Neden iyilik-fedakarlık yapıyorsunuz

A-) Çünkü Tanrı cenneti vaad ediyor.
B-) Çünkü zaten özüm de erdemli bir insanım
C-)Çünkü eğitimim boyunca iyilik yapmam gerektiği bana öğretildi
D-) Çünkü iyilik yaptığım zaman mutlu oluyorum
E-) Çünkü egomu tatmin etmek istiyorum.

..

Bu konu filosofik olarak iki olasılıkta incelenebilir;

a) -irade var-
b) -irade yok-

a--yaşam denileni 'irade' temelinde kavramlaştırırsak:

Sosyal normlar, verili bir dizgeyi oluşturan öznelerin, kendilerinden-taşma potensiyallerinin nesnel çakışmaları üzerinden oluşurlar, bu temelde "anormal" belli olmadan, norm da belli olmaz. Kötülük, anormaldir, çünkü kendi-içinde pozitif anlamda işlevsel bir dizge oluşturamaz, örneklendirmek gerekirse; kötülük-eğilimli birden fazla özne, bir norm oluşturmak için "iyi" bir kodu takip etmek zorundadırlar, zira çoğul bir pozitif gelişim olanağı, aksi halde yaratılamaz. Bu bağlamda kötülük denilenin, son kertede "kısıtlama" olduğunu düşünüyorum, kısıtlama da fiziksel-zarar/eksiltme demekse, iyilik, "zarar verici olduğu bilineni engelleyici-olanakları, 'iradi olarak' çoğaltmak" demek olur. O halde kötülük eğilimini aksiyona dökmek isteyen insan teki, kendi öznesini hariciyata yönelik iradi-uygulamalı kısıtlamalara götüren itkileri ve bunların türeyiş koşullarını saptamalı, bu noktada mutlaka bir tür istenç bulunacaktır.

Bir düşünceme göre insan denilen, _kendi halinde_ nefret kökenli bir varlık değildir, ancak dış-dünya izlenimleri uyarınca türlü eğilimlere konuşlanan yaşamsal istenci, dilsel kalıpların da yardımıyla sosyal yönelimler kazanarak, faal kişiliklerini oluşturuyor. Nefretler, bu kişiliklerin varlıklarını sürdürebilmelerinin bağlı olduğu kısıtlanış noktalarında yapılanıyor. Bu yapılanmalar ise, zamanla etkileşerek sosyal inşaların belirginlenmelerinde büyük faktör oldukları gibi, nesilleri de, hem sosyopsikolojik, hem de ekonomik anlamda biçimlendirebiliyor. O halde insanın iyilik yapması, ilk etapta, hayvan ve bitki yaşamını da kapsayan sosyal dizgeleri pozitif anlamda biçimlendiren bir unsurdur, ve bu pozitivite bireye de dolaylı dönüşler yapabilir.

b--'non-irade' temelinde kavramlaştırırsak;

Kimse özünde erdemli falan değildir, erdemler, verili bir norma yönelik koşullanış biçimleridir. _Yalnız başına insan tekinin_, istemi, istenci, aksiyonu incelenirse, metabolik ve çevresel temelli zihinsel kalıplaşmalarının, geçişsel motivasyon veya ajitasyonuna göre bedensel uygulamaya dönüştükleri görülebilir. O halde, öznede zarar verme, olanakları kısıtlama gibi istemler söz konusuysa, temeli her zaman psikolojik, bir alt zeminde ise metabolik demek gerekir. Metabolizma-özne ayrımı ise, modern biyoloji ışığında mümkün değil artık, bu temelde, "akıl" da zat-en tutarsızdır, çünkü bir zatı yoktur, işlevselliği ancak dışsaldır. Demek ki, ne kötülük yapan eleştirilmeyi, ne de iyilik yapan övgüyü hakeder. Her biri ve hepsi, özde doğanın koşullamaları olarak fiks ve ilüsiftir. Bir olasılık, algıdan bağımsız olarak zaten sonlanmıştır, ve onun üzerine tartışmak, ancak ontolojik acziyetin gereğidir.

F: kötülük; aklıma,vicdanıma,duygularıma aykırı. ha neden iyilik yapıyorum; içimden öyle geliyor.. bilmiyorum..

ha kötülük yapmak gelmiyor mu geliyor tabiki..ama çoğu zaman ona hakimim..çünkü dediğim gibi aklıma vicdanıma duygularıma aykırı..

ve neden iyilik yaparıza verilen rasyonel cevaplar öğenin bir parçası olsada asla tamamı olamaz..aynı neden severiz de olduğu gibi..

daha neden güldüğümüzü bile bilmiyoruz.. aşkın olan çok şey var..iyikide var... akıl yaşamak için asla yeterli sebepler yaratamaz yaratsada pek bi işe yaramaz..bizi yaşatan duygulardır..

Teşekkürler