- Konbuyu başlatan
- #1
- Katılım
- 30 Tem 2022
- Mesajlar
- 5
- Tepkime puanı
- 0
- Puanları
- 1
- Konum
- İstanbul
- Üniversite Bölümü
- Felsefe
- Ünvan
- Ögretmen
90’ların Apoletleri
Bozbulanık bir sabaha uyandım.
Evin arkasından geçen yolun kenarına oturdum.
Dağın eteklerine kurulmuş ilçede; dükkanlar, narin otel
ve birçok ev, alev topu gibi cayır cayır yanıyordu.
Silah sesleri, panzer sesleri, ağıtlar, çığlıklar,
birbirine karışmış da;
karşı evin penceresinden: ” Deniz, eve git;
seni de öldürmesinler. Askerler Vahit Narin’i
otelin içinde diri diri yakmışlar.”
Kulaklarıma yankı yapan tümcenin, zihnimde;
“Bu bir kabus mu? Ben rüyada mıyım?”
sorularını iğneleyip durdu.
Tam da bu sırada bir kurşun
sol elimi sıyırıp geçti de
hayat’ın görünen yüzünden daha somut olduğunu
farkettim.
…ve dedim ki: ben düşündükçe
düşmanlarım karşımda duran birer yenilgidirler.
Duyumsayın beni ey zorbalar:
fikirlerim zaferle taçlanmış,
onlar mağlup edilmezler.
Deniz Sarıtop