Hayat dediğimiz yer Cehennem dedikleri yerse?

Baş ağrısı, umutsuzluk, ve yüzlerce sigaranın yanıp sönmesi
amacım havalı cümleler değil , mizahcım böyle

binlerce insanın mutlıuolması
"bir kişinin mutsuz olması"
ki bu hiç kimsenin argoyla s*****değil

ve ya şöyle düşünecek olursak
binlerce insanın mutsuz olması
fakat bir kaç kişinin mutlu olması

evet burda'da kimsenin s**
değil ki günümüzde bunu yaşıyoruz

"siyasetik bir çerçevede"
herneyse silivri soğuk olduğu için bu kış gününde kendime eziyet ettirme isteğinde değilim.

Bir çok şey düşündüm dostlarım., bir çok şey! inanın hiç bir şeyin bir faydası yok
bu korkunç sistemde bir çoğumuz bir piyondan ibarettiz. bir ikon hiç bir zaman olamayacağız.

insanların sinemaya gidip film izlemelerinde' yatan ilginç bilinçaltı zevklerin'den bahsedicem
birazcık espri birazcıkta real bir konu üzerinde:, hepimiz mecburi bir şekilde izliyoruz , izlemekteyiz
aptallıkları,fütursuzca şaklabanların yarışını, koltuğunu devretmekten korkan, sahtekarları
ve dışarda sıradanlıktan hiç sıkılmayan insanları, tükendim.

Zaten insan tükenince yazmaya başlar:,
eğer birazcıkta olsa umudu varsa konuşur,

"yazarların yazar olmasının en büyük sebebi kendimce bu
yazarlık ruhunu veren yücelik "Tükenmek"

ben tanımadığınız bir bireyim
şuanda nefes alıyorum, ve tüm başarısızlıklarıma rağmen evet hayattayım
benimde haklarım,prensiplerim,hobilerim,arzularım, ve yapmak istediklerim var.

Ve benden milyarlarcası var.
bunlar sizlersiniz, başkaları, dahada başkaları, bizlerden yaşça büyük insanların bir sözü vardır hep
nerde o eski insanlar, onun atası,babası'da onu söylerdi, onun atasının atası'da bunu söylerdi,

eski insanlar diye bir şey yok, insanlar her zaman vurdum duymaz, ve sadistti, namkör, aşağıllık, ve herşeye alışabilen tek yarattık, Dostoyevski'nin deyimiyle, şimdi soruyorum dostlarım bunca rezalletten sonra bundan daha kötüsü olabilir mi?

siratmarleks' Alıntı:

Baş ağrısı, umutsuzluk, ve yüzlerce sigaranın yanıp sönmesi
amacım havalı cümleler değil , mizahcım böyle

binlerce insanın mutlıuolması
"bir kişinin mutsuz olması"
ki bu hiç kimsenin argoyla s*****değil

ve ya şöyle düşünecek olursak
binlerce insanın mutsuz olması
fakat bir kaç kişinin mutlu olması

evet burda'da kimsenin s**
değil ki günümüzde bunu yaşıyoruz

"siyasetik bir çerçevede"
herneyse silivri soğuk olduğu için bu kış gününde kendime eziyet ettirme isteğinde değilim.

Bir çok şey düşündüm dostlarım., bir çok şey! inanın hiç bir şeyin bir faydası yok
bu korkunç sistemde bir çoğumuz bir piyondan ibarettiz. bir ikon hiç bir zaman olamayacağız.

insanların sinemaya gidip film izlemelerinde' yatan ilginç bilinçaltı zevklerin'den bahsedicem
birazcık espri birazcıkta real bir konu üzerinde:, hepimiz mecburi bir şekilde izliyoruz , izlemekteyiz
aptallıkları,fütursuzca şaklabanların yarışını, koltuğunu devretmekten korkan, sahtekarları
ve dışarda sıradanlıktan hiç sıkılmayan insanları, tükendim.

Zaten insan tükenince yazmaya başlar:,
eğer birazcıkta olsa umudu varsa konuşur,

"yazarların yazar olmasının en büyük sebebi kendimce bu
yazarlık ruhunu veren yücelik "Tükenmek"

ben tanımadığınız bir bireyim
şuanda nefes alıyorum, ve tüm başarısızlıklarıma rağmen evet hayattayım
benimde haklarım,prensiplerim,hobilerim,arzularım, ve yapmak istediklerim var.

