3 Kelime, Bir Hikăye

Yuva

Hangi ağacı gagaladıysa hüsrana uğramıştı, çünkü bir türlü delmeyi becerememişti. Halbuki bir an önce yumurtasını yerleştirecek bir yere ihtiyacı vardı. Ya kendisi beceriksizdi ya da yanlış yerlerde yuva deliği açmaya uğraşıyordu.
Halihazırda delinmiş ve yumurtlamak için uygun boş bir yer de bulamamıştı. Bulduklarının ise hepsinin sahibi vardı ve onlara yaklaştığı vakit kendisine saldırmışlardı.
Umutsuz bir şekilde havada dolanırken gözüne acayip bir şey ilişti. Bir kenarda yerde duruyordu ve yuvarlak biçimdeydi. Etrafında kocaman yaprakları vardı. Meraklandı ve yakından bakmaya karar verdi.
Bu yuvarlak şey, bir bahçenin kenarında ve kocaman yaprakların altında duran bir kabaktı. Bir hayli büyümüştü, çünkü bahçe sahibinin gözünden kaçmıştı. O da bu kabağı kendi haline bırakmıştı.
Kuş yaklaştı...biraz daha yaklaştı. Bir gaga attı, bir daha gagaladı. Gagaladıkça umutlanmaya başladı, çünkü bu acayip şeyi delebiliyordu. Nihayet içine kadar delmeyi başarmıştı. Her ne kadar ağaçlara benzemiyorsa da yumurtasını pekala bunun içine bırakabilirdi.
Mutluydu ve gelecekten umutluydu; nihayet kendine ait bir yuva sahibi olmuştu. Belki bir dahaki sefere ağacın birinde delik açmayı başaracaktı.

Kelimeler: kabak, kuş, ağaç

Yol

Yağmur hafifçe çişeliyor, hava parçalı bulutlu ve şu lanet olası trafik hiç kımıldamıyor. Bir an önce eve varmak için otobanı kullanayım dedim, demez olaydım. Güya otoban, güya hızlı yol. Yağmurlu havada şehir içindeki yollardan hiçbir farkı yok, her tarafta yığılma var. Gitsen gidemiyorsun, çıkmak istesen çıkamıyorsun. İş yorgunluğu yetmiyormuş gibi, al sana mis gibi bir yol yorgunluğu.
Yağmur yağınca ne değişiyor, hălă anlamış değilim. Hava güneşli olunca durum tamamen farklı; aynı yolda, aynı zamanda hiç yığılma olmuyor. Öndeki arabaya odaklanmaktan müzik sesi bile ızdırap gibi geliyor. Camlar yine buharlanmaya başladı; klimayı açmaktan başka bir çare yok, çünkü pencereyi açmaya kalksam, bu sefer içerisi ıslanacak.
Yarım saatlik yol şimdi en azından bir saat sürer. Bu kesin. En iyisi mi bizim hatunu arayayım da meraklanmasın; 10 dakika geciksem, hemen beni arar. O beni aramadan, ben onu arayayım bari.
-"Alo?"
"Benim!"
"Bre herif, nerede kaldın böyle? Yemekler soğuyor!"
" Bırak soğusunlar."
"N´oldu gene?"
"Gözün kör mü, pencereden dışarıya bir baksana!"
"Biraz yağmur yağıyor."
"Evet, şu lanet yağmur yüzünden eve hep geç geliyorum ve 2 haftadır sıcak yemek yiyemiyorum."
"Aman..aman. Hava güzel olunca zamanında geliyorsun sanki. O zaman da eve gelmeden kahveye dalıyorsun."
"Yine başlama hatun. Sen yemekleri şimdiden ısıtmaya başla, çünkü trafik çözülmeye başlıyor galiba."

Kelimeler: Trafik, yağmur, yemek

Dipnot: Buraya eklediğim ve ekleyeceğim diğer hikayeler benim hayal ürünümün mahsülüdür.

Aşkım

Kadın hiddetle "Bre canı çıkmayasıca!" diye koltukta şekerleme yapan kocasına çıkışır. Adam neye uğradığını şaşırmış bir vaziyette gözlerini aralar. Karşısında sinirlenmiş bir vaziyette dikilmiş olan karısını görür ve neye uğradığını anlamamış bir vaziyette "Yine n´oldu aşkım?" diye sorar. Kadın daha da öfkelenir: "Aşkın batsın. Sen burada keyif yaparken benim başıma gelmeyen kalmadı."

- Yine pazara mı gittin aşkım?

- Tabii gittim, çünkü mutfakta yiyecek bir şey kalmamış. Sen sadece tıkınmak ve uyumakla meşgulsün.

- Öyle deme aşkım. Bana söyleseydin, ben hepsini hallederdim.

- Güldürme beni. Hallerdermiş...miş. En son halletmeye çalıştığında ne olduğunu gördük. Hatta sana alışveriş listesi bile vermiştim.

- Aşkım, yolda giderken listeyi düşürmüşüm. Ben de aklımda kalanları almıştım yanılmıyorsam.

- Listede olmayanları ve ne kadar gereksiz şey varsa alıp gelmiştin. Muz almıştın, hem de yeşilinden.

- Satıcı yeşil muzların kabuza iyi geldiğini söylemişti. Hatırlarsın o hafta bağırsaklarım pek iyi çalışmıyordu.

- Peki, gözleri göçmüş ve neredeyse kokmaya başlayan o balıklara ne demeli?

- Aşkım, pazarda gayet iyi gözüküyorlardı. Ben de anlamadım o hale nasıl geldiler.

- Sen anca uyumasını bilirsin zazen. O kokmuş balıkları çöpe atmak zorunda kalmıştık. Senin beceriksizliğin yüzünden o hafta mahallenin kedileri de bayram etmişti. O günden beri hepsi bizim kapıya dadandı. Ne zaman alış verişten dönsem, kapının önüne dikiliyorlar.

- Aşkım, kızma onlara.

- Aşkın batsın. Demin onların yüzünden dengemi kaybedip düştüm zaten. Elimdeki torbalar da yere düştü. Tüm kediler torbalara hücum etti ve hălă onları didikliyorlar.

- Aşkım, ben hallederim.

- Bana yine balık ve muz getireyim deme!


Kelimeler: Balık, pazar, muz

Bel

Yaşlılıktan mı işinden mi yoksa yataktan mı...pek emin değildi. Üzerinde yattığı yatağı alalı 10 seneden fazla olmuştu herhalde. Ortası bir hayli çukurlaşmıştı ve içindeki yaylar da gıcırdayıp duruyordu. Emin olduğu tek şey ise her sabah kalktığında belinin ağrımasıydı. Önceleri pek umursamıyordu ancak son zamanlarda ağrılar çoğalmıştı. Ayrıca uzun senelerden beri yaptığı iş de bel için pek uygun değildi. Bunu nihayet kabul etmek zorunda kalmıştı, çünkü günde 4-5 saat masa başında ekranın karşısında oturmak zorundaydı.


Evet...görünen o ki, elinde iki seçenek vardı. Masa başındaki işini bırakmak ve belini zorlamayan başka bir iş bulmak veya yeni bir yatak almak. Birincisini uygulaması mümkün değildi, çünkü bu mesleğe yıllarını vermişti ve başka bir işte şimdiki aldığı ücreti alacağını hiç zannetmiyordu. Emekliliğine de daha bir hayli vardı.

Yatak magazasının vitrinine bakarken bunları düşünüyordu ve nihayet magazaya girmeye karar verdi. İyi ve kaliteli bir yatak almalıydı, bakarsın şu lanet bel ağrısına bir parça faydası olurdu.

Kelimeler: Bel, yatak, iş

Cennet

Bu dünyadan bıkmış usanmıştı. Yorulmuştu; hem fiziksel hem de zihinsel. Ha bire bir uçturmaca vardı. Gün boyu uçmakla ve yavrularına yem aramakla meşguldü. Onlar sürekli açtı ve bir türlü doymak bilmiyorlardı. Büyüdüklerinde ise arkalarına bakmadan "pııır" dıye uçup gidiyorlardı. Ne teşekkür eden ne de "Afferin, iyi iş çıkardın" diyen vardı.

