Varoluşsal boşluk ve panik atak

''Kuş olmayan uçurumlar üstünde yuva kurmamalıdır.''-Nietszche

İnsanlık ta uçurumlar üzerinde kanatsız kalmış. Büyk çoğunluk bunun farkında olmayıp yaşarken bir kısım azınlık uçurumun üzerinde olduğunu bilip sınıra yaklaşmamakla yetiniyor. Ama bazıları var ki uçurum üzerinde kaygılılar, panikteler. Hep bir düşme korkusu içindeler. Ara sıra sınıra geldikçe onları arkadan yakalayacak güçlü aitlikleri olması gerekiyor. Böyleleri biliyor sıkı tutunmak gerektiğini. Çünkü onların gevşektir, kopmak üzredir ipleri. Diğerleri için aitlik biriktirmekle geçen yaşam onlar için harcayıp yeniden oluşturmakla geçiyor.
İnsanın böylesine bir duruma panik atak şeklinde fiziksel belirtiler vermesi kaçınınlmazdır. Uzmanların bu insanlara diyeceği ise en fazla , uçurumunuzu güzelleştirin, aşağıya bakmayın, o kadar oyalanın ki uçurumu unutun dan ibarettir.
Ne de olsa;
''Kişinin soyut bir yaşamın anlayışı arayışına girmemesi gerekir.'' -E.Frankl-
''Kişi , hizmet edeceği bir davaya ya da seveceği bir insana kendini adayarak ne kadar çok kendini unutursa, o kadar çok insan olur.''-E.Frankl
Panik atağa neden olan varoluşsal belirsizlik olduğunda korkulan şey yerine( asansör, uçak, vs.) yaşamın kendisi geçiyor ve bitiş süresi de belli değil.
Körler Ülkesi nde olduğu gibi gözleri çıkarmak ta bir işe yaramaz çünkü o uçurumu görmüş bi kere.

Temel, uçurumdan düşer amma, yarı yolda bir dala tutunur.. Önce aşağı, Sonra yukarı baktıktan sonra, yapması gerekeni yapar; "- İmdaat.. Kimse yok mii?.." ses yok.. tekrar.. ses yook.. Tutunmakta olduğu dal çatırdamağa başlamıştır.. Ümitsizce bir "Kimse yok mii?" daha.. Hah, iştee!.. davudi bir ses dağlarda taşlarda çınlar:
"Geldim Temel yettimm.." Temel'in gözlerinde 40 karat elmaslar pırıldar, önce yukarı sonra aşağı bakar çabucak ama kimseyi göremez.. "Nerdesin, kimsin sen?" diye bağırır Temel heyecanla.. Davudi ses "Tanrı'yım ben ey Temel, şimdi seni alacağım, günahını sevabını tartacağım, sevabın ağır basarsa cenn..." Temel lafın sonunu beklemez bile; "Başka kimse yok miiiiiiiii???..."

Bir davaya bir sevgiye adanıp, uçurumu unutmadan kendimizi unutsak nasıl olur ki.. Var mıdır bizi unutturacak dava, sevda.. Var ise bizde o üşenmezlik var mıdır.. Hem, hafıza-i beşer nisyan ile malul imiş

bir uçurum kenarında yürümektir yaşamak ve bunun farkında ise yürüyen var-olduğunu anlayabilir, değilse düştüğünü bile fark edemez!

Hayatın en güzel manzaraları uçuruma en yakın mesafedeyken izlenir.
( Forumdaki ilk mesajımdır )

varolmanın dayanılmaz, katlanılmaz hafifliği gibi bir durum söz konusu. Kişi kendi içine ne kadar az dönerse o kadar mutlu olur gibi bir sonuç çıkıyor cogitonun yazısından. Bence varoluş sorunsalının cevabını bulmak varoluşu ortadan kaldıracağı için pek karıştırmamak lazım

'' Aynaya baktığı anların dışında göz kendinden bir şey görür mü? Kataraktlı bir göz , bulutlanma gibi bir şey görür, bu kendi kataraktıdır; glokomalı bir göz kendi glokomasını ışıkların çevresini saran bir gökkuşağı haresi gibi görür. Sağlıklı bir göz ise kendinden bir şey görmez, öz-aşkındır( kendini aşmıştır).''E.Frankl

Konuyu açtığınız paragrafın sonunda yazmış olduğunuz birşey dikkatimi çekti;

Panik ataklar için konu; yaşamdan korkmak mıdır? ölümden korkmak mı?

Kişi varlığının farkına vardıktan sonra sorunlar başlar. Çünkü ancak o zaman yaşam ve ölüm onu korkutabilir. Bir diğeri için yaşama anlamı olan şey o kişi için olmayabilir. Albert Einstein 'ın şu açıklaması oldukça düşündürücü '' Yaşamını anlamsız gören kişi hem mutsuzdur, hem de yaşama uygun değildir.''

Peki kişi varlığının farkına varınca mı korkar yoksa, varlığının yapmış olduklarını farkedince mi?

