Ümit Yaşar Oğuzcan

ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN


22 Ağustos 1926’da Tarsus’ta doğdu. 4 Kasım 1984’te İstanbul’da yaşamını yitirdi. 1845'te Eskişehir Ticaret Lisesi’ni bitirdi. Osmanlı Bankası ve Türkiye İş Bankası’nda çalıştı. 1977'de İş Bankası Halka İlişkiler Müdür Yardımcılığı görevinde iken emekliye ayrıldı. İstanbul’da kendi adını taşıyan bir sanat galerisi kurdu. Bir süre yayıncılık yaptı ve Akbank Genel Müdürlüğü Krediler Servisi’nde çalıştı. Yaşamının son döneminde mizah dergisi "Çarşaf"ta mizah şiirleri yazdı. İlk şiiri 1942'de Eskişehir'de yayınlanan "Kocatepe" gazetesinde yayınlandı. Daha sonra Yedigün, Varlık, Büyük Doğu gibi dergilerde yayınlanan şiirleriyle tanındı. İlk şiir kitabı "İnsanoğlu" 1947'de basıldı. Zamanla geniş kitlelerin okuyup hayranlık duyduğu bir aşk ve ölüm şairi olarak tanındı. Şiirlerinde Faruk Nafiz Çamlıbel duyarlılığı görülür. 1973'de büyük oğlu Vedat'ın intiharından sonra "ölüm" temasına daha çok eğildi. Bazı şiirleri çağdaş sanat müziğinin popüler bestecileri tarafından bestelendi. En duyarlı ve yoğun aşk şiirlerinin yazarıdır.


--------------------------------------------------------------------------------


ESERLERİ

İnsanoğlu 1947
Deniz Musikisi 1949
Dillere Destan 1954
Dolmuş 1955
Aşkımızın Son Çarşambası 1955
Bir Daha Ölmek 1956
Kör Ayna 1957
İki Kişiye Bir Dünya 1957
Karanlığın Gözleri 1960
Akıllı Maymunlar 1960
Seninle Ölmek İstiyorum 1960
Üstüme Varma İstanbul 1961
Sahibiri Arayan Mektuplar 1961
Yeni Dünya Rekoru 1961
Sevenler Ölmez 1962
Çigan Gözler 1962
Ötesi Yok 1963
Hüzün Şarkıları 1963
Bir Gün Anlarsın 1965
Sadrazamın Sol Kulağı 1965
Mihribana Şiirler 1965
Taşlar ve Başlar 1966
Biraz Kül Biraz Duman 1966
Avrupa Görmüş Adam 1967
Toprak Olana Kadar 1968
Göbek Davası 1968
Ben Seni Sevdim mi 1968
Halktan Yana 1969
Aşk mıydı O 1969
Önce Sen Sonra Sen 1971
Rubailer 1972
Yalan Bitti 1975
En Eski Yalnızlığımdır Aşk Benim 1978
Acılar Denizi (1977, seçme şiirler)
Dikiz Aynası 1982
Şiirle Kırk Yıl 1982
Yüz Yıl Yanarım Yanmayı Öğrendimse (1983, seçme şiirler)
İki Kişiye Bir Dünya 1983

Ynt: Ümit Yaşar Oğuzcan

Ümit Yaşar'ın oğlu Vedat, Galata Kulusi'inden atlayarak intihar etmiştir.Ve ardından şairimiz şu dizeleri yazmıştır:

GALATA KULESI

6 Haziran 1973
Piril piril bir yaz gunuydu
Aydinlikti, guzeldi dunya
Bir adam dustu o gun Galata Kulesinden
Kendini bir anda birakti bosluga
Omrunun baharinda
Butun umutlariyla birlikte
Paramparca oldu
Bir adam dustu Galata Kulesinden
Bu adam benim oglumdu

Gencecikti Vedat
Isil isildi gozleri
Ici
Butun insanlar icin sevgiyle doluydu
Cikti apansiz o donulmez yolculuga
Kendini bir anda birakti bosluga
Sondu gunes, karardi yeryuzu butun
Zaman durdu
Bir adam dustu Galata Kulesinden
Bu adam benim oglumdu

"Acarken ufkunda guller alevden"
Cikti, her gunku gibi gulerek evden
Kimseye belli etmedi icindeki yangini
Yurudu, kendinden emin
Sonsuzluga dogru
Galata Kulesinde bekliyordu ecel
Bir fincan kahve, bir kadeh konyak
Olum yolcusunun son arzusuydu buydu
Bir adam dustu Galata Kulesinden
Bu adam benim oglumdu

Kucucuktu bir zaman
Kucagima alir ninniler soylerdim ona
Uyu oglum, uyu oglum, ninni
Bir daha uyanmamak uzere uyudu Vedat
6 Haziran 1973
Galata Kulesinden bir adam atti kendini
Bu nankor insanlara
Bu kalles dunyaya inat
Simdi yine bir ninni soyluyorum ona
Uyan oglum, uyan oglum, uyan Vedat.



Ümit Yaşar Oğuzcan





ve




ACILAR DENİZİ

Ben acılar denizinde boğulmuşum
İşitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını
Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni
Duyarım yosunların benim için ağladıklarını

Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime
Gör, içindeki o kanlı cam kırıklarını
Bu ne karanlık, bu ne zindan gece böyle
Bütün gemiler söndürmüş ışıklarını

Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma
Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek
Baksana; herkes içime dökmüş artıklarını
Bu karanlık bitse artık, bir ay doğsa
Bir deli rüzgar çıksa; alıp götürse
Yılların içimde bıraktıklarını...


Ümit Yaşar Oğuzcan