Her sene aynısı. Bu işi bırakmak istiyordu artık ancak başka bir iş de elinden gelmiyordu. Tüm bildiği, yumurtlamak, uçmak ve yavrularına yem aramak idi. Eeh..ara sıra ötmesini de biliyordu ki sesinin güzel olmadığının da farkındaydı. Ne zaman ötmeye başlasa, etrafını bir sessizlik kaplardı, çünkü tüm hemcinsleri kaçıp gidiyordu.

Acaba öbür dünya dedikleri yer nasıldı?
Orada yumurtlama falan yokmuş, her taraf lezzetli yemlerle dolup taşıyormuş, isteyen istediği kadar güzel sesle ötüyormuş, uçmaya bile gerek yokmuş. Hatta sonsuza dek yumurtlamadan çiftleşmek bile varmış. Böyle diyorlar... Pek inanasım gelmedi ancak kulağa bir hayli hoş geliyor.

"Cik...cik...ciikk!"
Lanet olsun yine başladı benim yavrular.

Kelimeler: cennet, uçmak, ötmek

Can pazarı

Nihayet sonunda ışığı görmüştü ve bu onu daha da cesaretlendirmişti. Daha sıkı bir şekilde önündeki ve etrafındaki kumları kenara iterek tırmanmaya çalışıyordu. Bunu yapan sadece kendisi değildi. Etrafında onun gibi onlarcası aynısını yapıyordu. Ön ayaklarıyla kumları kenara iterken, arka ayakları ile ileriye doğru hareket etmeye çalışıyorlardı.

Toprağın içinde doğmuşlardı adeta. Anneleri bir süre evvel toprağı bir güzelcene kazmış ve içine yumurtladıktan sonra üzerini toprakla yeniden örtmüş ve çekip gitmişti. Günler, haftalar gelip geçmiş ve hepsi başlarına gelecek tehlikelerden habersiz bir şekilde birer birer yumurtadan çıkmaya başlamışlardı.

Küçük ve savunmasızlardı. Hepsinin tek bir hedefi vardı; bir an evvel denize varmak. Deniz çok yakındı ancak onlara çok uzak gözüküyordu. Ayrıca kuşlar ve yengeçler haberi almış gibi onları sahilde bekliyordu. Çok acımasızlardı, gördüklerini yakalayıp kaptıkları gibi götürüyorlardı.

İmkansız gibi gözüksede tüm yavru kaplumbağalar denize bir an evvel varmak için uğraşıyordu. Kendisi de tüm cesaretini toplayarak diğerleriyle beraber harekete geçti.

Yorulmuştu ancak durmaya ve soluklanmaya zamanı yoktu, çünkü kuşlar ve yengeçler amansızca onları kovalıyordu. Az kalmıştı; önündeki son kum tepesini de kazasız belasız aşmayı başarabilirse, denizin kabaran sularına varacaktı.

Nihayet...başarmıştı sonunda. Son bir hamle ile kendini denizin soğuk sularına bıraktı.

Kelimeler: kaplumbağa, yengeç, deniz

Sıkıntı

Onu ne zaman bir sıkıntı bassa veya huzuru bozulsa, kafasını kaldırıp gökyüzüne bakıyordu. Orada bazen uçakları bazen de kuşları görüyordu. Uçsuz bucaksız gökyüzünde hiçbir sınır yokmuşcasına onların süzülüşlerine dalıp gidiyordu.

Gökyüzü bir bakıma ona özgürlüğün ne demek olduğunu anımsatıyordu. Orada ne bir trafik lambası vardı ne de insanın içini karartan o çirkin beton yığınları. Hele hava açıksa, o deniz mavisini seyretmek, daha bir güzeldi.

Ancak hava kapalı ise ve yağmur da yağıyorsa o güzelim görüntüden eser kalmıyordu. O masmavi görüntü kaybolup giderken, yerini gri ve karanlık bir atmosfere bırakıyordu. Karanlık bulutların arasında uçakların uçuşunu seyretmek mümkün değildi. Kuşlar da ortalarda gözükmüyordu. İçi daralıyordu adeta. Bu nedenle yağmurlu havalardan nefret ediyordu.

