Talihsiz bir balık oldun bu gün,
Başkasının nasibiymiş gibi oltaya takılan.
Lodos yemiş dudaklardan tuz tadı alırken
Çizmenin içindeki dalganın bedeli saydılar seni.

Sen bilmediğin atmosferde bocalayan balık,
Hep kanan, hep aldanan balık...
Diyemedim ki nasip ölüm demek,
Nasip senin solungaçlarından damlayan bir damlacık kan.

Ah Lapin! Senin masumluğun avcı bırakıyorsa hâlâ
Çekilme vakti gelmiştir vicdan bahsinden.

Renklerinden hep mutlu sanır seni resimde gören çocuklar.
Oysa sen hep dibe batmış, yosuna bulaşmış bir palyaço,
Üstelik en safından Pandomima hikâyesinden fırlamış...

Talihsiz bir balık oldun bu gün.
Aşk, nasip, kısmet... ne varsa alsın başını gitsin seninle.
Ah Lapin! Gökkuşağını kaybetti deniz,
Lodos dinmez artık buralarda.

Bir dalga daha, bir dalga daha kaldı boğulmama.
Afrikadan tuz getirdin, dişlerimin boşluğuna.
Biraz da yaratılıştan kalma su var dilimin altında.
Çöle düşen ilk damlanın yanından geçmiş,
Burnumun ucunda duruyor diğeri.


Soğuk getiriyorsun da kutupların ucundan,
Yüreğimin sıcağından al biraz, sen de kalsın.
Bir dalga daha, damla damla boğ beni.

Hiç saranım olmadı sen gibi
Damla damla öp beni, yağmadık yerim kalmasın.

Borç harç aldığımız teknemiz de oturup bekledik akşamı.
Sen ellerini suya değdirdiğinde güneş doğuyordu oysaki.
Tutup çıkarttın bu günü ellerinle sudan.

Sen de bekler miydin hiç,
Bir gün doğurmak zahmetini, bu mutlu günde.
Adını başkası koyacaksa bu günün sebebi sen oldun.

Ölümünü gördük sonra,
Mutlu mesut bir öğleden sonra akşama doğru.
Az az ağladık, gizli gizli biraz tuz eklendi bizden denize.

Sonra yıldızları çıkarttın tek tek ellerinle sulardan.
Sonra kocaman bir Ay...
Matem örtüsüne serdin tek tek.
Oturup izledik ya sonra saatlerce.
Saatlerce gözlerinden izledim onları.

Bir ninni gibi çalarken en sevdiğimiz şarkılar uyuyakaldım.
Bir hayat sonunda borç harç aldığımız bir teknede.

Genişti omuzların,
Ezile ezile filede çürümüş soğan oldu.
Baktıkça korktular, korktukça kaçtılar senden.

Elinde elma şekeri olduğu yıllarda ne çok sevinmiştin,
İçinde ki elmayı görene kadar.
Ya o aslan kesilen kurdu...

Avlusunda serçelere ekmek kırıklayan vicdanın
Cüz çizdiğin taşa dönerken hiç görmedi seni imam.

Baharlar hep mutlu gelirken farkı yok çiçekle soğanın kokusunda diyorsun ya şimdi.
Şimdi gülmeyi unutan asık suratında bir musalla taşıyla mühürlü dudaklarında ki cenaze sessizliği kim peki, senden başka.

Kendine gökyüzünden tabut yapıp küfesinde kim taşır senin gibi,
Kim kaldırır ağırlığını kendi ölümünün.

Genişti omuzların,
Ezile ezile filede çürümüş soğan oldu.
Baktıkça korktun, korktukça kaçtın.

Delirmiyorsam bu gün yalnızlık değil sebebi.
Sevmiyorsam insanı bencilliğimden.
Susamış su içiyorsam denizden kanasıya,
Bir parça beslemek için balıklarını senin.

Serinliğini derime işliyorsan
ve batmışsa güneş denizin kızıllığında,
Ölü bir bedene sarılıyorum şimdi.
Mos mos suların,
uçsuz bucaksız bir mezarın başında
anıları gömüyorum yanına boylu boyunca.

Matemine yanan yıldızlar kocaman bir türbeyken bile
Görmeyen gözlerle yanıbaşında uzanan ben...
Ölüler sevmez yaşayanları
Ve gidiyorum aklım sana emanet bir sandal.
Ne zaman kıyıya vursa bil ki içinde bulacaksın beni.