- Konbuyu başlatan
- #1
- Katılım
- 8 Ara 2010
- Mesajlar
- 18
- Tepkime puanı
- 1
- Puanları
- 0
- Yaş
- 36
Bugün bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyor ve hava sıcaklığı 3 derece civarında. Yürüyüş yapmaya karar verdim eğer her gün yürümezsem çalışamazmışım gibi hissediyorum ama rüzgar çok güçlü esiyor, o yüzden on dakika sonra arabama geri döndüm.
Posta kutumdan gazeteyi aldım, içinde gazetecilerin bilmemiz, takip edip duruşumuzu belirlememiz gerektiğini düşündüğü konular haricinde hiçbir şey yok.
Gelen mail''leri okumak için bilgisayarımın başına oturdum. Yeni bir şey yok, sadece daha sonra da ilgilenebileceğim fazla önemi olmayan birkaç konu o kadar.
Biraz ok atayım dedim, ama rüzgar hala o kadar güçlü ki bunu yapabilmek imkansız. İki yılda bir çıkardığım kitaplara gelince, ''Zahir'' adını taşıyan bu seferki kitabımı çoktan bitirdim ama yayınlanmasına daha haftalar var.
İnternette yayınladığım köşe yazılarını çoktan yazdım. İnternet sitemdeki güncelleme yazısını da çoktan bitirip gönderdim. Midemi kontrolden geçirmem gerekiyordu; sonuçta hiçbir anormallik çıkmadı (oysa bütün o boğazımdan bir tüp sarkıtıp mideme inme işlemleri beni ne kadar korkutmuştu, neyse ki o kadar feci değilmiş).
Dişçiye de gittim. Uçakla çıkacağım bir sonraki yolculuk için gereken ve gelmesi biraz zaman alan biletim sonunda bugün postayla elime ulaştı. Yarın yapmam gereken birkaç iş var. Bir kısmını da dün halettim. Ama bugün...
BİR ŞEY YAPMAMAK NEDEN ZOR?
Bugün dikkatimi üzerinde yoğunlaştıracağım hiçbir şey yok.
Bu beni korkutuyor: Bir şeyler yapıyor olmam gerekmiyor muydu? Kendinize iş yaratmak istiyorsanız çok çaba harcamanız gerekmez elbette her zaman geliştirilmesi gereken projeler, değiştirilecek ampuller, süpürülmesi gereken kuru yapraklar, toplanacak kitaplar ya da bilgisayarda düzenlenecek dosyalarınız vardır. Ama ya tamamen boşsanız?
Başıma bir şapka geçirdim, sıcak tutan giysiler ve üzerine bir yağmurluk giydim ve bahçeye çıktım bu şekilde dört beş saat dışarıdaki soğukta kalabilirim. Islak çimenlere oturdum ve kafamdan geçen düşüncelerin bir listesini yapmaya başladım:
A) Ben işe yaramazım. Şu anda herkes meşgul, yoğun bir şekilde çalışıyor.
Cevap: Ben de çok çalışıyorum, hatta bazı günler günde 20 saat. Şans eseri bugün yapacak hiçbir şeyim yok.
B) Hiç arkadaşım yok. Dünyanın en tanınmış yazarlarından biri olarak burada tek başıma oturuyorum ve telefon hiç çalmıyor.
Cevap: Tabii ki arkadaşlarım var. Ama hepsi de Fransa St. Martin''deki bu eski değirmenin yanındaki evimde yalnız kalmaya ihtiyaç duyduğumu biliyor ve buna saygı gösteriyor.
C) Gidip biraz yapıştırıcı almam lazım.
Evet, şimdi hatırladım, dün evdeki yapıştırıcı bitmişti. Neden hemen arabaya atlayıp en yakın kasabaya gitmiyorum? Ve işte bu düşünce beni o anda durdurdu. Neden şu anda olduğu gibi kendi başıma ve hiçbir şey yapmadan durmak bu kadar zor?
EYLEMSİZLİKTE DİRENİYORUM
Kafamdan art arda bir sürü düşünce büyük bir hızla geçmeye başlıyor: Daha meydana bile gelmemiş şeyler için önceden endişeye kapılan arkadaşlar, hayatlarının her dakikasını bana son derece absürd gelen birtakım plan ve projelerle doldurmayı bilen tanıdıklar, anlamsız konuşmalar, önemli bir şey söylenmeden yapılan uzun telefon görüşmeleri...
İşlerinin hakkını vermek için habire iş yaratan ofis patronları, o gün kendilerine önemli bir görev verilmedi diye artık işe yaramadıkları düşüncesine kapılan çalışanlar, çocukları dışarı çıktı diye evde oturup kendine işkence eden anneler, dersler, testler ve sınavları düşünüp kendine işkence eden öğrenciler...
Biten yapıştırıcının yerine yenisini almak üzere kalkıp da kasabaya inmemek için kendimle uzun ve zorlu bir mücadeleye giriyorum.
Son derece ıstıraplı bir durum ama hiçbir şey yapmadan olduğum yerde öylece durmak konusunda kararlıyım, en azından birkaç saat için.
Yavaş yavaş içimdeki endişe yerini bir rahatlamaya ve derin düşüncelere bırakıyor ve ruhumun sesini dinlemeye başlıyorum.
Uzun zamandır benimle konuşmaya can atıyordu ama ben hep onu dinleyemeyecek kadar meşguldüm.
