Gelişim psikolojisinde bir deney vardır. Yerden yüksek cam bir zeminin altında kalan yere perspektifle cam zeminin bir yerde bittiği izlenimini veren bir desen uygulanıyor. O cam zeminin üzerine bırakılan bebekler emekleyerek zemin üzerinde ilerliyorlar. Belli bir yaşın altına kadar olan bebekler üzerinde emekledikleri cam zeminin bitiyormuş gibi göründüğü yere gelseler de hiçbir tepki vermeden ilerlemeye devam ediyorlar. Ancak o yaşın üzerindeki bebekler tam o noktada durup aşağı bakıyorlar ve daha fazla ilerlemiyorlar. Tabi ki bu yaş belli bir aralıkta değişim gösteriyor, ama deneyin sonucu perspektifin de diğer her şey gibi öğrenilen bir algı olduğu. Resimde perspektif tekniği de yanlış hatırlamıyorsam Rönesans'ta keşfedilmişti. Daha önceki resimlerde perspektif ya çok sınırlı bir şekilde var ya da hiç yok. Resimde perspektif öğrenilmiş bir şey olduğuna göre onu öğrenmemiş yetişkinler de olabilir, eski çağlardaki bütün yetişkinler gibi.
Genel olarak algının ne olduğu düşünüldüğünde de bu çok anlaşılır bir şey. Phi'nin alıntısında da söylendiği gibi algı nesnenin kendisi değil, zihinsel bir kurulumdur. Zihinsel bir kurulum olduğu için de zihinsel kapasiteler geliştikçe algılar da gelişir (ya da gelişme ilerleme anlamı da taşıdığı için "değişir" de denebilir). Buradan çok ilginç bir sonuç da çıkar. Gelecekte insan bilgisi çeşitlendikçe algısında da bir değişme, belki de ilerleme olma olasılığı ya da başka deyişle insanın bugün bilgi eksikliği nedeniyle kullanamadığı bazı algı becerilerini ileride kullanabilmesi olasılığı var demektir.