Hayatın yaşamaya değip değmeyeceği kafamı en çok karıştıran sorulardan. Depresyon dememin sebebi de bu kafa karışıklığının yarattığı sancılı döneme en çok uyan tanımın depresyon olduğunu düşünmemden kaynaklı.
Öyle olmasını umuyorum.
Zaman gösterecek, çok teşekkür ederimBu yazılar burda duracak. istersen bir gün gelip bildirim yapabilirsin. yaşayalım ve görelim
ve ben şimdiden;
Yeni dünyaya Hoşgeldin!
diyorum
Kesinlikle katılıyorum. Bu dünyaya fırlatıldık. Doğarken olduğu gibi ölürken de bunu biz seçemiyoruz ve bunları kavrayabilecek şekilde evrimleşmiş bir bilincimiz olması işleri daha da zorlaştırıyor. Bu gerçeklerin farkında olmamıza rağmen bir şekilde hayatta kalmaya çalışıyoruz, bizim de mücadelemiz bu.
Ben bu konuda determinizmin hakim olduğu bir evrende özgür iradenin var olamayacağını düşünüyorum. Herşeyin bir yanılsama olma olasılığı da var, ve bu kaostaki tek yadsınamaz gerçek ölüm. Bu yüzden bu tek gerçek olarak gördüğüm ölümden ayrı bir yaşam bana pek mantıklı gelmiyor.
Fırlatılmışlık hissi aslında evrendeki yalnızlığımızla da alakalı. Ve tabiki insanın dünya ile uyum sağlayamaması ile de.
Evrende yalnız değilsin, senin gibi milyarlarca insan var. İnsan dünyaya uyum sağlamıştır, hatta dünyanın kendisine uymasını da sağlamıştır. Dolayısıyla insan ne yalnızdır, ne de fırlatılmıştır aksine vardır ve bunun farkındadır.
Dediğiniz gibi yok olma fikrini rafa kaldırıp, ölümden sonrasına anlam yüklediler. Ve bunu hep var olmak, ölümsüz olmak için yaptılar çünkü ölümden korktular. Ölümden korkmaları da bilincin sayesinde oldu. Çünkü bunu kavrayabilme yetenekleri diğer canlılara kıyasla çok daha fazla gelişti.
Muhtesem Bir yorum.inan bana simdiye kadar okudugum en guclu ve anlamli.yorumdu.ve birsey.farkettim.
