İçimdeki Med-Cezir...

Tv’de sinema kanallarını gezerken tesadüfen rastladım Heidi filmine..
Bizim çocukluk-gençlik dönemimizin çizgi filmini sinemaya uyarlanmış olarak
İzledim..
İzledim çünkü o filmlerde kalan ve artık ulaşılması hayal olan duyguları
ve mutlu sonları, o muazzam sevinçleri yeniden hatırlamak, onlara olan özlemlerimi
bir nebze gidermek adına oturup izledim..
Karlara saklanmış ılık sevinçler
Odun ve tezek ateşinde ısınan hayaller
Gül koulu bahar sabahlarına uyanan umutlar vardı..
Ve hepimizin ‘mutlu sonlar’ ile biten hikayelerimiz
Gökten bir muştu gibi indiğine inandığımız mucizelerimiz vardı..
Onca ‘YOKLUKLARIMIZ’ı unutturan hatta yok sayan ne çok ‘VARLARIMIZ’ vardı..
Küçük, küçücük ışıklarımız vardı devasa karanlıkları aydınlatan ve yok eden..
Bir tutam sevincimiz olurdu etrafımızdaki o koca karamsarlığı dağıtan..
Karlarda üşüyen ellerimiz
Çamura batan ayaklarımız
Yağmurun yıkadığı yüzlerimiz vardı..
Sokakları çınlatan kahkalarımız
Herkesle paylaştığımız, bölüştüğümüz gözyaşlarımız vardı..
Her şeyimiz doğaldı, el emeğiydi, göz nuruydu
Ve ‘YÜREK TERİ’ idi..
Benim çocuklarım Matrix, Hary Potter izlerken ben neden bu yaşta Heidi izliyorum,
Gülen Gözler’i, Neşeli Günler’i izliyorum, bilmiyorum..
Kaybettiklerimi bulma ümidi mi?
Sanal dünyada erimiş ve uyumuş ruhumu uyandırmak,
Artık gözyaşını unutmuş fukara gönlümü doyurmak için mi?..
Şimdi duygu yoksunu sanal ve dijital dünyanın bize hediyesi (!) covid hastalığının
pençesinde koku ve tat duygusunu kaybetmiş BENLİĞİM anla ve kabul et ki ;
koku ve tadını kaybedeli çok oldu !..
Keşke kaybettiğimiz sadece ağız tadımız, eşyanın kokusu olsaydı ;
Dünyanın tadını kaybettik veya bozduk..
Ruhumuzun rengi ve kokusu kayboldu..
Artık ‘Mutlu Sonlar’ ile biten hikayelerimiz de yok ;
gelecek üzerine durmadan korku ve heyula salan haberler,
kendini ve kurtuluşunu kimyevi tabletlere teslim etmiş insanlar var..
Metaverse çılgınlığına teslim olmuş egolarla
Melankolide yaşayan ruhların çılgın bir cinnet savaşı var çevrede..
Çok görmeyin bana Heidi filmini..
Gülen Gözler ve Neşeli Günler’i lütfen..

Bu da benim içimdeki Med-cezir ;
Hem de dünyadaki tüm zirvelerden daha yüksek,
Tüm çukurlardan daha derin olan Med-cezir...

bilhassa başlangıç giriş beni de aynı hislere sevk etti, pokemon aklıma geldi ilkokula gidiyorduk