- Konbuyu başlatan
- #1
- Katılım
- 25 Ocak 2017
- Mesajlar
- 848
- Tepkime puanı
- 8
- Puanları
- 18
Bu kitabı iyi ki okuyorum.Christy Brown denen sakat bir adamla aynı yaşamı sürdürdüğüm aklımın ucuna gelmezdi.
Önce resim yaptı,sonra yazdı,sonra müzik dinledi ve bütün evrelerinin sonunda yine karanlığa düştü.Yine masmavi gökyüzünü kapatan kapkara pencereler üzerine kapandı.
Penceler Christy ve bana göre kapkaradır.Çünkü insanları izleriz onun ardından.Pencere dediğimiz de cam değildir.Engeldir o.Diğerleri gibi sıradan olamadığımız için kendi kendimize vurduğumuz hançerlerin toplamıdır.
Benim de Jenny'im oldu Christy.Ve biliyor musun beni terk etmedi.Tıpkı Jenny'nin sana yaptığı gibi gönlümü alarak gülümsedi.Ama bana acıdığının da farkındaydım.
İki bacağımı pencereye salladım Christy.Oturdum pervaza.Benim de aklıma annem gelmedi.Katherine geldi aklıma.Ağladım Christy.Dersime çalışmaya devam ettim bende.
Ben de ışıklandırılmış Bazilikayı görünce ve buz gibi suya girince huzur doldum Christy.Allah'ın varlığını yanımda her hissettiğimde tekrar canlandığımı,hücrelerime kan gittiğini gördüm.
Benim de bir Henry'im oldu Christy.Hukuktu benim için Henry.Onu elde ettiğimden bellidir insanlarla iletişim kurduğumu,o olmazsa başka başarım yokmuş gibi eve kapanıp ağladığımı fark ettim.
Ben de senin gibi sesleri duymamayı öğrendim Christy.Misal ben de annemle babamın kavgalarını duymadım,arkadaşlarımın alaylarına gülerek geçiştirdim.
Ben de insanlara kin duydum Christy.Ama bunu onları sevemediğim için değil;onlara yardım etmek ve onlarla hasbihal için olabilmek için yaptım.
Bir noktadan sonra bende alıştım Christy.Sezdim sende onu.Sende alışıp o Bayan Magrierinin varlığını kabul ettin.Ben de eksikliklerimi ve fazlalıklarımı kabullenip yaşadım Christy.
Christy,arkadaş olalım mı ve vaktin varsa bana biraz resim çizer misin?
Önce resim yaptı,sonra yazdı,sonra müzik dinledi ve bütün evrelerinin sonunda yine karanlığa düştü.Yine masmavi gökyüzünü kapatan kapkara pencereler üzerine kapandı.
Penceler Christy ve bana göre kapkaradır.Çünkü insanları izleriz onun ardından.Pencere dediğimiz de cam değildir.Engeldir o.Diğerleri gibi sıradan olamadığımız için kendi kendimize vurduğumuz hançerlerin toplamıdır.
Benim de Jenny'im oldu Christy.Ve biliyor musun beni terk etmedi.Tıpkı Jenny'nin sana yaptığı gibi gönlümü alarak gülümsedi.Ama bana acıdığının da farkındaydım.
İki bacağımı pencereye salladım Christy.Oturdum pervaza.Benim de aklıma annem gelmedi.Katherine geldi aklıma.Ağladım Christy.Dersime çalışmaya devam ettim bende.
Ben de ışıklandırılmış Bazilikayı görünce ve buz gibi suya girince huzur doldum Christy.Allah'ın varlığını yanımda her hissettiğimde tekrar canlandığımı,hücrelerime kan gittiğini gördüm.
Benim de bir Henry'im oldu Christy.Hukuktu benim için Henry.Onu elde ettiğimden bellidir insanlarla iletişim kurduğumu,o olmazsa başka başarım yokmuş gibi eve kapanıp ağladığımı fark ettim.
Ben de senin gibi sesleri duymamayı öğrendim Christy.Misal ben de annemle babamın kavgalarını duymadım,arkadaşlarımın alaylarına gülerek geçiştirdim.
Ben de insanlara kin duydum Christy.Ama bunu onları sevemediğim için değil;onlara yardım etmek ve onlarla hasbihal için olabilmek için yaptım.
Bir noktadan sonra bende alıştım Christy.Sezdim sende onu.Sende alışıp o Bayan Magrierinin varlığını kabul ettin.Ben de eksikliklerimi ve fazlalıklarımı kabullenip yaşadım Christy.
Christy,arkadaş olalım mı ve vaktin varsa bana biraz resim çizer misin?
Son düzenleme:
