiselediği zamanlarda hep dilime takılan bir şiirdir Nazım'ın Şeyh Bedrettin Destanı.
Şeyh Bedrettin Destanı dinleyelim bari bir kaç farklı sesten:

Bu konuyu güncellemekle ne iyi ettiniz.Birkez daha teşekkürederim.

onun savunduğu düşüncenin özünü ifade eden ''ünlü söylemi'' şudur:

'' İlahi irade dahi,bir nesnenin (ancak) yeteneğinde olanı Allah'ın dilemesi demektir;yoksa, o nesnenin yeteneğinde olmayanı,Allah'ın istemeye yetkisi yoktur.''

Okumaya fırsat bulamayanlar için ve kendim için.

Yeri gelmişken; "Vahdet-i Vücut" muhabbetinde ricamı kırmayıp uzuuun zamandır canlı dinlemediğim Nazım'ın "Şeyh Bedrettin Destanı/Yağmur Çiseliyor" şiirini seslendirene teşekkürlerimi bir borç bilirim.

bende vermiş olduğunuz linkteki Cem Karacanın eşsiz yorumundan dinlediğim destan için teşekkürederim.

sakalpoz' Alıntı:

'' İlahi irade dahi,bir nesnenin (ancak) yeteneğinde olanı Allah'ın dilemesi demektir;yoksa, o nesnenin yeteneğinde olmayanı,Allah'ın istemeye yetkisi yoktur.''

Genişletmek için tıkla ...

Acaba bu sözden çıkarılması gerekilen sonuç nedir?

"... o nesnenin yeteneğinde olmayanı, Allah'ın istemeye yetkisi yoktur." özellikle bu kısma takıldım.

Belki de ben anlamam gerekeni görmüyorumdur da bir kelime hatası ile yanlış anlıyorumdur.
Sizler bu sözden nasıl bir sonuç çıkarıyorsunuz? Yada bu söz sizi ne gibi bir düşünceye sevk ediyor?

sevgili bora benim evrensel insan'dan öğrendiğim ve kendi inancıma hitabeden bazı kaynakların karşılaştırmasını yaptığımda,bende az çok şu kanıya vardım.

X-(Tanrı) Y-(insan) Öz:insanın bilinçaltında varolan ama (açıklanması gereken).Bu durumda Y'nin varlığını ortaya koyan X.Yani X mutlak olan yalnız ortaya çıkması için Y'ye ihtiyaç duyan.Fakat burada X Y İle varoluyor.burada devreye varlık sorunu çıkıyor.Bunu evrensel insanın yazılarından daha teferruatlı öğrenebilirsin.Yada İbn Arabiden.ben sana bunu açıklayacak düzeyde değilim.bende senin gibi emekliyorum.ayrıca bu konu başlığıyla alakalı birşey değil.

Vahdet-i Vücut konu başlığı altında fidesin verdiği bir tez çalışmasının linki var zamanın varsa o tezi okumanı tavsiye ederim.tabi başka kaynaklardanda varlık felsefesiyle ilgili birçok kaynağa ulaşabilirsin.

''Yarin yanağından gayri,paylaşmak herşeyi'' Konu aslına dönmesi için.Deli ormanlı

