Jan Ender Can

EL DİE COVER

ah!
her gün akrep sürüyorsun saçlarına
oysa herkes bir gülü hak ettiğini düşünür
böylece deliliğin başka delilere vardı
aşk değişti
ölüm moru gecelere çıkıyorsun tek başına
rujun iblis
öptüğün kıyamet
kalbin yüzünden yüzün yüz değiştiriyor
kendimi öldürmeden seni tanıyamaz oldum
bu dileğinle
akıl karanlıkta ışıkları açmadan oturur
gerçek körlerin görebileceğinden daha da karanlıkta
elbette
kaybolanlar
kaybedenlerden daha trajiktir
çünkü kaybolanlar
yazısız olmalarına rağmen
kaybedenlerden daha da epik
bırak beni
bir eşkıyanın silahını suya bıraktığı gibi
suya bırak beni
yedi kere yasemin kokan ellerinle sus!
büyük bir utancın sahibi olmayan kişi
asla aziz olamaz
artık esrara tapan sözlerle konuşuyorsun konuşunca
sana verdiğim sırlardan bir bıçak yap
saplansın yazgıma son tebessümün
nefret edilecek bir ur gibi açılacağım kötülüklere
hakkımda mosmor söylentiler çıkacak
yıkılış! hasar! şimdi!
aşkınla adını cehennemde anmamak hiçbir zaman!
kendimi öldürmeden seni tanıyamaz oldum
Jan Ender Can


Veda Notu

sen kalkıp onlara gittikçe
kendine hiç gelmeyeceksin
sen kendine gelmedikçe de
ben seni hiçbir zaman bulamayacağım

ve ben
olmayan oğluma bıraktığın çölde
delirmiş dilsizlerin dilini öğreneceğim
merak etme,olanlara kimse ağlamayacak
bu hikaye aşktan anlamaz

belki saati sormak için bile çıkmayacaksın karşıma
veya yalnış bir adresi
çünkü sevgiyi belirten bütün soruları
çoktan cevaplamıştım

ben Çin kadar kalabalıktım
Mars'ın yüzeyi gibi itinayla yalnız
bana sevişerek dokunamazdın
hüznü kullanacaktın
yapmadın

şimdi eminim,içindeki korkunun annesi sensin
ben babası değilim,dönmeyeceksin

Jan Ender Can

Elveda

beni Allah'ın konuşmazlığına kapadılar
çocuktum
çıldırdım

babamı bir şirket aldı, annemi nevroz
kardeşimi ise ordu
tek başıma kaldım, alıp götürdüler
beni kapitalizmin kıçına kapadılar
asgari ücretli kimsesizlik çarpı çaresizlik
hiç de eşit değildi aşk bölü ölümle
gece vardiyalarında baş aşağı çarmıha gerildim

şimdi
çıldırmış şairlerden sana doğru koşarken
orospuluğun erkekleri bilir mi?
senin aşktan anladığın
benim yağmurdan anladığım
sen ıslanırken
ben yandım

beni yazmadığım
bir intihar mektubunun içine kapadılar
orda kırık dökük adamlarla şarap içtim
yırtık yüzlü çocuklarla tiner çektim
ve peri kalpli fahişelerle yattım, yatınca

beni kalbimin dışına kapadılar
ben sevginin kim olduğunu biliyordum
o artık benim kim olduğumu bilmiyor
küçüktüm
üşüdüm

beni güzel olan her şeyin dışına kapadılar

çocuktum
küstüm
gidiyorum

jan ender can

AĞLAMA MELEĞİ

kaya sansarlarını saklayan ormanlar ağlıyordu
dolmuşlar,unutulmuşlar ve çarşamba günleri ağlıyordu
baktığım her şeyi öldürüp öldürüp bırakmıyordu ağlamak

kalbim!
bana günahlarımı hatırlat!
ben onun gözyaşı olabilmek için
sana ne yaptım

içimde vahiyler ağlıyordu
içimde sevdiğim kadının içi ağlıyordu
ben ağlıyordum

garipti gidişi
tarihin çizdiği bütün haritaları yalanlar gibi
tarihin olmadığı bir yere gitti
kim oraya doğru bakıp bir soru sorsa
gidip de geri dönmemekten kendini geri alamaz

ben onun arkasından giden değildim
suçluydum
bir daha tekrar edilmeyecek olandım
o an gelip geçmişti
o yüzden cehennemin cehennemindeyim

hiçbir tren yolculuğu dindirmeyecek
yüzümdeki yaralı hayvanın sesini
seninle hiçbir yere varamadığımızda fark ettim
dünyayı unutmak için yanlış aşkı seçmişim

duy! Bayan Q.
şimdi intihar etmek çocuk işi
çekip gitmek cesaret
unutmaksa karavana

kalbim pavyona satılmış bir kadın gibi
anneliğine geri dönüşsüz

kalbim jet ceset
kalbim artık beni unut
kalbim artık boğul!

şimdi hayat
Tanrının sessizliği kadar kimsesiz
şehrin kafasına sıkılması gereken bir mermi kadar imkansız

orada dünyada
dünyanın tüm cumhuriyetleri kan içinde kalsın
kara karanfillere yaltaklanan akşamlarda aynaya baktım
yüzümdeki aynanın yalnızlığını okuyamadım

burada yalnızlık beni delilikle terbiye etti
gideceğini bilmektense uyumak istiyorum
sen gitmeden uyandığımda da kendimi ölü bulmak

yağmurda
tüm geçmişimi unuturcasına sana sarıldım
sende kırmızı bir gülün içindeki elini yüzüme sil
nasılsın?
diye soracak olursan
ağlıyorum
nasıl ağlıyorsun?
diye soracak olursan
bir kadeh rakıya bir damla kan damlar gibi

mutsuzum
mutsuzluğun ansiklopedisi oldum bu pezevenk şehirde
her günüm A'dan Z'ye kan!

çünkü nahif çocuklar yağmurda yanarak büyür
şehirlerin tersine

Jan Ender Can