Gökyüzü

Yürüyorum her gün aynı yollarda. Gökyüzüne bakıyorum yavaşça attığım adımlarda. Muhteşem ve büyüleyici bir görüntüsü var gözüme yansıyanlarda. Ve devam ediyorum yoluma. Yürüyorum, yürüyorum ve yürüyorum. Taki yerleşim yerine yaklaştıkça binalar sıklaştıkça bir kez daha gök yüzüne bakmak istiyorum. Ve içten içe boğulduğumu hissediyorum aşağıya doğru inen yolda. Yaşadığım yerde yoğun bir varoş görüntüsü hakim. Ve evime giderken izlediğim güzergahtan gökyüzüne bakınca içim kararıyor ve yüreğimdeki sanki bir öfke fabrikası gibi, bana bir boğulma hissi hissettiriyor. Bir haykırma ya da kendimi duvarlara vurmak istiyorum. Çevremdekiler sanki gülüyorlar yakınlarımı öldürmüşcesine. Ve düşünüyorum neden halen burada yaşıyorum. Neden yüksek bir dağın eteklerinde bir yerde yaşamıyorum? Ve ya neden bir deniz kenarında alabildiğince düz denize bakacağım bir yerde değilim? Kışın soğuğunda buz gibi sulara dalmak istiyorum. Ve bunlara benzer milyonlarca şeyi hissediyorum bu insanlar ve beton kulelerin arasında.

Acaba kendi kendimi mi bitiriyorum? Yoksa gerçekten zincirimi kırmış bir durumda mıyım?

Asıl niyetiniz içinde bulunduğunuz yerleşkeye ve çevreye bakan gözlerin algılarıyla oynamak sanki...Hissettiğim duygu melankoliden uzak ama trajik bir yer tasvirine yakın,betimlemeniz gököyüzünü kurtarıcı,yeryüzünü savaşçı yapıyor ancak asıl savaşan gökyüzü bence.Her açıdan kaldırılan kafalar aynı maviliği görürken,mavilik sonrası görüntüler öncesi kadar leziz olamayabiliyor.Aynı heyecanı toprakta yaşatmaksa insan olmanın mesaisi diye düşünüyorum.Olmak istediğim yeri hayal ederken kapıldığım ruh halidir bu,kafam yukarıda yürür,ayaklarımın bağlı olduğu çevreyi olmasını istediğim mekana dönüştürürüm,sonra mı? Gözlerimi gökyüzünden koparıp aslında maviden sonranın hep bir umut olduğunu düşünür ve ondan güç alırım,aslında gökyüzü güç aşılar;renk,ışık,algı değil...
Etrafınızda gördüğünüzü sandığınız oluşumları siz yaratıyorsunuz,var olanla var olmak farklıdır.Var olan yaratılır,var olmak ise size bağlıdır,istediğiniz kadar uzatırsınız,yaşatırsınız istediğiniz nefesleri etrafınızda.Görüntü gerçek değildir,gerçek nerdedir?Algılarda.'Varlık algıdır'Berkeley

Evet, haklı olabilirsiniz. Ne zaman kendimi düşünsem aklıma aradığım kimseler geliyor. Fakat bir kaç doğru-yanlış elemesi yapınca "neden onlara ihtiyacım olsun?" ve "neden bunca yıldır biriktirdiğim nefreti ve kini onlarla paylaşayım?" diyerek, kendimi kimi zaman 1., kimi zaman 2. plana atıyorum. Fakat uğraşmak zarar vermek ve zarar görmek benim doğamda yok. Risk almaktan hoşlanıyorum. Fakat bedenim ya da duygularımla değil. Mal ve mülke önem vermiyorum. Kimi zaman Pasifik sahillerinde, kimi zaman Sibirya'da, Baykal Gölünde balık tutmak geliyor. O dondurucu soğuklarda yaşamak... Beni götürüyor kendimden. Bulutlarda "umut"dan çok huzur buluyorum. Ölmek ve sevmek daima 2. planda kalıyor hayatımda. Kendi kimliğimi yaratmak istiyorum. Ve bu kimlikle sonsuza dek yaşamak istiyorum...
"Görünenler yalnızca birer yanılsama" bu doğru fakat bunları anlatmak da bir o kadar saçma geliyor. Daha doğrusu Absürdizmde kendimi buluyorum. Neden bunca düzensizliği düzen içine sokmaya çalışıyoruz. Ve daha sonra herşeyin bir düzeni olduğundan bahsediyoruz. Hayatımda "farkındalık" ön plana çıkıyor. Vs. Vs.

seninki gündüzlük gecelik
benimki tersi düzü
sende benim gibi
ikiyüzlüsün gökyüzü

Ahhhhh.... USENENADAM...