Ve benden milyarlarcası var.
bunlar sizlersiniz, başkaları, dahada başkaları, bizlerden yaşça büyük insanların bir sözü vardır hep
nerde o eski insanlar, onun atası,babası'da onu söylerdi, onun atasının atası'da bunu söylerdi,

eski insanlar diye bir şey yok, insanlar her zaman vurdum duymaz, ve sadistti, namkör, aşağıllık, ve herşeye alışabilen tek yarattık, Dostoyevski'nin deyimiyle, şimdi soruyorum dostlarım bunca rezalletten sonra bundan daha kötüsü olabilir mi?

Genişletmek için tıkla ...

Cehennemde yanmakla korkutuyorlar bizi. Şu anda kendime karşı hissettiğim büyük tiksinti, acıma.. Yanıp kül olmaktan daha korkutucu bir yalan olma.

Dünya'nın gerçek yüzü maalesef toz pembe değil ve bunu fark etmiş olmak insanı elbette yoruyor ancak yine de pes edilemeyecek kadar güzel olan şeyler de var.

İnsanı yoran aslında hayatın getirdiklerinden çok, gereksiz insanların götürdükleri oluyor ve bu sebeple hayatla kavga etmek yerine sanırım kendi koşullarımızı iyileştirmeye çalışmak daha mantıklı olacaktır. Kişi, kendini güvende ve huzurlu hissetmedikçe zaten başkalarına da faydası olmaz.

İnsanların bazıları geçmişte de kötüydü ancak günümüzde kim ne derse desin, iyi koşullara rağmen kötülük daha hızlı yükseliyor yani geçmişte koşullar da kötüydü ve kötülük de hızla yayılıyordu fakat günümüzde kötü olmayı gerektirecek ne var da bu kadar insan çıldırmış gibi yaşıyor? Teknolojinin getirdiği lükse olan özenti ile herkes kendini robot gibi daha iyisine ulaşmak için çabalamaya adadı fakat ulaşmaya çalışılanın da bir sonu yok çünkü her geçen dakika teknoloji daha ileriye gidiyor ve gitmeye de devam edecek. Sürücüsüz arabaya geçildiğinde ve tüm trafik sistemi buna göre ayarlandığında, kaç kişi o arabaya sahip olabilecek sizce?

Bazı insanları çok fazla kafaya takmamak gerekiyor çünkü insan böyle değişken bir canlıdır yani bugün iyi der, iki saat sonra bir bakarsın bambaşka şeyi savunmaya başlamış ya da şimdi eleştirdiğini, ertesi gün kendisi yapar. Bu sebeple yapılması gereken; zorunlu çevre yani iş ya da aile harici, kimleri hayatınıza dahil edeceğinize dikkat etmektir.

Sanal dünyayı çok fazla gözünüzde büyütüp de başkalarının yaşamalarını takip ederseniz, bir süre sonra o sahteliğin içinde boğulursunuz. Sosyal medya, faydalı olduğu kadar yanlış kullanım sonucu en büyük tuzaklardan birisine de dönüşebilir. Bazı insanlar bu tip platformlarda tamamen sahte bir kimlikle varlık gösterip milletin gözünü boyama çalışıyorken, günün neredeyse 12-14 saatini internette harcayan bir insandan sağlıklı düşünceler bekleyemezsiniz.

Hayatın zorlukları ya da bazı insanlar, zaman zaman gerçekten yıldırıyor fakat yine de pes etmemek ve en azından geriden gelenlere daha iyi bir dünya bırakmak için çabalamak gerekiyor.

"Sistem bizi kendine köle ediyor." ifadeniz çok doğru ve hepimiz de bu tuzağa düşüyoruz çünkü başkalarının takdiri o kadar önemli ki tüm zamanımızı birilerinin beğenisi için harcıyoruz. En basiti doğal bile olamıyorsun çünkü etraf yapaylıklarla dolu ve sana bunu doğru diye empoze etmeye çalışan birileri var. Sade yaşamaya çalıştığın için, çağın gerisinde kalmakla niteleniyorsun ya da sanalda her gün örneklerini gördüğümüz ucuz ilişkileri miden almıyor diye sorunlu olduğuna karar veriliyor. Bugün sana "canım" diyen yarın başkasına da derken 'normal insan' oluyor fakat sen buna karşı çıktığın için 'tuhaf insan' kabul ediliyorsun.

Kısa ve öz: Uzaklaşmak gerek bazı şeylerden yani sizi yoran ya da üzen ne varsa geride bırakmak gerekiyor. Bir insan hatta bu çok sevdiğiniz kişi de olabilir ve şayet varlığı size zarar vermeye başladıysa çıkartın hayatınızdan çünkü sakız gibi uzasa da sonuç asla değişmeyecektir.