Can Sıkıntısının Sebepleri

Haluk Bilginer soyle tanimlar;

Amannn, kendini asmis yuz kiloluk bir zenci.
Ustelik gece inmis, ses gelmiyor kumesten.
Ben olsam utanirim, bu ne bicim ogrenci?
Hem dersini bilmiyor, hem de sisman herkesten.
Iyi nisan alirdi kendini asan zenci.
Bira icmez, aglardi.
Babasi degirmenci.
Sizden iyi olmasin, bosanmada birinci.
Cok canim sıkılıyor!!!
Kus vuralim istersen...

sıkılmak sıkıldığımızı unutturan şeyin o an olmamasındandır.

İçi boş formalite ve gevezelikler sıkılığı diyebiliriz .


Can sıkıntısına övgü

Vakit geçirme ve eglence can sıkıntısına çare degildir; can sıkıntısına karşı koymayı becermeliyiz. Istenmeyen can sıkıntısını istenen bir duygu haline getirmek ise bir sanattır.


Wilhelm Schmid

Olaylar silsilesiyle dolu bir hayatta sıkılmakta neyin nesi?Her yeni gün insana bilgi,bilgisinede bilgelik demektir.

Sadece çok istediğim bir şeyin olmaması durumunda canım sıkılıyor. Başka türlü fırsat bile bulamıyorum sıkılmaya. Can sıkıntısı bile büyütüyor insanı,olgunlaştırıyor. Sabır gücümü arttırıyor. Aman fazla olmasın

Can sıkıntısının birçok kaynağı var. Kimisi için konuşmak iken kimisi için de susmak sıkıntı kaynağıdır. Ama can sıkıntısının altta yatan gerçek nedeni amaçsızlıktır. Amaç bizi hayata bağlıyor. Bu çok çeşitli olabilir. İnançlı bir insan için ahiret, inançsız bir insan için dünyada başarı yada akla gelebilen herşey. Ama eğer canınız çok sıkılırsa mutlaka kendi hikayenizi yazın bir kağıda yada günlük tutun. Muhakkak işe yarar. İki şey çok önemli. Bir insanın eli ya kalem tutacak yada kitap.

İnsanın gündelik hayatta yapacak herhangi bir etkinliği olmasa bile içinde yoğun bir sevinç olursa canı sıkılmaz.

can sıkıntısın sebebi varoluşsal boşluk diye düşünüyorum.özellikle aşağıdaki yazıyı okuduktan sonra bu fikrim kuvvetlendi.

Varoluşsal boşluk yirminci yüzyılın yaygın bir olgusudur. Bu anlaşılır bir şeydir, bunun nedeni, gerçek bir insan olduktan sonra insanının yaşadığı iki yönlü bir kayıp olabilir. İnsanlık tarihinin başlarında insan, bir hayvanın davranışlarını belirleyen ve güvence altına alan bazı hayvanca içgüdülerini kaybetmiştir. Cennet gibi, bu güvenlik de insana sonsuza kadar kapanmıştır, insan seçim yapmak zorundadır. Ne var ki buna ek olarak insan, davranışlarını yönlendiren geleneklerin hızla azaldığı son gelişme döneminde, bir başka kayıpla daha yüz yüze gelmiştir. Hiçbir içgüdü ona ne yapacağını söylemez. Hiçbir gelenek ona ne yapması gerektiğini söylemez; bazen neyi arzuladığını bile bilmez. Bunun yerine ya diğer insanların yapığı şeyleri arzular (uydumculuk) ya da diğer insanların kendisinden yapmasını istediği şeyleri yapar (totalitercilik)

Son zamanlarda yapılan istatistiksel bir araştırma, Avrupalı öğrencilerin arasında yüzde 25’inin şöyle ya da böyle bir belirgin bir varoluşsal boşluk gösterdiğini ortaya çıkarmıştır. Amerikalı öğrencilerde bu yüzde 60 olarak gözlenmiştir.

Varoluşsal boşluk temel olarak kendini can sıkıntısı durumunda dışavurur. İnsanlığın, bunaltı ve can sıkıntısından oluşan iki uç arasında sonsuza kadar mekik dokumaya mahkum olduğunu söyleyen Schopenhauer’ i anlayabiliriz. Gerçekte bugün can sıkıntısı, bunaltıdan daha çok soruna yol açmakta ve elbette psikiyatristlere, çözüm bekleyen daha çok sorun sunmaktadır. Ve bu sorunlar giderek daha çok belirleyici olmaktadır, çünkü ilerleyen otomasyon bir olasılıkla, ortalama çalışanın boş zamanında büyük bir artışa yol açacaktır. Bunun üzücü olan yanı, bu insanların, yeni kazandıkları boş zamanlarında ne yapacaklarını bilmemeleridir.

Örneğin, “Pazar günü nevrozu’ nu yani hafta içinin yoğun işlerinin telaşından sıyrılan ve kendi içlerindeki boşluk belirginleştiği zaman yaşamlarının içerikten yoksun olduğunun farkına varan insanların yaşadığı tatil depresyonunu ele alın. Birçok intihar olayı, bu varoluşsal boşluğa (vakuma) bağlanabilir. Depresyon, saldırganlık, uyuşturucu vb. Alışkanlığı gibi bu türden yaygın olguları, bunların altında yatan varoluşsal boşluğu kavrayamadığımız sürece anlayamayız. Bu ayrıca emeklilerin ve yaşlı insanların yaşadığı krizler için de geçerlidir.

Gerçekten çok güzel bir açıklama olmuş Sisifos. Tabiki hiçbir hayvanın canı sıkılmaz.

Düşünmek bazı zaman can sıkıntısına yol açabilir. Tecrübeler ile sabittir.

Yaşamımızdaki amaç/amaçlarımızın yokluğu/olmaması veya yitirilmesi can sıkıntısının asıl nedeni olduğunu düşünüyorum.

can sıkıntısını küçük çapta depresif bir durum olarak değerlendirebilirmiyiz acaba
yada benim ne haddime,tıp ta böyle bir değerlendirme varmı araştırmalı ama yakın sanki
depresyon ise ben değerliyim inancının yitirilmesiyle ortaya çıkan durum
bana kalırsa can sıkıntısının da çıkış noktası aynı
yaşanan olaylar sonucu yada yaaşanmak istenipte yaşanamayan olaylar sonucunda değer yitirilişi olabilir.

up