Bilhassa kuşlara imreniyordu. Kimisi çok hızlı bir şekilde dümdüz uçuyordu, kimisi havada daireler çiziyordu, kimisi ise bir oraya bir buraya seğirtiyordu. Bazıları yalnız takılmayı yeğlerken, bazıları sürü halinde dolanıyordu. Adeta özgürlüğün resmini çiziyorlardı. Onlar gibi uçmak, yükselmek, süzülmek istiyordu bazen. Takıntı haline gelmişti onları izlemek. Onları seyrettikçe, bir nebze olsun rahatlıyordu ve tüm iş yorgunluğunu unutuyordu.

Her gün öğle molasında iş arkadaşları yemekhaneye giderken, kendisi soluğu dışarda alıyordu ve havanın açık olmasını temenni ediyordu. Acaba bugün hangi uçak hangi istikamete gidecekti. Hangi kuşları görecekti...

Kelimeler: gökyüzü, takıntı, mola

@odun senden iyi senaryo yazarı olur.
Her gün oynanan dizi filmlerde senaryo yazarları gelecek haftanın senaryosunu yazmakta zorlanıyorlar.
Sana anahtar kelimeleri vermek yeterli.

Seyahat

Her zaman olduğu gibi iş yerindeydim. Öğle molasına az bir vakit kalmıştı. Masamdaki cep telefonu tiz bir sesle çaldı, yine çaldı ve yine çaldı. O sıra bir hayli meşguldum ancak yine de göz ucuyla kimin aradığına bir bakayım dedim. Arayan kişi çok uzun yıllardan beri tanıdığım ve çok samimi olduğum bir dostumdu.

Telefonu kulağıma dayadım ve henüz "Selam..." demiştim ki zaman kaybetmeden üzüntülü bir ses tonuyla hemen konuya girdi: "İki gün önce çok yakın bir dostumuzu maalesef kaybettik. Cenaze merasimi iki gün sonra. Yetişebilir misin?"

Ne diyeceğimi kestiremedim. "Tamam, kesinlikle orada olacağım" dedim. Telefonu kapattıktan sonra bir süre sessizce oturdum. Arkasından patronu aradım, kendisine durumu kısaca izah ettim. "Sıkıntı yok, istediğin zaman git" dedi. Yanıtı ne olursa olsun, zaten gitmeye kesin kararlıydım.

Moralim de bir hayli bozulmuştu. İşi bırakıp hemen eve döndüm, keyifsizce biraz yemek yedikten sonra seyahat acentasını arayıp bir bilet ayarladım. Uçak ertesi sabah kalkıyordu ve bir aksilik çıkmazsa akşama varmış olurdum. İki hafta sonra geri dönmeye niyetliydim. Ufak bir valize bir iki kıyafet yerleştirdim. Her ne kadar uyumaya çalışsam da geceleyin gözüme hiç uyku girmedi. Eski günler gözümün önünden bir film şeriti gibi gelip geçiyordu.

Nihayet sabah oldu. Havalimanına taksi ile gittim ve oraya vardıktan kısa bir zaman sonra uçak havalandı. Yorgunluktan ve uykusuzluktan olmalı; koltuğa oturur oturmaz uyumuşum. Uyandığımda uçak çoktan inişe geçmişti.

Oraya vardığımda tüm ahali çoktan meydanda toplanmıştı. Önüme gelenlerle merhabalaştım. Kimsenin keyfi yerinde değildi, çünkü kaybettiğimiz arkadaş, etrafında sevilen ve sayılan birisiydi. Henüz ömrünün yarısında olmasına rağmen amansız bir hastalığa yakalanmış ve pek fazla uzun sürmeden bu fani dünyadan ayrılmıştı.

Herkes hocanın gelmesini bekliyordu ve o da çok geçmeden geldi. Ahali, hocanın arkasında yerini almak için harekete geçti. Hoca, kısaca merasim hakkında bilgi verdikten sonra üç kere "Merhumu nasıl bilirdiniz?" diye seslendi. Çoğunluk her keresinde "İyi bilirdik!" demesine rağmen, her cenaze merasiminde olduğu gibi ben yine sessiz kalmayı yeğledim. Çünkü bu tür soruları saçma buluyordum ve merhuma yapılan bir saygısızlık olarak görüyordum.

Namaz ritüelinden sonra tabuta yakın olanlar tabutun dört tarafından tutarak mezarın bulunduğu yere doğru yola çıkıldı. Ahali, onları arkadan takip ediyordu. Bu esnada tabutu taşıyanlar sürekli değişiyordu. Benim de bir ara tabutun bir kenarından tutma ve onu taşıma imkanım oldu.

