- Konbuyu başlatan
- #1
bazen ağlamanın acizlik olduğunu düşünürüm.yenilmektir bir bakıma hayata,yaşananlara.güçlü olmak gerekir diye düşünürüm.bazen de rahatlamaktır ağlamak.içini dökmek...ama sessizce ağlamak yenikliktir bence.bağırıp çağırıp ağlamak rahatlamaktır.çünkü sessizce ağlanınca yine içinde kalır insanın,rahatlayamaz.boğazından biri sıkıyormuşcasına boğazında birşey düğümlenir ki kaç kez yaşadığım bir duygudur o.insan bağıramaz konuşamaz ağlayamaz.ama bunu sonrasında öyle bi bağırıp ağlnırken içler acısı.peki ya ağlamamak? o nasıl birşey deriz ya bazı zamanlar.bence güzel birşey.ama kendini tutupta ağlamamak değil güzel olan.gerçktn güçlü olup ağlamamak güzel bence.tüm yaşananlara,yaralara,kadere,hayata karşı güçlü olmak.zor olsa da bunu başarabiliyorsa insan güçlüdür.tabi güçlü olabildiğin kadar güçlüsündür...