- Konbuyu başlatan
- #1
- Katılım
- 28 Mar 2019
- Mesajlar
- 1,322
- Tepkime puanı
- 266
- Puanları
- 83
Soğuk bir bölgede dünyaya geldim ve gozlerimi açtığımda hayata yenik başladım hayatımın bu kadar zorlu ve çetin geçeceğini bilemezdim
Ben dünyaya gelir gelmez en mutsuz anim olduğunu büyüyünce anladım babam işten çıkıp hastaneye benim doğumuma yetişmek için arabasıyla hızlı gelince trafik kazası yaşamış ve oracıkta can vermis
Daha doğar doğmaz yetim kaldım sonraları zaman geçip ilerliyor ve ilkokul çağına geliyorum ama ayağım da yırtık ayakkabı ile okula gidiyorum
Garip anam ne yapsın ev geçimi için ordukleriyle birde babadan kalan maaş ile geçimini sağlıyor evin tek çocuğuyum babasiz büyümek ne demek olduğunu iyi biliyorum
Birde buna kardeşsizlik eklenince dertler dahada buyuyor elbet bazen ozenirim bir babam olsaydı der dertlenirim zorluk böyle değil ki kar yagmasin diye dua ederim o zaman yırtık ayakkabım beni çok üşütür
Kar yagdiginda coraplarim ıslanır ve ıslak Ayakkabı ile günü bitiririm zorluklar dünyada biter mi hiç garip anam hastaymista bana soylemez belli etmezmis
Megersem anam üzüntüden ve zorluktan kanser olmusta bana söylemezmis okulda güzelliklerden iyiliklerden bahsederler ama hayat öyle değil ki yaşarken ancak farklı olduğunu anlayabiliyorsun
Biz köyde yaşıyoruz okula gitmek için her gün erkenden yola koyulur 5 km yolu yürürüm ufak yaşta bunca yük adil değil belki ama hayat işte anam ne yapsin tek varı yogu ben olmuşum benim için cabalayip duruyormus
Köy evimizin güzel bir bahçesi var ve bu bahçede tavuklarimiz var birde inegimiz birde odi adında kopegimiz var okuldan sonra odiyle vakit geçirirdim
Ders çalışmak mı en zor olani mum ışığında geceleri çalıştığımi hatırlarım kısıtlı paramizdan dolayı kışın evimiz soğuk olurdu
Bu yüzden kar yagmasin isterdim herkes sıcak evindeyken biz usurduk herkes karda oyun oynarken ben coraplarimi kurutmak için eve giderdim
Farkliydim bu farklılık hayatıma yansıyordu zayıftim yeteri besin alamıyordum sarışın esmer tenli kahverengi gozluydum bazen gözlerim uzağı gormezdi ama anam üzülmesin diye söylemezdim
Herkes birşeyler okulda alırken ben bakardım izlerdim herkes okula anasıyla babasıyla gelirken ben yürüyerek tek başıma gelirdim insan ozlemez mi elbette özler ama hayat her insana eşit davranmıyor
Bazen sevinçler başkalarının üzüntüleri oluyor insanlar kara sevinirken aslında biz üzülüyorduk okulda sicaktayken anam soğukta gözlerini yorarcasina çalışıyordu aklım hep onda olurdu bazen derste dalardim giderdim uzaklara
Anamin hiçbir zaman isyan ettiğini görmedim gururlu ve onurlu bir kadındı ve caliskandi ne yapsın benim için cabaliyordu
Bazen odiyle uzaklara gider ağlardım bu durumda anami görmek beni cok üzüyordu kadermi alın yazısı mi bilemiyorum ama bildiğim birşey var hayat sanıldığı kadar kolay değildi
Öğretmen bazen birşeyler ister anama gidip söyleyemezdim fazla paramız yok diye öğretmende istediğini almadigim için kulağımı her seferinde cekerdi ama olsun anam için değerdi
Hayat ilerlemeye başladıkça bende büyüyor ve ozentilerim artıyordu bazen büyümek ve büyük olmak istiyordum belki o zaman sorunların bitebilecegini düşünüyordum ama hayat öyle degil büyüdükçe daha farklı sorunlar ile karsilasiyorsun
Bir gün eve geldim artık o sinirle anama kızdım neden biz de diğerleri gibi değiliz dedim ve neden bizim paramız yok diye bağırdım sonra baktım ki anamın gözünden yaşlar geldi
Hatamin farkına geçte olsa varmıştım ve o günden sonra anamı tek uzdugum an oldu bir daha uzmedim
Hatırlıyorum anam şunu demişti oğlum bende istemezmiydim sen daha iyisine sahip ol diye ama imkanımız böyle dedi
Bazen hatalarimizdan dersler çıkarabiliyoruz o günden sonra anladım ki aslında olmak istediğin gibi değil olduğun gibi hayati yaşamak olduğu oldu
Zaman ve yıllar insanı çabuk eğitiyor önemli olan bunu bizim ne kadar istediğimiz
Sonraki süreçlerde .....
Hikayenin devamini daha sonra yazicam
Böyle
Son düzenleme: