Paranoid Bozukluk

Paranoid kişilik bozukluğunun (PKB), sürekli olarak bir kuşkuculuk hali ve karşısındaki insanların davranışlarının, amaçlarının kötü niyetli olduğuna duyulan inançla belirgindir. Bu bozukluk ergenlik veya erken erişkinlik dönemlerinde başlar. Paranoid bireyler çoğunlukla, şüphecilikleri ve suçlamalarına artık dayanamayan aile üyeleri ve iş arkadaşları tarafından tedaviye yönlendirilirler. Ancak paranoid bireyler tedaviye gelseler bile, psikiyatrik açıdan bir sorunları olmadığı yönündeki inançları genelde değişmemiştir. PKB bulunan bireyler, kendilik imgelerine ilişkin iki kutupluluk yaşarlar. Davranışları grandiyöz ve kibirli olsa bile, aslında, duyguları yetersiz ve küçük gördüğü kendilikle, her şeye yeten, her zaman haklı olan kendilik arasında gidip gelmektedir. Dıştan bakıldığında, paranoid bireyler, kibirli, talepkar, başkalarına güvenmeyen, ahlakçı ve diğer insanlara karşı aşırı tetikte kişilerdir. İç dünyalarında ise utangaç, korkmuş, kendisine güvenemeyen, kolayca aldanabilen, başkalarını düşünmeyen, gerçek olayların tamamının anlamını kavrayamayan kişilerdir. PKB'nun iki anahtar savunma mekanizması yansıtma ve yansıtmalı özdeşimdir. Yansıtma, içsel bir tehdidi dıştaki tehdit ile değiştirmektedir. Yansıtmalı özdeşim ise bir adım ileriye giderek, tehditleri dışlaştırmanın yanı sıra, çevredeki insanları kontrol ederek patolojik bir biçimde paranoid kişiye bağlamaktadır. Paranoid bireylerle sürdürülen psikoterapinin esas hedefi, bireylerin, sorunlarının kaynaklarının dışarıdan gelmekte olduğu algısının, içeriden kaynaklandığı gerçeğine dönüştürülmesi olmalıdır. Ancak bu dönüşüm acele edilmeden ve her bireye özgü değişik bir zaman çizelgesi içerisinde gerçekleştirilmelidir. PKB'da içgörünün nadiren kazanılması nedeniyle uzun dönem tedavi başarısı yetersizdir.