Küçük bir çocukken dünyada sadece kendimin olduğunu, diğer insanların bana rol yaptığını, bu etkileşime verdiğim tepkiler ile cennet ya da cehenneme gideceğime inanırdım. Aradan yıllar geçti. Bahsettiğim bu fikir ile "Truman Show" adlı filmde yeniden karşılaştım. Hatta "ben bu fikri biliyordum" diye hayıflanmadım değil.
Sözü nereye getireceğim:
Aynen, yaşantımızın aslında bir rüya olup olmadığını bilemediğimiz gibi (mesela az sonra uyancağım ve diyelim ki 14 yaşıma döneceğim, annem hadi okula diye dürtecek) aslında herşeyin bir "oyun" olup olamayacağını da bilemeyiz. Dikkat edin, "bu bir oyun mu acaba?" diye sormuyorum. Bir oyun olup olmadığını sezebiliriz belki ama kanıtlayamayız diyorum. Truman Show filminde yapımcılar eğer daha becerikli olsalardı Jim Carrey'in oynadığı karakter asla "oyun"u farkedemezdi.
Sözü nereye getireceğim:
Aynen, yaşantımızın aslında bir rüya olup olmadığını bilemediğimiz gibi (mesela az sonra uyancağım ve diyelim ki 14 yaşıma döneceğim, annem hadi okula diye dürtecek) aslında herşeyin bir "oyun" olup olamayacağını da bilemeyiz. Dikkat edin, "bu bir oyun mu acaba?" diye sormuyorum. Bir oyun olup olmadığını sezebiliriz belki ama kanıtlayamayız diyorum. Truman Show filminde yapımcılar eğer daha becerikli olsalardı Jim Carrey'in oynadığı karakter asla "oyun"u farkedemezdi.
