- Konbuyu başlatan
- #1
Tıklım tıklım yalnızlaşıyorum,içsel olarak çoğalırken toplumsal yalnızlaşıyorum.Kendimde şeyleri varederken kendimi bilgiyle düşünceyle donatırken gittikçe etrafımdakiler bana itici geliyor; ahmakça aşklar,seviyesiz düşünülmeden yapılan konuşmalar,at gözlülükler,olgunlaşmamış çürük insanlar dayanılmaz şeyler haline geliyor.Anlaştığım hoş vakit geçirdiğim insanların sayısı azalıyor.Belki mükemmeliyetçi bir yapım olduğunu düşüneceksiniz ne yalan söylim bende düşünmedim değil ama herkeste bir haber ,bir düşünce mantığıyla bunları yıkmaya çalışıyorum.En ahmak kişiden bile birşeyler alabileceğim düşüncesine alıştırıyorum kendimi.'Hoş onunda bir varoluş sebebi var' diyorum içten içe...sonra tıklım tıklım yalnızlaşıyorum!