Dilim olsa da konuşsam karşıdaki dağlarla,
Doğrusu olsa da yaşasam yalnızlığımda,
Bir avuç kumdu sana ve bana talim olan yaşantımızda,
Kimi arıyorsun? söyle.
Kız gibi ağlıyor öfkesinden deliye döndüğünde,
Attığı çığlıklarla beliriyor kara bulutlar gökyüzünde.
Ve halen adımızı bilmediğimizden yakınıyoruz;
Sustuğumuz tek konu olan; yalnızlık dolu yüreğimizde...

ah

Dostum, bu şiiri haketmişsin,
kabul buyurursan al senin olsun..
(hemen karşımdaki dağın
yeşil saçlarını, incecikten bir yağmur altında tararken yazıyorum..
oh canıma deysin.)

kuşlaar.. kuşlar
istemez miyim istemez miyim
topuklarımdan sıyırıp gölgemi
uçayım sizler gibi de
düz olsun şu yokuşlar..

kuşlaarr.. kuşlar..
tükürüp de şu şehrin
tangır tungur mekanlarına
betonlarına sosyal imkanlarına..
pırrrrrrr.. süzülüvereyim
denizlere dağlara ovalara..
istemez miyim..

dağ başına koyamadım başım
gökyüzünde doyamadı bakışım
ah bulamadım yolunu çıkışın
kestirmeden..
küstürmeden..
kuşlaaarrrrr.. kuşlar..
benim için de uçuşun..
benim içimde uçuşun..

ah...

(sevgi saygı..)

Size severek dinlediğim bir şarkı ile karşılık vermek istiyorum;

Ezginin Günlüğü - 1980

Sigaramın dumanına sarsam saklasam seni
Sigaramın dumanına sarsam saklasam seni
Gitme gitme gittiğin yollardan dönülmez geri
Gitme gitme el olursun sevdiğim incitir beni

yokluğun ah yol yol olsa uzasa unutmam seni
yokluğun ah yol yol olsa uzasa unutmam seni
Gitme gitme gittiğin yollardan dönülmez geri
Gitme gitme el olursun sevdiğim incitir beni

Akşam vakti sardı yine hüzünler
Kalbim yangın yeri, gel kurtar beni senden
Akşam vakti dolaştım sokaklarda
Yırtık bir afiş, seni gördüm duvarda

Sigaramın dumanına sarsam saklasam seni
yokluğun ah yol yol olsa uzasa unutmam seni
Gitme gitme gittiğin yollardan dönülmez geri
Gitme gitme el olursun sevdiğim incitir beni

Lâ mekan'dan içre
yerli yerin bilen, mülkte

hem Sema'da seyran eden
hem seferi bir mücahit,

Sultan'dır, Umut' dur O, bana her daim mavi gelen.

****

O MAVİLİK DERDİ

Beni uykudan uyandırır uyandırmaz
Dünyanın bütün huyları yüzünde
Ben bunlardan birini seviyorum en çok
Sana bir nar kesip uzatıyor ya doğa
Tutsam tanelerini
Sevincin gözyaşları derdim buna.

Bir süre bakışıyoruz karşılıklı
Ben uykudan uyanır uyanmaz
Benimle şiir gibidir bu
Tam karşımda ama yazılmamış
Durmadan bileniyor aklımda.

Seni unutarak baktığımda bile
Dünyanın her yerlerinden geçiyorsun
Yayılıyorsun kalabalıklara
Yalnız yayılmak mı
Aşkın en büyüğü, en dayanılmazı demeli buna.

Özlenirsin, alabildiğine varsın da
Daha da var oluyorsun gün günden
Olgun bir meyve gibi güleceksin zamanla
Bir kadında değilsin, bir kişide değilsin
Bir kuş olsa mavilik derdi buna.

Edip CANSEVER

Euhemeros' Alıntı:

Neden yüksek bir dağın eteklerinde bir yerde yaşamıyorum?
Ve ya neden bir deniz kenarında alabildiğince düz denize bakacağım bir yerde değilim?
Kışın soğuğunda buz gibi sulara dalmak istiyorum. Ve bunlara benzer milyonlarca şeyi hissediyorum..

bu insanlar ve beton kulelerin arasında.!

Genişletmek için tıkla ...

"Ve buna benzer milyonlarca şeyi hissediyorum.."

Bugünler için artık ve bunda sonrası kuşak için bu yazılanlar manifesto gibi!

Gerçek bir up!