''Yarin yanağından gayri,paylaşmak herşeyi''
Börklüce Mustafa

Anadolu Selçuklu Devleti yıkıldıktan sonra Karamanoğullarından ayrılarak gelen Aydın Bey ve Aydınoğulları bu topraklara damgalarını vurmuşlardır. Denizli’den başlayarak Bizanslılarla savaşarak Güzelhisar, Selçuk, Tire, Ödemiş, Birgi’yi ele geçirerek Birgi’yi başkent yaparken, pek çok kahramanlıklara imza atmışlardır.
Aydınoğulları’yla Osmanlı’nın yıldızları hiç barışmamıştır. Bu yörük , Türkmen boyları özgürlüklerine, gelenek ve göreneklerine ve bağımsızlıklarına çok düşkün insanlardır. Osmanlının bakısına karşı her zaman direnmişlerdir. Şeyh Bedreddin’in babası da bu beylik içinden, Tire- Eğridere’ye gelip yerleşen Türklerin öncü birliklerindendir. Bu topraklardaki ilk büyük direnişin Şeyh Bedreddin ayaklanmasını kabul edersek, onun yardımcıları Börklüce Mustafa da Torlak Kemal de bu toprakların insanlarıdır.
Şeyh Bedreddin ayaklanması bastırıp Börklüce Mustafa Selçuk meydanında çarmıha gerilerek öldürülse de halkımız onun cesedini kaçırıp Aydın’ın merkezinde bir yere gömerek yıllarca yatır olarak dua ettiler. Menderes Caddesinin solunda olan bu mezar ne yazık ki konut yapıcıları tarafından yok edilmiştir. Şeyh Bedreddin de uydurma bir fetvayla Serez çarşısında idam edilmesine karşın “Varidat” adlı yapıtı bu yöredeki aydın din adamlarının elin de, elden ele dolaşmış, ilk toplumsal halk düzeni olarak kabul edilen düşünceler halk arasında yayılmıştır.

Aydın’lı şair Mehmet Genç, Börklüce Mustafa’nın mezarının olduğu yeri şöyle anlatır.

“Yeni dört yoldan merkeze doğru yürürken yolun sağından çık. Kırmızı Cami’yi, Güzelhisar İlköğretim okulunu iki sokak geç, köşede dur. Yolun solunda Günaydın Et Marketi’ni göreceksin. Hemen onun bitişiğinde Yıldız Apartman var. Bu apartmanın bulunduğu arsayı yıllardır kimse satın almamış, sahibi de içine ev yapmaya cesaret edememişti. Çünkü burada kocaman bir çıtlık ağacı ve dibinde de bir mezar vardı. Bu mezar Börklüce Mustafa’nın (Dede Sultan’ın) mezarıydı. 1980’li yıllara değin bu arsa boş kaldı. Sonra Hamdi Yıldız adlı biri buraya ev yaptı.

O dönemlerde derdi olan bu yatırın başına gider dua ederdi. Zaman zaman etrafında hayır yapıldığını da anımsıyorum. Köyden yeni gelmişim. Amcamın yanında kalıyorum. Öğretmen, Yazar Muzaffer İzgü’nün sınıfına verdiler. Çocuklar bana göre çok başarılı. Bir gün eve ağlayarak gelip nineme dersler konusunda derdimi anlattım. Ninem: “Sen üzülme” dedi. Tuttu elimden bu mezara götürdü. Dua ettik. Ninemin şu cümlesi aklımda kaldı. “Kolcular bu dedeyi uzak bir yerde asmışlar. Onu sevenler de cesedini getirip buraya gömmüşler. Herkese iyilik eder bu dede.” Yıllar sonra Şeyh Bedreddin isyanını okuyunca Börklüce Mustafa’nın Selçuk’ta çarmıha gerilerek öldürüldüğünü, sonra da onu seven halkın buraya getirip gömdüğünü anladım.

Aydın’da Menderes bulvarına yeni dört yoldan girdikten sonra, ilk sokaktan eski emniyet binasına çıkan caddenin adı eskiden torlak caddesiydi. Yüzyıllarca Torlak Kemal de Börklüce Mustafa da halkın yüreğinde yaşamıştır. Halkın yüreğinde yaşarken Atçalı Kellere, Yağdereli Sinanoğluna hep örnek olmuştur. Bu kahraman insanlar bu yörenin insanlarının önünde ölümsüzlüğe ulaşan, ölümün yok edemediği seçkin kişilerdir.”

Keloğlan, keleş oğlan, hayatı beleş oğlan.”

Baskıcı yönetimlerin hüküm sürdüğü dönemlerde halkımız, aydınlarımız bu belaya bulaşmadan düşüncelerini dillendirmek için kendilerine özgü yöntemler geliştirirler. Bazıları hayvanları konuşturarak fabıl türüyle dillendirirler, bazıları çocukları konuşturarak bu beladan kaçarlar. Anadolu halkı da Padişaha, ezenlere karşı gelemeyince bir Keloğlan yaratmış, padişaha kafa tutturmuştur.