Varlığının yapmış oldukları sorunu somut problemler üzerinden beslenen sorunlardır. Burada benim kastettiğim başlıbaşına varlık sorunu.

Hmm panik atak ve varlık sorunu. Sanırım benim yolum oradan geçmedi. Pekii şimdi bunca insan varlığından habersiz olduğu için mi ataksız bir yaşam içerisinde acaba?

Hapishaneye düşmüş iki farklı insan düşünün. Biri çok sorun yaşarken diğeri ya burası dışarıdan daha güzelmiş diye düşünebilir.O nedenle ben genelleme yapmıyorum.Belki de habersizlerdir.

kimi yaşamdan korkar kimi ise ölmekten kimi ise herşeyden...hep bi korku vardır içimizde;bu ne zaman başlar ne zaman sona erer???insan hep hayatı boyunca bu korkuyla yasamak zorunda mıdır????bunu yasayan biri olarak soruyorum!

Korkmamak için çok sıkık tutunmak gerekir. Sıkı tutunmak için de anlam bulmak gerekir. Bu anlamlar kişiye göre değişir. Yani bu aşamada kimse kimseye kolay yardımcı olamaz. Birinin yaşamda bulduğu anlam diğer insanın da anlamı olmaz çok kere. Kişinin bunu kendisinin bulup çıkarması ve her korktuğunda ona sıkıca tutnması gerekir.

Varoluşssal kaygı kavramının köken, Kierkegaard'a kadar uzanır ancak konuya felsefi derinliği getiren Sartre ve Heidegger'dir.
Çok basit olarak söylersek insan bilmediği ve kolayca anlam veremediği bir evrene atılmış gibidir.
Madde olarak diğer varlıklar gibi vardır (kendinde varlık) ancak kişi olarak seçimler yolu ile kendi özünü inşa etmesi gerekir(kendisi için varlık)
İşte seçim zorunluluğu insanın omuzlarına "anlam" sorununu yükler.Kaygı insanın tercihi değildir.Ancak içinde bulunduğu durumun sonucudur.
Panik atak ise kaygının en yoğun yaişandığı uç noktadır.
isimli yazıyı okursanız konu ile ilgili geniş bir bilgiye ulaşabilirsiniz..

Sayın Dr. Can Güngen, varoluşsal boşluk sorunu psikiyatrik bir sorun mudur yoksa olması gereken bu mudur yani felsefi bir bakış açısı mıdır

Selamlar cogito..

Varoluşsal boşluk evrensel bir kaygı temeli olarak ileri sürülmüş.
Önce varoluşçu felsefecilerce sonra varoluşçu psikoterapi ekolü izleyicilerince irdelenmiş.
Psikiyatri,bir tıp bilimi anlamında kaygı bozukluğu ve panik atak gibi tanılar ile ilgilidir.

Varoluşsal Boşluk (E. Frankl)

'' Varoluşsal boşluk, yirminci yüzyılın yaygın bir olgusudur. Bu anlaşılır bir şeydir; bunun nedeni, gerçek bir insan olduktan sonra insanın yaşadığı iki yönlü bir kayıp olabilir. İnsanlık tarihinin başlarınd insan, bir hayvanın davranışlarını belirleyen ve güvence altına alan bazı hayvanca içgüdülerini kaybetmiştir. Cennet gibi, bu güvenlik de insana sonsuza kadar kapanmıştır; insan seçim yapmak zorundadır. Ne var ki buna ek olarak insan, davranışlarını yönlendiren geleneklerin hızla azaldığı son gelişme döneminde bir başka kayıpla daha yüzyüze gelmiştir. Hiçbir içgüdü ona ne yapacağını söylemez. Hiçbir gelenek ona ne yapması gerektiğini söylemez; bazen neyi arzuladığını bile bilmez. Bunun yerine ya diğer insanların yaptığı şeyleri arzular (uydumculuk) ya da diğer insanların kendisinden yapması istedikleri şeyleri yapar (totalitercilik).
Varoluşsal boşluk temel olarak kendini can sıkıntısı durumunda dışavurur.İnsanlığın, bunaltı ve can sıkıntısından oluşan iki uç arasında sonsuza kadar mekik dokumaya mahkum olduğunu söyleyen Schopenhauer'i anlayabiliriz. Gerçekte bugün can sıkıntısı, bunaltıdan daha çok soruna yol açmakta ve elbette psikiyatristlere çözüm bekleyen daha çok sorun sunmaktadır.''

Sn. Dr. Can Güngen, "Çok basit olarak söylersek insan bilmediği ve kolayca anlam veremediği bir evrene atılmış gibidir." ifadesine basit demeniz beni üzdü. Şaka bir yana benim hayatımda bu düşünce kendine yer oluşturmaya hatta düşüncelerime temel oluşturmaya çalışmakta.. Ve bu cümleden çıkarak da mutlaka intihara çıkıyorum.. Düşüncelerim mantıksızlaşıyor, çünkü mantık önemini yitiriyor kafamda. İşte bu noktada, benim bu durumum tam da psikolojik bir sorunu ifade ediyor.. Ve sanırım artık kurtulmak istiyorum..