ahmet inam

Bir eylem olan umuttan söz ediyorum. Bir yaşama sevinci olan. Merak olan. İnsanı yıldızlara baktıran, toprağı, ağaçları, denizleri, dağları merak ettiren umuttan. Her nefes alışımızda bizi bir sonraki nefesimizden beklentiler içine sokan umuttan. Bir can gücü, bilme, anlama, yorumlama, yaşama...

Gördük birbirimizi. Kaynaştık. “Seni seviyorum” dedim. “Seni seviyorum” dedin. Sevgili olduk. Peki, karşılaştık mı seninle? Elbette karşılaştık. Hiç karşılaşmasaydık, nasıl birlikte olabilirdik? İnsanların çoğu hiç karşılaşmadan birlikte yaşayıp, gidiyorlar. Aşk diye yaşanan birlikteliğin...

Mutsuz olmamız, kahır çekmemiz için ne çok sebebimiz var! Olup bitenin, acı verici durumu karşısında mutsuz olmak daha insana yakışan bir şey değil midir? Değildir! Mutlu olmak, insan olma sorumluluğu taşıyan herkesin bir sorumluluğudur. Son zamanlarda sık sık kendime söylediğim bir söz...

“Zor insan olmak, bütün insan olmaktır. Zor insan içindeki güçleri tepikleyen, içindeki çatışkıları alevlendiren, zıt yanlarına korkmadan bakabilen, içindeki tepileri harmanlayabilen, içinin dehlizlerine inebildiği gibi, içinin gökyüzüne de çıkabilen, içindeki magmayı dışına üzerinde yıldızlar...