Pişmanım çünkü...

Etrafımızda bir sürü insan görürüz ki, yaptıklarımdan asla pişman olmadım derler... Ancak biz pişman olabilenler bir paylaşım yapalım. Biraz rahatlamak amaçlı bir paylaşım olsun. Son pişmanlık işe yarar mı? Pişmansan, aynı zamanda perişan mısın? Pişmaniyenin pişmanlıkla ilgisi var mı? Pişmanım ama anlatamam mı diyorsun (ki çok pişmansındır )? Bakalım kim pişman olmuş? O mu daha pişman ben mi daha pişman? Yiyen bir, yemeyen bin mi pişman? Dünyaya geldiğine pişman mısın? Kimleri pişman ettin? İşte konu! Şahane!

Örneğin benim yaşıma gelmiş bir insan;"yaptığım hiç bir şeyden pişman değilim" diyebiliyorsa;elini öpmek isterim
Keşke demenin hiç bir anlamı yoktur,ama pişman olmanın büyük bir analmı vardır. "ALINAN DERS"(alınmışsa eğer)
Pişmanlık konusunda beni mutlu eden tek şey;yüzümü kızartacak bir pişmanlığımın olmayışı.

En derin pişmanlık duyduğum konu; bir zamanlar(bir kaç gün öncesine kadar yani)kendimden çok başkalarını
düşünmüş olmamdır. Kendime değer verirken bile,kendimi ötelememdir.
Dünyaya geldiğime hiç pişman değilim(kii,pişman olsaydım ne yazardı?)
Pişman ettiğim olmuştur elbette veya belki..Pişman olan varsa onlara sormak gerekir,diye düşünüyorum.
Pişman etmediğimi çok iyi bildiğim tek bir şey var ki; bana sır verilmesi. Gerçekten en iyi olduğum bir alan bu.
(İyi bir sırdaşımdır,götürüleri ayrı bir konu)
Sır tutmak deyince anımsadım,bir kaç kişiye derdimi anlatıp,bir sırrımı verdiğime çok pişman olmuştum.
Bu,benim biraz içime kapanmama,insanlara güvenmememe yol açmıştı.Oysa,öyle büyük bir sır da değildi.
Büyük sırlarım hiç olmadı,olmadığına pişman mıyım?Sanmıyorum.
Pişmaniyeyi küçükken pek severdim,çocuktum,top oynar acıkırdım,İzmit'e gidip pişmaniye yerdim(1 saatlik yol)
Uzun yıllar oldu,yemeyeli.

Konuyla ilgili bir bildiğim daha var;Son pişmanlık fayda etmez derler..Nedendir bilmem...

doğan bir pişman doğmayan iki..



Bu yaşa geldim hayattan hiçbir şey anlamadım,bundan sonrada anlamayacağım,boşa geldim boşa yaşıyorum,boşa öleceğim sonra işin yoksa öbür tarafta hesaptı,cehennemdi uğraş dur,sanki burası yetmiyor gibi..

Pişmanlık belki de bir yönüyle insanın kendine (duygularına, düşüncelerine, beklentilerine...) saygısızlığıdır. Yaptığımız şeyi içinde bulunduğumuz dönemle değerlendirmemiz gerekir. Bir şeye karar verip yaparken sadece olasılıkları düşünebilir insan. Çünkü henüz sonucu görmemiştir. Olasılıklar tutmayabilir hayal kırıklığı yaşayabilir ve keşke diyebilir. Ya da bir şey yapıp yıllar sonra pişman olabilir fakat yıllar sonra farklı biridir o artık.
Bir de yapılmayan şeylerin pişmanlığı vardır.Oysaki gene yapmama kararını veren pişman olan kişinin aynısıdır.O dönem koşullar öyle gerektirmiş ve yapmamıştır. 'Kararlarımızı verdiğimiz dönemdeki kendimize' saygı duymamamız pişmanlık sonucunu yaratır.

Pişmanım çünkü düşüncenin gerçek anlamlarıyla hakiki düşünceyle felsefeyle kısaca kendimle 17 yaşında tanıştım daha önceleride ben ,ben! diyebilmek isterdim...Pişmanlıklara takılıp hakikattan uzaklaşmıyorum feyz alarak devam ediyorum ve devamını getirmeyi diliyorum.

dünyaya gelmek benim seçimim olmadığı ama yaşamak benim seçimim olduğu için pişman olduğumu söyleyebilirim. ama bunun dışında yaşasamsal tüm iyi ve kötü edinimlerin bana doğru yada yanlış biçimde kattıkları şeyleri düşününce herhangi bir pişmanlık duymuyorum.insanın pişman olması gereken durumlar ve duygusal anlar olabilirki yaiama devam ediyorsa pişman olunabilcek kadar geç kalınmış değildir hiç bir zaman. Neticede pimanlık isteklerimizin yerine gelebilecek iken gelmemesin verdiği bir ölçüttür. Her zaman isteklerimizin olacağını düşünmek bence şımarıklıktır.

Pişmanlık eylemlerin ardından geliyor sanırım. Birilerini ve birşeyleri etkiliyor yapıp ettiklerimiz. Genelde kendimizce olumsuz (göreceli veya beslendiği kaynak itibarı ile tanımlanmış ve sabit) kabul ettiğimiz sonuçlar ortaya çıkınca etkileniyoruz bu durumdan. Belki o an belkide ileriki bir zaman diliminde, beyinde saklandığı yerden çekip alıp muhakemesini yapıyoruz. Bazı hadiseler sadece insanın kendisini etkiler, diğerleri ise başkalarını ve ya başka şeyleri. Başkaları ile ilgili olanlara hayıflanabilenler sanırım bilgelikte yol alan insanlardır. Duyarlılıkla pişmanlık arasında bir ilişkinin olduğunu düşünüyorum. Herkes pişman olamaz. Şişik ego, insanı kendisine daima haklı gösterir. Pişmanlık benzer bir eylemin sürekli tekrarını engelleyen en güçlü duygusal silahlardan biri. Pişmanlık hangi kritere göre doğar peki? Sanırım geçmişten bugüne taşınan etik değerler ve bunun yanında yaşanılan yerin örf, adet, töre, gelenek ve kültür gibi bileşenleri, eğriyi doğrudan aşağı yukarı ayırt edebileceğimiz malzemeyi bize vermektedir. İnsanların bunlarla olan münasebetinin miktarı ile pişmanlık arasında, doğru orantılı bir ilişki var diyebiliriz. Saygılarımla...

pişmanım çünkü