Halkın Keloğlanı, keleş oğlanı Atçalı Kel’dir de hayatı pek beleş değildir. Halkımız “evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, deve tellal iken, öküz berber iken” derken bilinmeyen bir zamanda ve bilinmeyen bir yerde yaşayan Keloğlan’ı, korkudan bir şey diyemediği Padişah’a, elindeki avcundakini alıp giden ayanlara karşı Keloğlan’ı kalkan gibi kullanmıştır. Onların yerine padişaha kafa tutmuş, kendilerinin söylemekten korktuğu sözleri Keloğlan’a söyletmişlerdir. O Atçalı Kel ki halkı uğruna kendi kellesini vermiştir ama masallar da söylenmeye devam etmiştir.

Atçalı Kel Mehmet’i ve Yağdereli Sinanoğlu Efe’yi doğru anlayıp, doğru yorumlamak için onların yetiştiği ortamı, o yörenin kültürünü, törelerini iyi bilmek gerekir. Onları besleyen kaynakları tanımadan, onları var eden nedenleri bilmeden onlar hakkında akıl yürütmek, akıntıya kürek çekmek olur. Osmanlı arşivlerine bakarsan bunlar serseri, içkici, tanrı tanımaz eşkıya takımı. Öldürülmesi caiz kişiler.

Bunların yaşadığı dönemde bu yörelerde bulunan İngiliz gezgini Major Keppel yazdığı yapıtında çok farklı anlatıyor. “İzmir’e geldiğim zaman, Kel Mehmed, Aydın’ı ele geçirmiştir. İzmir ve Manisa sancaklarına yaptığım gezilerde Atçalı Kel’in halk tarafından çok sevildiğini, büyük islâhat yaptığını gördüm. Her türlü suistimallere imkan vermeden, halktan toplanan vergileri azaltarak, üretimi çoğaltıp bir halk kahramanı olduğunu gördüm.” diyor. 2. Mahmut’un yapmak isteyip de başaramadığı reformları Atçalı Kel Mehmet’in başardığını söylüyor.

Efelerin harman olduğu bu toprakları bir inceleyecek olursak, onları besleyen kaynakların çok gür ve temiz olduğunu görürüz. Cevat Şakir Kabaağaçlı’nı araştırmalarına göre NYSA (Sultanhisar) M.Ö. de zeybeklik kültürünün sürdüğü Anadolu kaynaklı uygarlıkların beşiğidir.

Atçalı Kel Mehmet de Arpaz beyinin yanında çobanlık yaparken Biresseli Şeyh Bedreddin hayranı Bilge Hoca’yla tanışmış, hocadan Şeyh Bedreddin düşüncelerini özümsemiştir. Cıva gibi atak, zeki, kurnaz olan bu delikanlıyı Kuyucak ve Nazilli’deki aydın kişiler, hocalar, Osmanlı zulmüne karşı destek vermişlerdir. Aydınoğulları’nın en cesuru Umur Bey’den bu yana yatak ölümü görmeyen pek çok efe yaşamıştır bu topraklarda. Ölmüşlerdir ama yok edilememişlerdir. Türkülerde yaşamıştır ünleri. Ölüm onlar için bir yok oluş değildir. Uzun nefesli insanlar ölümü de yenmesini bilirler. Onlar şunu çok iyi biliyorlardı:
“Cesaretin bittiği yerde esaret başlar.”

Ağacın bütünü meyvada mevcuttur. Her bölümünde bir tohum vardır, böylece bütün buradadır ve ondan oluşmaktadır. Aynı şekilde bütün âlemler, kâinat "özden" meydana gelmektedir ve asıl da bütünden gerçekleşmektedir. Bütün kâinat bir zerrede vardır ve buradan imân sahibi kişiler gizli sırrı anlarlar. Bütün alemler insanda bulunduğu, ancak gizli olduğu ve bu gizlilik örtüsü kalktıkça, o zaman "Ben gizli bir hazineydim, bilinmeyi istedim; beni bilsinler diye insanları yarattım" sözünün sırrı ortaya çıkar. Varidat