Fazla sürmeden mezarlığa varıldığında, tabut yeni açılmış olan mezarın içerisine dikkatlice yerleştirildi. Daha sonra kimileri mezara kürekle toprak atarken kimileri bir avuç toprak atmakla yetindi. Mezar tamamen toprakla örtüldükren sonra hoca burada yine dualar okudu.

Merasim bitmişti. Ahali, baş sağlığı dileklerinde bulunduktan sonra yavaş yavaş dağılmaya başladı.

Kelimeler: arkadaş, merasim, cenaze

Ana evi

İş yerinde masamın üzerindeki telefon çınlamaya başladı, kafamı telefona doğru çevirdim, arayan kişinin numarası gözüme ilişti. Bu numarayı tanıyordum; eşime aitti. İçimden "Hayırdır!" dedim ve ahizeyi kulağıma dayadım. "Buyur canım, neden aradın?" diye sordum. Benim hatun hemen konuya girdi ve dedi ki: "Bizim oğlan evde kişisel test yaptı ve sonucu positif çıktı. Şimdi kendisiyle PCR testi yaptırmaya gidiyorum."

Benim keyfim kaçmıştı, çünkü büyük ihtimalle oradan da olumlu bir yanıt gelmeyecekti. Dedim ki: "O zaman bana da bulaşmadan ben anama gidiyorum. Bana 1 hafta on gün yetecek kıyafeti bavula koy. Ben işten sonra bavulu alıp onun yanına gideyim." Bu önerim onun da aklına yattı. "Tamam" dedi, "Sen işten gelinceye kadar bavulunu hazırlarım."

Annemin evi bize 30 km civarında bir uzaklıkta. Arabayla oraya varması yarım saat filan sürüyor. Oraya vardım ve zili çaldım. Annem beni elimde bavulla görünce şaşırmıştı. "Merhaba anne, bir haftalığına misafir kabul edersin herhalde" diye gülümseyerek onun yanıtını beklemeden içeriye daldım. Annem hălă şaşkın şaşkın bana doğru bakıyordu.

Ona durumu anlattım. "Sağlık olsun, oğlum" dedi. "İstediğin kadar kalabilirsin." Bu arada telefonu eline almıştı ve kimi aradığını tahmin etmem zor değildi. Torununu arıyordu, onu çok severdi. Ne de olsa, tek oğlan olan torunu oydu.

Böylece anamın evine yerleştim. Bir iki gün sonra canım sıkılmaya başladı, çünkü internet yoktu. Halbuki ben annemi hep düzenli bir şekilde ziyaret ederdim fakat akşamları tekrar eve dönerdim. Bu nedenle böyle bir şey başıma hiç gelmemişti. Bol bol kitapları vardı ancak çoğunlukla din ve inanç içerikli olduklarından onları okumaya pek niyetim yoktu. Çarşıya çıktım ve oradan kafama uyan birkaç tane kitap aldım.

Annem onun yanına yerleşmeme bir hayli sevinmişti ve her gün en çok sevdiğim yemekleri pişiriyordu. Bu arada bana dini mesajlar vermeden de duramıyordu. Sabah akşam Kur´an okurdu ki ha bire benim de okumamı isterdi. Bu nedenle kendi kitaplarını okumak yerine çarşıdan yeni kitaplar almama biraz hayıflanmıştı. "Oğlum, öbür dünya için de bir şeyler yapmak gerek" derdi hep. "Anne, ben de onu yapıyorum zaten. Hiç kimseye zarar verdiğimi gördün mi hiç?" diye ona takılırdım. Bunu söyleyince, bana hem kızar hem de gülerdi.

Bir hafta sonra bizim oğlanın yeniden yaptırdığı test negatif çıkınca, bana evin yolu göründü. Pılımı pırtımı toplayıp anamın evinde ayrıldım. Kapıda 60 yaşına merdiven dayamış olan beni tembihlemeyi unutmadı tabii. "Oğlum, bu dünyadakiler geçici. Önemli olan, öbür dünya için ne yaptıklarımız."

Kelimeler: anne, aile, kitap