Vladimir Mayakovski

Saat ikiye geliyor.
belki yattın artık.
akıyor samanyolu
gümüşten bir Oka (*) gibi.
Artık bütün zaman benim,
ve telgrafların şimşekleri
uyandırmayacak seni
bundan böyle,
üzmeyecekler.
İş işten geçmiş ola
derler ya hani,
günlük yaşamın akıntısına çarparak
parçalandı aşk teknesi de.
Koptuk birbirimizden
seninle.
Artık anımsamak boşuna
acıları,
felaketleri,
karşılıklı
haksızlıkları.
Bak,
nasıl bir dinginlik sarmış evreni.
Gece
nice bir
yıldızla
yükümlemiş
gökyüzünü.
Ayağa kalkılan
saattir bu, konuşulan saat
yüzyıllarla,
tarihle,
evrenle...(**)


Vladimir Mayakovski

Çeviren:Sait Maden

Şiirler Vladiri Mayakovski, Varlık yayınları 2 Bası, 1986 S:147-148

(*) Volga’nın kolu
(**) Elsa Triolet, Maiakovski-Vers et proses adlı yapıttan

SON MEKTUP


(Şairin cesedinin yanında bulunmuştur)



Hepinize! ..

İşte ölüyorum. Kimseyi suçlamayın bundan ötürü. Hele

dedikodudan, unutmayın ki, merhum nefret ederdi.

Anacığım, kardeşlerim, yoldaşlarım! Bağışlayın beni. İş

değil bu, biliyorum (kimseye de öğütlemem) , ama benim

için başka bir çıkar yol kalmamıştı.

Lili, beni sev.

Hükümet Yoldaş! Ailem: Lili Brik, anam, kız kardeşlerim

ve Veronika Vitoldovna Polonkaya’dan ibarettir; yaşamlarını

sağlarsan, ne mutlu bana...

Bitmemiş şiirleri Brik’lere verin, ne lâzımsa onlar yapar.

“Bir varmış bir yokmuş“

derler hani:

Aşkın küçük sandalı

hayat ırmağının akıntısına kafa

tutabilir mi!

Dayanamayıp parçalandı işte sonunda...

Acıları

mutsuzlukları

karşılıklı haksızlıkları

h a t ı r l a m a y a b i l e d e ğ m e z:

Ödeşmiş durumdayız kahpe felekle.

Ve sizler mutlu olun


yeter.

Vladimir Vladimiroviç Mayakovski​