Rüzgar hala sert esiyor, soğuk olduğunun farkındayım ve yarın gidip de yapıştırıcı almam gerekeceğini biliyorum.
Ama hiçbir şey yapmıyorum çünkü bir insanın hayatındaki en önemli şeyi yapıyorum: Kendimi dinliyorum.
Posta kutumdan gazeteyi aldım, içinde gazetecilerin bilmemiz, takip edip duruşumuzu belirlememiz gerektiğini düşündüğü konular haricinde hiçbir şey yok.
Gelen mail''leri okumak için bilgisayarımın başına oturdum. Yeni bir şey yok, sadece daha sonra da ilgilenebileceğim fazla önemi olmayan birkaç konu o kadar.
Biraz ok atayım dedim, ama rüzgar hala o kadar güçlü ki bunu yapabilmek imkansız. İki yılda bir çıkardığım kitaplara gelince, ''Zahir'' adını taşıyan bu seferki kitabımı çoktan bitirdim ama yayınlanmasına daha haftalar var.
İnternette yayınladığım köşe yazılarını çoktan yazdım. İnternet sitemdeki güncelleme yazısını da çoktan bitirip gönderdim. Midemi kontrolden geçirmem gerekiyordu; sonuçta hiçbir anormallik çıkmadı (oysa bütün o boğazımdan bir tüp sarkıtıp mideme inme işlemleri beni ne kadar korkutmuştu, neyse ki o kadar feci değilmiş).
Dişçiye de gittim. Uçakla çıkacağım bir sonraki yolculuk için gereken ve gelmesi biraz zaman alan biletim sonunda bugün postayla elime ulaştı. Yarın yapmam gereken birkaç iş var. Bir kısmını da dün halettim. Ama bugün...
BİR ŞEY YAPMAMAK NEDEN ZOR?
Bugün dikkatimi üzerinde yoğunlaştıracağım hiçbir şey yok.
Bu beni korkutuyor: Bir şeyler yapıyor olmam gerekmiyor muydu? Kendinize iş yaratmak istiyorsanız çok çaba harcamanız gerekmez elbette her zaman geliştirilmesi gereken projeler, değiştirilecek ampuller, süpürülmesi gereken kuru yapraklar, toplanacak kitaplar ya da bilgisayarda düzenlenecek dosyalarınız vardır. Ama ya tamamen boşsanız?
Başıma bir şapka geçirdim, sıcak tutan giysiler ve üzerine bir yağmurluk giydim ve bahçeye çıktım bu şekilde dört beş saat dışarıdaki soğukta kalabilirim. Islak çimenlere oturdum ve kafamdan geçen düşüncelerin bir listesini yapmaya başladım:
A) Ben işe yaramazım. Şu anda herkes meşgul, yoğun bir şekilde çalışıyor.
Cevap: Ben de çok çalışıyorum, hatta bazı günler günde 20 saat. Şans eseri bugün yapacak hiçbir şeyim yok.
B) Hiç arkadaşım yok. Dünyanın en tanınmış yazarlarından biri olarak burada tek başıma oturuyorum ve telefon hiç çalmıyor.
Cevap: Tabii ki arkadaşlarım var. Ama hepsi de Fransa St. Martin''deki bu eski değirmenin yanındaki evimde yalnız kalmaya ihtiyaç duyduğumu biliyor ve buna saygı gösteriyor.
C) Gidip biraz yapıştırıcı almam lazım.
Evet, şimdi hatırladım, dün evdeki yapıştırıcı bitmişti. Neden hemen arabaya atlayıp en yakın kasabaya gitmiyorum? Ve işte bu düşünce beni o anda durdurdu. Neden şu anda olduğu gibi kendi başıma ve hiçbir şey yapmadan durmak bu kadar zor?
EYLEMSİZLİKTE DİRENİYORUM
Kafamdan art arda bir sürü düşünce büyük bir hızla geçmeye başlıyor: Daha meydana bile gelmemiş şeyler için önceden endişeye kapılan arkadaşlar, hayatlarının her dakikasını bana son derece absürd gelen birtakım plan ve projelerle doldurmayı bilen tanıdıklar, anlamsız konuşmalar, önemli bir şey söylenmeden yapılan uzun telefon görüşmeleri...
İşlerinin hakkını vermek için habire iş yaratan ofis patronları, o gün kendilerine önemli bir görev verilmedi diye artık işe yaramadıkları düşüncesine kapılan çalışanlar, çocukları dışarı çıktı diye evde oturup kendine işkence eden anneler, dersler, testler ve sınavları düşünüp kendine işkence eden öğrenciler...
Biten yapıştırıcının yerine yenisini almak üzere kalkıp da kasabaya inmemek için kendimle uzun ve zorlu bir mücadeleye giriyorum.
Son derece ıstıraplı bir durum ama hiçbir şey yapmadan olduğum yerde öylece durmak konusunda kararlıyım, en azından birkaç saat için.
Yavaş yavaş içimdeki endişe yerini bir rahatlamaya ve derin düşüncelere bırakıyor ve ruhumun sesini dinlemeye başlıyorum.
Uzun zamandır benimle konuşmaya can atıyordu ama ben hep onu dinleyemeyecek kadar meşguldüm.
Rüzgar hala sert esiyor, soğuk olduğunun farkındayım ve yarın gidip de yapıştırıcı almam gerekeceğini biliyorum.
Ama hiçbir şey yapmıyorum çünkü bir insanın hayatındaki en önemli şeyi yapıyorum: Kendimi dinliyorum.