- Konbuyu başlatan
- #1
yılın bu dönemlerinde çoğu insanda oluşmaya başlayan bir duygudan bahsetmek istiyorum bu gece. mükemmeliyetçilik. biz insanlar öyle ki her durumda mükemmel olmamız gerektiğini düşünmeden edemiyoruz. sanki herkes çok iyi çok güzel çok zekiymiş gibi ki bu ölçütleri kim belirliyor orası büyük muallak, kendimizi gereksiz bir konuma sokmaya zorluyoruz. bunları söylüyorum diye engelleyebildiğimi sanmayın. bende bu konudan nasibini almışlardanım. ama demek istediğim, sizce de bu çok yanlış bir algı değil mi ? kendimizi kalıplara sokmaya çalışmamız, bu uğurda kendimizi kaybetmemiz. evet söz ettiğim tamda bu. yaptığımız bu aptalca hamleler ve beraberinde gelen kusursuz kusurlarla aslında biz en çok kendimizi kaybediyoruz. herkesten her şeyden çok bir birey olduğumuzu hatta ve hatta bir canlı olduğumuzu unutup bir robot misali duygusuz ve hissiz mükemmel bir kusurluya dönüşmeye çalışıyoruz. bu yaptığımız şeyden sonra mutlu olmayı ve sevgi dolu bir hayat beklememiz de cabası. insan nasıl kusurlarını yok etmeye çalışıyorsa, o kadarda kusurlarına kusur ekliyor.
evet gece kuşları, uzun bir aradan sonra yeniden soruyorum sizlere, sizin ne gibi kusursuz kusurlarınız var ?
siz ne kadar mutlusunuz ?
düşünceli ve kusurlarıyla mutlu bir prenses.
evet gece kuşları, uzun bir aradan sonra yeniden soruyorum sizlere, sizin ne gibi kusursuz kusurlarınız var ?
siz ne kadar mutlusunuz ?
düşünceli ve kusurlarıyla mutlu bir prenses.